Ευρετήριο Άρθρου

 

 

29. ΜΝΗΜΗ ΔΙΚΑΙΩΝ
 
     Μέχρι τὸ 1904 ἡ ἐκκλησία δὲν εἶχε δική της Καινὴ Διαθήκη˙ τὴν ἀνατύπωνε ἀπὸ προτεσταντικὲς ἐκδόσεις. ( ὅπως ἀνατυπώνει ἀπὸ τέτοιες μέχρι σήμερα τὴν Παλαιὰ Διαθήκη).
    Τὸ 1904 ἐξέδωσε τὴν Καινὴ Διαθήκη ἀπὸ ἀρχαῖα χειρόγραφα ὁ καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης Βασίλειος Ἀντωνιάδης. αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη καὶ μόνη Καινὴ Διαθήκη τῆς ἐκκλησίας. τὸ ἔργο τοῦ Β. Ἀντωνιάδου ἦταν πρωτοβουλία τοῦ πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Κωνσταντίνου Ε΄ Βαλλιάδου, ὁ ὁποῖος ἐπισκόπευσε κάτι λιγώτερο ἀπὸ πέντε χρόνια( 1897 ‑ 1901). τὸν ἐκθρόνισε ὁ ἔκπτωτος πατριάρχης Ἰωακὶμ Γ΄ ( 1878 - 84 καὶ 1901 - 12), ἕνας ἄπιστος πολιτικάντης, ποὺ ἡ κάψα του ἦταν νὰ εἶναι ‘’ἐθνικὸς ἀνὴρ’’ σὰν τοὺς ἀπίστους καὶ ἀνηθίκους πολιτικάντηδες καὶ καπεταναίους Χρυσόστομο Καλαφάτη Σμύρνης καὶ Γερμανὸ Καραβαγγέλη Καστοριᾶς κι Αἰμιλιανὸ Λαζαρίδη Γρεβενῶν καὶ Χρυσόστομο Χατζησταύρου Καβάλας κι Ἀθηνῶν (καὶ οἱ πέντε αὐτοὶ ἦταν ἕνα κόμμα). αὐτὸς ὁ Ἰωακὶμ Γ΄ ὑπῆρξε κι ὁ πρῶτος λατινόφρων καὶ παπόφιλος πατριάρχης. ἀκολούθησαν δὲ τὴ γραμμή του καὶ οἱ προειρημένοι καπεταναῖοι.
     Ὁ Κωνσταντῖνος Ε΄, ποὺ ἦταν Χριστιανὸς κι ἀγαποῦσε τὴν ἐκκλησία καὶ τὴ Βίβλο, μόλις ἔγινε πατριάρχης, ἀπαγόρευσε τὰ ψαλτικὰ τεριρὲμ καὶ τενενά, κήρυξε στὴ Χριστιανωσύνη τὴ μελέτη τῆς Βίβλου, ἀνέθεσε στὸν Ἀντωνιάδη νὰ ἐκδώσῃ τὴν Καινὴ Διαθήκη ἀπὸ ἀρχαῖα χειρόγραφα, γιὰ νὰ ἔχῃ ἡ ἐκκλησία Καινὴ Διαθήκη δική της, καὶ συγκρότησε τριμελῆ ἐπιτροπὴ ἐπισκόπων γιὰ τὴ λοιπὴ μέριμνα τῆς ἐκδόσεως. ἐπειδὴ δέ, μόλις ὁ Ἀντωνιάδης ἄρχισε τὸ ἔργο του, ὁ Κωνσταντῖνος Ε΄ ἐκθρονίστηκε ἀπὸ τὸν ἀχρίστιανο Ἰωακὶμ Γ΄ καὶ τὸ κόμμα του, ὁ Κωνσταντῖνος ὡς σχολάζων πιὰ χρηματοδότησε τὴν ἔκδοσι τῆς Καινῆς Διαθήκης μὲ δικά του χρήματα. καί, καθὼς δὲν εἶχε πιὰ κανένα εἰσόδημα, δαπάνησε γιὰ τὴν Καινὴ Διαθήκη ὅ,τι εἶχε καὶ δὲν εἶχε, καὶ πέθανε φτωχός. ὁ δὲ Β. Ἀντωνιάδης ἔκανε ὅλο τὸ ἔργο χωρὶς καμμιὰ ἀπολύτως ἀμοιβή. ἦταν μάλιστα καὶ πολὺ πονεμένος ἄνθρωπος. πρὸ τῆς ἐκδόσεως πέθανε πρόωρα ἕνας γιός του, ἄλλος γιός του σκοτώθηκε στὸν πόλεμο ὡς ἀνθυπολοχαγὸς τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ μετὰ τὴν ἔκδοσι, κι ὁ ἴδιος πέθανε φτωχὸς πρόσφυγας στὴν Ἀθήνα τὸ 1932.
     Συγκρίνοντας τὴν Καινὴ Διαθήκη τοῦ Ἀντωνιάδου μὲ τὶς 20 πιὸ φημισμένες ξένες ΄΄κριτικὲς’’ ἐκδόσεις της, διαπίστωσα καὶ καταθέτω ὅτι ἀπὸ κριτικὴ καὶ γενικώτερη ἐπιστημονικὴ ἄποψι εἶναι ἡ ἀσύγκριτα καλλίτερη ἀπ’ ὅλες˙ ἡ μόνη αὐθεντικὴ καὶ σωστή. ὁ Β. Ἀντωνιάδης ἦταν πολὺ δυνατὸς ἐπιστήμων τῶν ἀρχαίων κειμένων. ἀκόμη καλλίτερη, ὡς ἀπαλλαγμένη ἀπὸ κάποια ἐλάχιστα κι ἀσήμαντα τυπογραφικὰ λάθη τῆς ἐκδόσεως τοῦ 1904, εἶναι ἡ Β’ ἔκδοσί της τοῦ 1912 καμωμένη ἀπὸ τὸν ἴδιο.
     Ἀφ’ ὅτου τὸ 1904 ἐμφανίστηκε ἡ ἔκδοσι αὐτή, ἡ γερμανικὴ - προτεσταντικὴ ἔκδοση τοῦ Nestle καὶ ὅλες οἱ προτεσταντικὲς καὶ παπικὲς ἄρχισαν ἀνομολόγητα καὶ κλέφτικα νὰ διορθώνουν τὰ πιὸ χοντρὰ λάθη τους, παίρνοντας τὶς ὀρθὲς γραφὲς ἀπ’ αὐτή, ἀλλὰ μόνο ἐπιλεκτικά, γιὰ νὰ μὴν ‘’καταστρέψουν’’ τὶς φθορὲς τοῦ δικοῦ τους κειμένου, ποὺ τοὺς ἦταν χρήσιμες στὴν ἀρνητικὴ κριτική τους. κι αὐτὸ γίνεται ὅλο καὶ περισσότερο μέχρι σήμερα. εἶναι λυπηρὸ τὸ ὅτι ὁ Τρεμπέλας ἀγνόησε τὴν ἔκδοσι αὐτὴ τῆς ἐκκλησίας κι ἔγραψε τὶς ἑρμηνεῖες του στὴν Καινὴ Διαθήκη βάσει τῆς παλιᾶς προτεσταντικῆς ἐκδόσεώς της textus receptus, ἡ ‘’Ζωὴ’’ κι ὁ ‘’Σωτὴρ’’ ἐξακολουθοῦν μέχρι σήμερα νὰ πλασσάρουν αὐτὴ τὴν ἔκδοσι, ὁ δὲ Ἀγουρίδης ἀπὸ τὸ 1958 ἐκτόπισε ἀπὸ τὶς θεολογικὲς σχολὲς κάθε ἄλλη ἔκδοσι, κι ἐπέβαλε τὴν πιὸ ἄθλια προτεσταντικὴ ἔκδοσι, τὴν τῶν ἐμπόρων Nestle καὶ τώρα Nestle ‑ Aland, ἢ ἁπλῶς Aland, ἐπειδὴ ἤθελε τὴν Καινὴ Διαθήκη ὅσο γίνεται πιὸ ἄθλια καὶ εὔτρωτη κι αὐτὸς καὶ οἱ μαθηταί του, δηλαδὴ ὅλοι οἱ ἐν Ἑλλάδι βιβλικοί, ποὺ εἶναι μαθηταὶ προτεσταντῶν καὶ σερβιτόροι τῆς ἀρνητικῆς κριτικῆς ἐναντίον τῆς Βίβλου.
     Ἡ ἔκδοσι τοῦ Β. Ἀντωνιάδου, τὸ ἐπιστημονικὸ αὐτὸ ἀριστούργημα, εἶναι τὸ μέγιστο σέμνωμα τῆς ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, αὐτὴ ἡ ἴδια ἡ ἱερὰ παρακαταθήκη τῶν ἀποστόλων. πρέπει νὰ τὴ μελετοῦμε καὶ νὰ τὴ φυλάγουμε σὰν κόρη ὀφθαλμοῦ. κάθε ἄλλη ἔκδοσι ἢ μετάφρασι ἀπὸ ἄλλη ἔκδοσι πρέπει νὰ ἐξαλειφθῇ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. καὶ ἡ ἐκκλησία νὰ θυμᾶται πάντα ὅτι στὸν Κωνσταντῖνο τὸν Ε’ Κωνσταντινουπόλεως καὶ στὸ Βασίλειο Ἀντωνιάδη, σ’ αὐτοὺς τοὺς δυὸ δούλους τοῦ Κυρίου, ἄντρες Χριστιανοὺς καὶ φτωχούς, ὀφείλει τὸ ὅτι ἔχει τὴν Καινὴ Διαθήκη της στὴν καλλίτερη ἀπ’ ὅλες τὶς ἐκδόσεις.
Αἰωνία τους ἡ μνήμη.
 
Μελέτες 9 (2010)