ἀρχαία  ἑλληνικὴ  παροιμία  Βίος  ἀνεόρταστος  μακρὰ  ὁδὸς  ἀπανδόκευτος (= Ζωὴ  χωρὶς  γιορτὲς  δρόμος  μακρὺς  χωρὶς  πανδοχεῖο),  ποὺ  ἀποδίδεται  στὸ  Δημόκριτο,  δείχνει  αὐτὸ  ποὺ  φαίνεται  κι  ἀπὸ  τὴν  ἀπουσία  του  ἀπὸ  τὴν  ἀρχαία  ἑλληνικὴ  γραμματεία,  ὅτι  οἱ  ἀρχαῖοι  Ἕλληνες,  ἐκτὸς  ἀπὸ  τὶς  ἐτήσιες  ἑορτὲς  μὲ  τὰ  πανηγύρια,  δὲν   εἶχαν  ἀργίες  σὲ  τακτὰ  χρονικὰ  διαστήματα,  ὅπως  εἶναι  σήμερα  κάθε  ἑφτὰ  μέρες    Κυριακή.  τὸ   ἴδιο  συνέβαινε  καὶ  σ ὅλους  τοὺς  λαοὺς  τῆς  γῆς  ἐκτὸς  ἀπὸ  τὸ  λαὸ  τῆς  Βίβλου,  τὸν  Ἰσραὴλ  κι  ἀργότερα  τοὺς  Χριστιανούς.    ἔννοια  τῆς  ἑβδομάδος  ἐπίσης  δὲν  ὑπῆρχε  οὔτε  στοὺς  ἀρχαίους  Ἕλληνες  οὔτε  σ ἄλλο  ἔθνος  τῆς  γῆς.  οἱ  Ἕλληνες  καὶ  οἱ  Ῥωμαῖοι  χώριζαν  τὸ  μῆνα  σὲ  τρία  δεκαήμερα. οἱ  Ἕλληνες  ἔλεγαν  τὸ  πρῶτο  δεκαήμερο  ἀρχομένου  τοῦ  μηνός,  τὸ  δεύτερο  ἱσταμένου  τοῦ  μηνός,  καὶ  τὸ  τρίτο  φθίνοντος  τοῦ  μηνός.  οἱ  Ῥωμαῖοι  ἔλεγαν  τὸ  πρῶτο  kalendae,  τὸ  δεύτερο  nonae,  καὶ  τὸ  τρίτο  idus.  τῶν  Ῥωμαίων  τὴ  διαίρεσι  μὲ  τὸ  πέρασμα  τοῦ  χρόνου  οἱ  ἱερατικὲς  ἀλχημεῖες  τὴν  ἔκαναν  ἄνιση  καὶ  ἀλλόκοτη,  ἀλλ  ἀρχή  της  ἦταν  τὰ  τρία  δεκαήμερα.  τὰ  ἑλληνικὰ  καὶ  ῥωμαϊκὰ  δεκαήμερα  ἀρχικὰ  δὲν  περιεῖχαν  καμμία  ἔννοια  ἀργίας  σὲ  κάποιο  σημεῖο  τους,  ἀρχὴ    τέλος,  ἀλλἦταν  μόνο  λογιστικά.  μόνο  σὲ  ὄψιμα  χρόνια,  μετὰ  τὸ  500 π.Χ.,  ἐπειδὴ  εἶχαν  σχέσι  μὲ  κάποιες  τακτὲς  θυσίες  σὲ  θεότητες  τοῦ  μηνός,  καὶ  μόνο  γιὰ  τοὺς  πλουσίους,  ποὺ  ἔτσι  κι  ἀλλιῶς  μποροῦσαν  νὰ  δώσουν  στὸν  ἑαυτό  τους  ἀργία (ῥεπὸ)  ὅποτε  ἤθελαν,  ἄρχισαν  νὰ  κάνουν  κάποια  ἀργία,  συνήθως  τὴν  πρώτη  μέρα,  δηλαδὴ  1    11    21  τοῦ  μηνός,  κάτι  ποὺ  γιὰ  τοὺς  μὴ  πλουσίους  ἐλευθέρους  καὶ  γιὰ  ὅλους  τοὺς  δούλους  ἦταν  ἀδιανόητο.  οἱ  ἐλεύθεροι  μόνο, γιὰ  νὰ  ξεκουραστοῦν  καὶ  νὰ  φᾶν  λίγο  καλλίτερα,  περίμεναν  τὶς  ἐτήσιες  ἑορτὲς  καὶ  πανηγύρεις,  ποὺ  ἦταν  συνήθως  γύρω  στοὺς  δύο  μῆνες  μία.  ἔτσι  βγῆκε    προειρημένη  παροιμία.  γιὰ  τοὺς  δούλους  ἀσφαλῶς  δὲν  ὑπῆρχε  στὸν  ἥλιο  μοῖρα.  αὐτοὶ  ἦταν  κατοικίδια  ζῷα.

    Στὸν  Ἰσραὴλ  ἀπὸ  τὸ  1500  π.Χ.  μιὰ  τακτὴ  ἀνὰ  ἑφτὰ  μέρες  ἀργία,    Ἀνάπαυσις (Σάββατον),  γνωστὴ  ἀπὸ  ἀμνημόνευτα  προϊστορικὰ  χρόνια,    θεὸς  διὰ  τοῦ  Μωϋσέως  τὴ  θέσπισε  ὡς  ἀπαραβίαστη  στὸ  Νόμο  μὲ  τὴν  τετάρτη  ἀπὸ  τὶς  δέκα  ἐντολὲς (Ἔξ  20,8 - 11˙  Δε  5, 12 -15)  γιὰ  ἐλευθέρους  γιὰ  δούλους  καὶ  γιὰ  τὰ  κατοικίδια  ἐργασιακὰ  ζῷα.    ἀργία  τῶν  ζῴων  ἔχει  τὸ  σοφὸ  καὶ  προνοητικὸ  νόημα  ὅτι,  ὅταν  ἐργάζεται  κάποιο  ζῷο,  ἐργάζεται  ἀσφαλῶς  μαζί  του  καὶ  κάποιος  ἄνθρωπος,  συνήθως  δοῦλος.

    Οἱ  Χριστιανοὶ  γιὰ  τὴν  ἀργία  αὐτὴ  ἀντικατέστησαν  τὸ  Σάββατον  μὲ  τὴ  λεγόμενη  Μία    Πρώτη,  τὴν  προηγούμενη  τῆς  Δευτέρας  κι  ἑπόμενη  τοῦ  Σαββάτου,  τὴν  ὁποία  κι  ἐπωνόμασαν  Κυριακή,  ἤτοι  ἡμέραν  Κυρίου,  κυριακὴν  ἡμέραν,  ἐπειδὴ  τὴν  ἡμέρα  αὐτὴ  ἀναστήθηκε    Κύριος  Ἰησοῦς  Χριστὸς  καὶ  κατ αὐτὴν  ἐπέμενε  ὡς  ἀνεστημένος  νὰ  συναντάῃ  τοὺς  μαθητάς  του (Μθ  28,1˙  Λκ  24,1˙  Μρ  16,2˙  16,9˙  Ἰω  20,1˙  20,19˙  20,26˙  Πρξ  20,7˙  Α΄Κο  16,2˙  Κλ  2,16-17˙  Ἀπ  1,10˙  στὴν  τελευταία  παραπομπὴ    κυριακὴ  ἡμέρα,  στὴν  προτελευταία    κατάργησι  τοῦ  Σαββάτου).  στὴν  ἀρχὴ  ἦταν  ἐκκλησιαστικὴ  μόνο  ἀργία  τῶν  Χριστιανῶν.  δημόσια  ἀργία  μὲ  κρατικὸ  χαρακτῆρα  ἔγινε  τὸ  324  μὲ  νόμο  τοῦ  Μ. Κωνσταντίνου,  οἱ  ὁποῖος  θέλοντας  νὰ  θεσπίσῃ  μιὰ  κρατικὴ  ἀργία (γενικὸ  ῥεπὸ  δημοσίων  ὑπηρεσιῶν  καὶ  ἰδιωτῶν)  καὶ  μὴ  ἔχοντας  ἐκ  μέρους  τῶν  εἰδωλολατρικῶν  θρησκευμάτων  τῆς  αὐτοκρατορίας  καμμία  τέτοια,  υἱοθέτησε  τὴν  ἀργία  τῶν  Χριστιανῶν,  τὴν  Κυριακή.

    Σήμερα (ἐκτὸς  ἀπὸ  τὸ  μωαμεθανικὸ  κόσμο,  ποὺ  πῆρε  πρῶτα  ἀπὸ  τοὺς  Χριστιανοὺς  καὶ  τοὺς  Ἰουδαίους  τὴν  ἑβδομάδα,  κι  ἔπειτα,  γιὰ  νὰ  ΄΄κρύψῃ΄΄  τὴν  ἐξάρτησί  του,  υἱοθέτησε  ὡς  ἀργία  του  τὴν  Παρασκευή),  ἔχουν  τὴν  Κυριακὴ  δημόσια  τακτὴ  ἀργία  ὅλοι  οἱ  χριστιανικοὶ  λαοὶ  καὶ  κατ ἐπίδρασι  τῶν  Χριστιανῶν  καὶ  οἱ  μὴ  χριστιανικοὶ  ἀλλὰ  μήτε  μωαμεθανικοὶ  λαοὶ  τῆς  γῆς,  ἔχοντας  υἱοθετήσει  σιωπηρῶς  καὶ  τὴν  ἑβδομάδα,  ὅπως  οἱ  Κινέζοι.  

 

Μελέτες 8(2010)