Ὅτι οἱ ἀρχαῖοι λαοὶ λάτρευαν σὰ θεοὺς τοὺς ἀστέρες εἶναι γνωστὸ ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἑβραϊκὰ ἑλληνικὰ καὶ λατινικὰ κείμενα ὡς γεγονὸς προϊστορικὸ καὶ ἱστορικό. τὸ ὅτι ὅμως κάποτε ἄρχισαν νὰ μαντεύουν "συμβουλευόμενοι" εἰδικῶς τὰ ἄστρα, αὐτὸ μαρτυρεῖται μόνο ἀπὸ τὰ χρόνια τοῦ Χριστοῦ κι ἔπειτα, καὶ ἡ λεγόμενη ἀστρολογία δὲν φαίνεται νὰ εἶναι δεισιδαιμονία ἀρχαιότερη τῶν ἑλληνιστικῶν χρόνων. τὸ ὅτι μιὰ ἔκλειψι τοῦ ἡλίου ἢ τῆς σελήνης μποροῦσε νὰ φοβήσῃ τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ θεωρηθῇ σὰ θεοσημία καὶ οἰωνὸς καλὸς ἢ κακὸς (Ἡρόδοτος 1,74,2-3) δὲν εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ λέγεται κοινῶς ἀστρολογία. τὸ ὅτι ἐπίσης οἱ Σπαρτιᾶτες λ.χ. ῥύθμιζαν τὴν πολιτικὴ καὶ στρατιωτικὴ δραστηριότητά τους ἀπὸ τὴ δεισιδαιμονία τὴ σχετικὴ μὲ τὶς φάσεις τῆς σελήνης (Ἡρόδοτος 6,106,3), καὶ ἂν ἀκόμη δὲν εἶναι διπλωματικὴ πρόφασι, δὲν εἶναι πάλι ἀστρολογία.
Ὅτι ὑπῆρχε δεισιδαιμονία, ποὺ ἐξαρτοῦσε τὴν ἰσόβια σημασία καὶ ἀξία ἑνὸς προσώπου ἤδη κατὰ τὴ γέννησί του ἀπὸ τὴν ἐμφάνισι ἢ κάποια κίνησι ἢ φάσι κάποιου ἀστέρος ἢ ἀστερισμοῦ, ὁ ὁποῖος προδιέγραφε δῆθεν τὴν ὅλη βίωσί του καὶ τὶς τύχες του καὶ τὸ ῥόλο του στὴν ἱστορία ἢ ἔστω στὸ περιωρισμένο κοινωνικό του περιβάλλον, αὐτὸ μαρτυρεῖται κατὰ τὰ πρῶτα ἑλληνορρωμαϊκὰ χρόνια, ὅπως φαίνεται γιὰ πρώτη φορὰ στὸ Κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, στὴν προσκύνησι τοῦ ἀρτιγεννήτου Χριστοῦ ἀπὸ τοὺς μάγους τῆς Ἀνατολῆς (Μθ 2,1-11), προφανῶς τῆς Περσίας (Ἡρόδοτος 1,132,3). ἡ Βίβλος ἀπορρίπτει ὡς καταγέλαστες ἀνοησίες ὅλες αὐτὲς τὶς εἰδωλολατρικὲς δοξασίες, ἀλλ᾽ ἱστορεῖ ὅτι μερικὲς φορὲς ὁ ἀληθινὸς θεός, μὴ ἔχοντας πῶς ἀλλιῶς νὰ ἐπικοινωνήσῃ μὲ ἀνθρώπους καταβυθισμένους στὴ δεισιδαιμονία καὶ θρησκοληψία, ἐκμεταλλεύτηκε γιὰ λίγο τὴν προσήλωσί τους στὰ μαντικὰ κέντρα τους ἢ τεχνάσματα καὶ βίασε ἢ ἔπεισε τοὺς μάντεις τοῦ εἰδωλολατρικοῦ ψεύδους νὰ διοχετεύσουν στὰ περιβάλλοντά τους δικά του μηνύματα. σὲ τέτοιες περιπτώσεις οἱ μάντεις τοῦ ψεύδους μία μόνο φορὰ στὴ ζωή τους, ἐκείνη κατὰ τὴν ὁποία ἀναφέρονται, διακόνησαν ἄθελά τους τὸ θεὸ τῆς Βίβλου λέγοντας τὴν ἀλήθεια. τέτοια παραδείγματα στὴ Βίβλο ἔχουμε τοὐλάχιστο τρία, τὸ τοῦ Βαλαάμ (᾿Αρ 22-24), τὸ τῆς ἐγγαστριμύθου (Α’Βα 23), καὶ τὸ τῶν μάγων ποὺ προσκύνησαν τὸ Χριστό ( Μθ 2 ). εἰδικὰ τὸ τρίτο εἶναι ἀστρολογικῆς φύσεως, καὶ εἶναι τὸ πρῶτο τέτοιο μνημονευόμενο στὴν ἀναγνώσιμη σήμερα παγκόσμια γραμματεία. τὸ ὅτι βέβαια ἡ πρώτη μνεία τῆς ἀστρολογίας γίνεται γι᾽ ἀληθινὴ ἔκφρασί της, δὲν τὴ δικαιώνει καθόλου. αὐτὸ συνέβη, ἐπειδὴ ὁ ἀληθινὸς θεὸς θέλησε ἔτσι σ᾽ ἐκείνη τὴν περίπτωσι μόνο. ἄλλωστε καὶ τῆς ἄλλης μαντείας καὶ τῆς ἐγγαστριμυθίας εἰδικώτερα πρώτη μνεία στὴ σῳζόμενη κι ἀναγνώσιμη παγκόσμια γραμματεία γίνεται στὴ Βίβλο μὲ τὸν Βαλαὰμ καὶ τὴν ἐγγαστρίμυθο (διότι καὶ τὸ βιβλίο Βασιλεία Δαυῒδ εἶναι ἀρχαιότερο τῶν Ὁμηρικῶν Ἐπῶν), πρᾶγμα ποὺ δὲν δικαιώνει ἐπίσης τὴ μαντεία τῶν εἰδωλολατρῶν σὲ καμμία παραλλαγή της. ἡ Βίβλος ἔρχεται πρώτη σὲ πάρα πολλὲς ἀναφορὲς πραγμάτων, ἐπειδὴ καὶ ἀπολύτως περιέχει τ᾿ ἀρχαιότερα ἀναγνώσιμα κείμενα τῆς ἀνθρωπότητος, τὰ 15 ἀρχαιότερα βιβλία τῆς Π. Διαθήκης, 9 ἱστορικὰ καὶ 6 ποιητικά, εἶναι ἀρχαιότερα τῆς Ἰλιάδος καὶ τῆς Ὀδυσσείας. ὑπάρχουν βέβαια θεολόγοι, ποὺ τὰ μεταχρονολογοῦν, ἀλλ᾿ αὐτὸ ὀφείλεται στὴν ἀπέχθειά τους πρὸς τὴ Βίβλο, ἀπὸ τὴν ὁποία ἐκτρέφονται, καὶ στὸ θράσος τους , ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὴν ἀγραμματοσύνη τους καὶ τὴ χαμηλή τους νοημοσύνη, ἡ ὁποία τοὺς ἐνέταξε ἐκεῖ ποὺ εἶναι ἐντεταγμένοι παρὰ τ᾿ ἀρχικὰ ὄνειρά τους˙ κολοβὲς καὶ κομπλεξικὲς ἀλεποῦδες.
Μετὰ τὸ Κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, τὸ γραμμένο τὸ 58 μ.Χ., τὰ δεύτερα σὲ ἀρχαιότητα κείμενα, στὰ ὁποῖα ἀναφέρεται ἡ μαντικὴ τέχνη τῆς ἀστρολογίας, εἶναι δυὸ ἑλληνόγλωσσα ἰουδαϊκὰ κείμενα γραμμένα ταυτόχρονα τὸ 130 - 132 μ.Χ., ὡς προπαγανδιστικὰ τῆς δεύτερης ἰουδαϊκῆς ἐπαναστάσεως κατὰ τῶν Ῥωμαίων ἐπὶ αὐτοκράτορος Ἀδριανοῦ τὸ 132-135˙ εἶναι τ᾿ ἀπόκρυφα " Ἀποκάλυψις Ἐνώχ ", ποὺ σήμερα σῴζεται μόνο σ᾿ αἰθιοπικὴ μετάφρασι, καὶ " Σιβυλλικοὶ χρησμοί ".
Μετὰ ἀπ᾿ αὐτὰ ἐμφανίζονται τὰ ἑξῆς κατὰ χρονικὴ σειρὰ ἀστρολογικὰ βιβλία.
Κλαυδίου Πτολεμαίου (140) Μαθηματικὴ σύνταξις ἢ Τετράβιβλος (ἔκδ. J.L. Heiberg, BT).
Οὐεττίου Οὐάλεντος (Vettius Valens, Β́ αἰ.) Ἀνθολογίαι (ἔκδ. W. Kroll, Berlin 1908).
Λουκιανοῦ (160) Περὶ τῆς ἀστρολογίας (ἔκδ. Μ.D. Macleod, SCBO).
Μαγικὸς Πάπυρος W τοῦ Leiden "᾿Αβραξᾶς" (ἔκδ. A. Dieterich, Leipzig 1891), τοῦ Β’- Δ’ αἰῶνος.
Μαγικὸς Πάπυρος Ὀξυρρύγχου 1566 (ἔκδ. A. S. Hunt, t. 12 London 1916), τοῦ Β’- Δ’ αἰῶνος.
Ἰωάννου Λαυρεντίου Λυδοῦ (Ε’ αἰ.), Διοσημίαι, (ἔκδ. C. Waschmuth, BT).
Ἐναντίον τῆς ἀστρολογίας ἔγραψαν ἑφτὰ τοὐλάχιστον ἀρχαῖοι συγγραφεῖς Χριστιανοὶ κι ἕνας εἰδωλολάτρης, τρίτος μετὰ τοὺς δύο πρώτους Χριστιανούς. εἶναι οἱ Εἰρηναῖος (Β’ αἰ.), Ἱππόλυτος (Γ’ αἰ.), Σέξτος Ἐμπειρικὸς ὁ εἰδωλολάτης (Γ’ αἰ.), Ψευδοτερτυλλιανός (Δ’ αἰ.), Ἐπιφάνιος (Δ’αἰ.), Ἱερώνυμος (Ε’ αἰ.), Αὐγουστῖνος (Ε’αἰ.), καὶ Θεοδώρητος (Ε’αἰ.).
Μελέτες 2 (2008)