Γύρω στὸ 500 π.Χ. ἄρχισε γιὰ τὴν ἀρχαία μητροπολιτικὴ Ἑλλάδα ἡ περσικὴ ἀπειλή. τὸ 492 ἔγινε ἐναντίον της ἡ πρώτη ἀνεπιτυχὴς ἐπιδρομή, τὸ 490 ἡ μάχη στὸ Μαραθῶνα τῆς Ἀττικῆς, τὸ 480 οἱ μάχες στὶς Θερμοπύλες, στὸ Ἀρτεμίσιο, καὶ στὴ Σαλαμῖνα, καὶ τὸ 479 ἡ μεγάλη καὶ κραταιὰ καὶ κρίσιμη καὶ νικηφόρος γιὰ τοὺς Ἕλληνες μάχη τῶν Πλαταιῶν. ἡ περσικὴ εἰσβολὴ ἥνωσε τὰ πολλὰ Ἑλληνικὰ κράτη σὲ μιὰ συμμαχία ἐναντίον κάθε μελλοντικῆς περσικῆς εἰσβολῆς. ἦταν μιὰ ἀντιπερσικὴ συμμαχία σὰν τὸ ἀντισοβιετικὸ Ν.Α.Τ.Ο. καὶ μιὰ πανελλήνια διακρατικὴ συνεννόησι σὰν τὸν παγκόσμιο Ο.Η.Ε., μὲ ἡγετικὸ ῥόλο τοῦ ἰσχυροτέρου ἀπὸ τὰ κράτη, τοῦ κράτους τῶν Ἀθηνῶν, τὸ ὁποῖο ἦταν ἀληθινὰ προστάτης τῆς Ἑλλάδος καὶ κυριολεκτικὰ προστάτευσε τὰ ἄλλα κράτη. οἱ σύμμαχοι ἔκαναν καὶ κοινὸ ταμεῖο ἀμυντικοῦ σκοποῦ, ποὺ ἀρχικὰ τὸ ἔβαλαν στὴ νῆσο Δῆλο, ἡ ὁποία ἀνῆκε στοὺς ἰσχυροὺς Ἀθηναίους.
Καθὼς περνοῦσαν τὰ χρόνια, οἱ Ἀθηναῖοι ἔγιναν πανίσχυροι, ὑπερόπτες, αὐταρχικοί, ἀλαζόνες, καταδυναστευτικοί, τύραννοι τῶν ἄλλων Ἑλλήνων. τὸ κράτος τῆς Θάσου, ποὺ μετὰ 13 χρόνια ἀποφάσισε νὰ παραιτηθῇ ἀπὸ τὴ συμμαχία, ὁ στρατηγὸς - ‘‘πρόεδρος’’ τῶν Ἀθηνῶν Κίμων τὸ ἐπανέφερε σ̉ αὐτὴ μὲ τὴ βία τῶν ὅπλων, δίνοντας ἕνα γερὸ μάθημα σ̉ ὅλους τοὺς συμμάχους, ὅτι τὰ ἴδια θὰ πάθῃ ὅποιο ἄλλο κράτος διανοηθῇ νὰ φύγῃ ἀπὸ τὴ συμμαχία. μὲ τὴν πρόφασι ὅτι τὸ πανελλήνιο συμμαχικὸ ταμεῖο δὲν εἶναι ἀσφαλὲς στὴ Δῆλο, οἱ Ἀθηναῖοι τὸ πῆραν στὴν Ἀθήνα, στὴν ὀχυρὴ ἀκρόπολί τους, καὶ … μακάριος ὁ κατέχων. ὅποιος σύμμαχος καθυστεροῦσε τὴ δόσι του ἢ γκρίνιαζε, οἱ Ἀθηναῖοι τὸν σωφρόνιζαν μὲ τὰ ὅπλα˙ μὲ τὸ στρατὸ ποὺ συντηροῦσαν μὲ τὸ κοινὸ ταμεῖο. ἔτσι ἔγιναν κατακτηταὶ τῆς Ἑλλάδος πολὺ χειρότεροι ἀπὸ τοὺς Πέρσες. ὅποιοι μὴ Ἀθηναῖοι καταδιώκονταν ἀπὸ τοὺς Ἀθηναίους γιὰ ὁποιοδήποτε λόγο καὶ κυρίως γιὰ τὴ διαφορετικὴ γνώμη τους ἀκόμη καὶ γιὰ λόγους ἰδεολογικοὺς ἢ θρησκευτικούς, ποὺ δὲν ἄρεσαν σ̉ αὐτούς, καταδιώκονταν γιὰ θανάτωσι, ὅπως ὁ φυσικὸς Ἀναξαγόρας κι ὁ φιλόλογος Πρωταγόρας, μεγάλοι ἐπιστήμονες, καί, ἂν δραπέτευαν, ὅπως οἱ δυὸ αὐτοί, κατέφευγαν στὴν Περσία, κι ἐκεῖ ἐλεύθεροι καλλιεργοῦσαν τὴν ἐπιστήμη τους ἀνενόχλητοι. τὶς μεγάλες φυσικὲς κι ἀστρονομικὲς ἀνακαλύψεις του ὁ Ἀναξαγόρας καὶ τὴν πρωτοφανῆ στὴν ἀνθρωπότητα σύνταξι γραμματικῆς ὁ Πρωταγόρας τὶς πραγματοποίησαν στὸ Περσικὸ κράτος, ἀφοῦ πρῶτα γλύτωσαν ἀπὸ τὴ θανάτωσι δραπετεύοντας ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. οἱ δὲ Ἀθηναῖοι μὲ τὰ ‘‘συμμαχικὰ’’ χρήματα ἐξωράιζαν τὴν πόλι τους φιλοκαλοῦντες, ἔκτιζαν παρθενῶνες καὶ θησεῖα, καὶ πλήρωναν τὰ εἰσιτήρια τοῦ θεάτρου ὅλων τῶν Ἀθηναίων, γιὰ νὰ βλέπουν θέατρο τακτικὰ καὶ δωρεάν. οἱ ἄλλοι Ἕλληνες ζοῦσαν στὴ φτώχεια, στὴν τυράννια, καὶ στὴν ἀτίμωσι.
Ὅταν μετὰ 50 χρόνια ἡ Μῆλος καὶ ἡ Ἦλις δήλωσαν ὅτι θέλουν ν̉ ἀποχωρήσουν ἀπὸ τὴ ‘‘συμμαχία’’, οἱ Ἀθηναῖοι πῆγαν κι ἔσφαξαν ὅλους τοὺς ἄντρες, αἰχμαλώτισαν τὶς γυναῖκες καὶ τὰ θηλυκὰ κι ἀρσενικὰ παιδιά, πούλησαν ὡς δούλους καὶ δοῦλες πολλὰ ἀπ̉ αὐτὰ μέσα κι ἔξω ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, τὰ δὲ ὡραιότερα ἀπ̉ αὐτὰ τὰ ἔβαλαν ὡς πόρνες καὶ ὡς ἐκδιδομένους κιναίδους στὰ κρατικά τους πορνεῖα θηλέων καὶ ἀρρένων ποὺ εἶχαν βάσει τῶν νόμων τοῦ Σόλωνος˙ οἱ πόρνες καὶ οἱ ἐκδιδόμενοι κίναιδοι τότε ἦταν δοῦλες καὶ δοῦλοι, τὰ δὲ πόρνητρα ἦταν εἰσόδημα τοῦ κράτους. ἕνα τέτοιο ἀνήλικο ἀγόρι ἀπὸ τὴν Ἤλιδα ἦταν ὁ Φαίδων, τὸ ὁποῖο ἐπισκεπτόταν τακτικὰ γιὰ σεξουαλικὴ ἀπόλαυσι ὁ φιλόσοφος Σωκράτης˙ κι ὅταν τὸ ἐρωτεύτηκε κιόλας παράφορα, γιὰ νὰ τὸ ἔχῃ ἀποκλειστικὰ δικό του καὶ συνεχῶς μαζί του ὡς ἰδιοκτησία του, ἔβαλε τὸν πλούσιο μαθητή του Κρίτωνα καὶ τοῦ τὸ ἀγόρασε˙ καὶ τὄκανε μόνιμο κίναιδό του. φιλοσοφικὸς διάλογος μ̉ αὐτὸ τὸ ἀγόρι ὑποτίθεται ὅτι εἶναι ὁ διάλογος τοῦ Πλάτωνος Φαίδων. ἡ Ἑλλάδα ὅλη βόγγηξε κάτω ἀπὸ τὴν τυραννία τῶν πρώην σωτήρων της Ἀθηναίων τόσο πολύ, ποὺ ξεσηκώθηκε σὲ πανελλήνιο πόλεμο ἐναντίον τῶν τυράννων της, τὸν λεγόμενο πελοποννησιακὸ πόλεμο, καὶ σὲ 27 χρόνια κατώρθωσε νὰ κυριεύσῃ τὴν Ἀθήνα, τὸ 404 π.Χ., καὶ ν̉ ἀλλάξῃ τύραννο. τὸ ἴδιο κάνουν μέχρι σήμερα οἱ Ἕλληνες καὶ στὰ κομματικά τους˙ ὅταν ἀγανακτοῦν, ἀλλάζουν τύραννο. ἡ δημοκρατία γεννήθηκε τὸ 410 π.Χ. στὴ Ῥώμη ὡς καθεστὼς καὶ τὸ 408 π.Χ. στὴν Ἀθήνα ὡς ὄνειρο. τὸ 401 π.Χ. ἡ Ἀθήνα ἀπελευθερώθηκε, ἀλλ̉ ἦταν πλέον ἕνα κράτος ἀδύναμο γιὰ πάντα.
Στὸ μεταξὺ στὴν Ἀθήνα ἀπὸ τὸ 500 π.Χ. περίπου ἀναπτύχθηκαν πολὺ ἡ λογοτεχνία –βιβλία γιὰ νὰ σκοτώνῃς τὴν ὥρα σου– καὶ τὸ θέατρο, ἡ δεύτερη τροφὴ τοῦ χυδαίου ὄχλου μετὰ τὸν ἄρτο. κι αὐτὴ ἡ ἀκμή –ἐννοῶ τὴ λέξι καὶ σὰν τὴν ἐφηβικὴ ἀκμὴ τῆς μούρης– διήρκεσε μέχρι τὸ 401. στὴν Ἀθήνα τότε κατέφυγε κι ὁ Θηβαῖος ποιητὴς Πίνδαρος, ὁ ὁποῖος κατὰ τοὺς περσικοὺς πολέμους εἶχε πολεμήσει μαζὶ μὲ τοὺς Πέρσες ἐναντίον τῶν ὁμοεθνῶν του Ἑλλήνων καὶ στὶς Θερμοπύλες καὶ στὴ Σαλαμῖνα καὶ κυρίως στὶς Πλαταιὲς κι ὁ ὁποῖος ἦταν μανιώδης ἀρσενοκοίτης κι ἐξυμνητὴς τῆς πορνείας καὶ τοῦ κιναιδισμοῦ. σ̉ ἕνα ποίημά του ἐξυμνεῖ τὸν πρωταθλητὴ Ξενοφῶντα τὸν Κορίνθιο, ἐπειδὴ μετὰ ἀπὸ μιὰ νίκη του ἀγόρασε ἀπὸ σκλαβοπάζαρο 50 ὄμορφες Ἑλληνοποῦλες καὶ τὶς χάρισε ὡς δοῦλες πόρνες στὸ ἱερὸ πορνεῖο τῆς Ἀφροδίτης στὴν Κόρινθο, γιὰ νὰ τὶς ἀπολαμβάνουν κι ὁ ἴδιος καὶ οἱ ἄλλοι εὐλαβεῖς προσκυνηταί. στὸν ὕμνο του αὐτὸ ὁ ποιητὴς φαίνεται γεμάτος θρησκευτικὴ εὐλάβεια καὶ κατάνυξι γιὰ τὴ θεοσεβῆ αὐτὴ πρᾶξι τοῦ πρωταθλητοῦ. σὲ ἀρκετὰ ποιήματά του ἐξυμνεῖ τὸν κιναιδισμό, καὶ σ̉ ἕνα ἀπ̉ αὐτὰ ἐξυμνεῖ τὸν προσωπικό του κίναιδο Θεόξενο. στὴν Ἑλλάδα ὅλοι οἱ προδότες τῆς πατρίδος εἶναι δοσίλογοι, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς λογοτέχνες.
Οἱ θεατρικοὶ ποιηταί, οἱ λεγόμενοι τραγικοὶ σατυρικοὶ καὶ κωμικοί, οἱ Αἰσχύλος, Σοφοκλῆς, Εὐριπίδης, Ἀριστοφάνης, καὶ πολλὲς δεκάδες ἄλλων, χόρτασαν τοὺς Ἀθηναίους μὲ θέαμα σὲ θεατρικὲς παραστάσεις, γράφοντας συνολικὰ πάνω ἀπὸ 1000 σενάρια. σ̉ αὐτὰ ἐξυμνοῦσαν τὸν κιναιδισμὸ τόσο πολύ, ὥστε, ὅπως λέει ὁ Ἀθήναιος σχολιάζοντας τὸν Αἰσχύλο καὶ τὸ Σοφοκλῆ, ἡ τραγῳδία νὰ λέγεται καὶ παιδεράστρια. οἱ δυὸ αὐτοὶ θεατρικοὶ ποιηταί, γράφοντας σενάρια καὶ γιὰ τοὺς δυὸ ὁμηρικοὺς ἀντρειωμένους πολεμιστὰς Ἀχιλλέα καὶ Πάτροκλο, τοὺς ἐξυμνοῦν ὡς κιναιδικὸ ζευγάρι, μὲ παθητικὸ τὸν Ἀχιλλέα, ἐνῷ οἱ φιλόσοφοι Σωκράτης καὶ Πλάτων ἐπέμεναν ὅτι παθητικὸς ἦταν ὁ Πάτροκλος, παρ̉ ὅλο ποὺ ὁ Ὅμηρος, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἀντλοῦν ὅλοι τους, στὴν Ἰλιάδα του γι̉ αὐτοὺς δὲν λέει πουθενὰ κάτι τέτοιο καὶ γενικὰ ἀγνοεῖ αὐτὴ τὴ διαστροφή, ὅπως τὴν ἀγνοοῦν καὶ οἱ 8 ἀρχαιότεροι Ἕλληνες ποιηταὶ ποὺ ἔγραψαν πρὸ τοῦ 600 π.Χ., πρὸ τοῦ Σόλωνος, τοῦ ἀρχαιοτέρου ἐξυμνητοῦ τοῦ κιναιδισμοῦ, ποὺ ὁμολογεῖ μὲ καύχησι ὅτι ἡ διαστροφὴ αὐτὴ εἶναι καὶ προσωπική του πρακτική. πλῆθος δὲ καὶ ἄλλοι ποιηταὶ στὴν Ἀθήνα, τραγικοί, σατυρικοί, κωμικοί, καὶ λυρικοί, καὶ πλῆθος φιλοσόφων ἐξυμνοῦσαν τὸν κιναιδισμό. ἕνας μόνο ποιητής, ποὺ ἀποτέλεσε ἐξαίρεσι, ὁ Μένανδρος, ἐντυπωσίασε γι̉ αὐτὴ τὴν ‘‘ἰδιοτροπία’’ του ὅλους τοὺς ποιητὰς καὶ συγγραφεῖς, ὅπως μαρτυρεῖ ὁ Πλούταρχος ἐντυπωσιασμένος κι αὐτὸς ἐπίσης. ἔχω γράψει γιὰ ὅλ̉ αὐτὰ πρὶν ἀπὸ 19 χρόνια σ̉ ἕνα εἰδικὸ ἐπιστημονικὸ σύγγραμμά μου, ὅπου σημειώνω περίπου 600 σχετικὲς παραπομπὲς στ̉ ἀρχαῖα κείμενα.
Οἱ ποιηταὶ λοιπὸν καὶ οἱ φιλόσοφοι χρειάστηκαν 100 χρόνια, ἀπὸ τὸ 500 μέχρι τὸ 401 π.Χ., γιὰ νὰ μεταβάλουν τὴν Ἀθηναϊκὴ κοινωνία ἀπὸ μιὰ ὁμαλὴ καὶ σώφρονα κοινωνία κι εὐεργετικὴ γιὰ ὅλους τοὺς Ἕλληνες, σὲ μιὰ βρόμικη κι ἀνώμαλη κοινωνία διεστραμμένων τυράννων καὶ σάπιων καὶ μολυσματικῶν ἀνθρώπων. διότι συνεχῶς κι ἐπὶ 100 χρόνια δίδασκαν τοὺς Ἀθηναίους πῶς νὰ εἶναι πόρνοι, ἀρσενοκοῖτες, κίναιδοι, φίλαυτοι, ἅρπαγες, ἄδικοι, τύραννοι τῶν ὁμοεθνῶν τους, σπάταλοι, τεμπέληδες, κι ἐξοργιστικοὶ χαραμοφάηδες. 100 χρόνια˙ ὁ Ε’ π.Χ. αἰώνας ἀκριβῶς˙ ὁ ‘‘χρυσοῦς αἰὼν τοῦ Περικλέους’’, ὅπως τὸν λὲν συνήθως οἱ ἀρχαιολάτρες καὶ οἱ παγανισταί. ἑκατὸ χρόνια σημαίνουν τρεῖς γενεές. τρεῖς γενεὲς σημαίνουν πλήρη ἀπόσβεσι κάθε καλοῦ τοῦ παρελθόντος. διότι δὲν ζῇ πλέον κανεὶς ἀπὸ τοὺς πρὶν ἀπ̉ αὐτὰ τὰ χρόνια καὶ διότι κάθε ἄνθρωπος στὸ τέλος τῶν 100 τέτοιων ἐτῶν εἶναι διεφθαρμένος γιὸς καὶ ἔγγονος διεφθαρμένων γονέων καὶ πάππων, καὶ θεωρεῖ ὡς αὐτονόητο νὰ σέβεται τὸ κακὸ καὶ νὰ χλευάζῃ τὸ καλό. μιὰ τέτοια πέψι 100 ἐτῶν σημαίνει κοπροποίησι κάθε εὔγευστης καὶ ἀρωματικῆς τροφῆς. τὰ 100 χρόνια εἶναι ὁ κρίσιμος χρόνος ποὺ κάνει τὴν πρὸς τὸ κακὸ μεταβολὴ μὴ ἀναστρέψιμη. 100 χρόνια χρειάζεται τὸ θέατρο, γιὰ νὰ κακοποιήσῃ καὶ νὰ κοπροποιήσῃ 100% τὴν πιὸ καλὴ κοινωνία.
Μὲ τὴ θεατρικὴ ἀγωγὴ οἱ Ἀθηναῖοι ἔγιναν καὶ πολὺ φθονεροὶ τύποι κι ἔκαναν τέτοιους καὶ ὅλους τοὺς Ἕλληνες. τὸν δεύτερο κιόλας χρόνο ἀπὸ τὴν ἔναρξι τοῦ πελοποννησιακοῦ πολέμου, ποὺ ἦταν κυρίως ἔκφρασι τοῦ ἑλληνικοῦ φθόνου καὶ ἀπὸ τὶς δυὸ πλευρὲς τῶν ἐμπολέμων, ὁ στρατηγὸς - ‘‘πρόεδρος’’ Περικλῆς στὸν διαβόητο ἐπιτάφιό του, ὁ ὁποῖος κακῶς κάκιστα διδάσκεται στὰ σχολεῖα ὡς ὑπέροχο κείμενο, ἐνῷ εἶναι κείμενο τῆς παρακμῆς καὶ τῆς σαπίλας, διατυπώνει μὲ πολλὴ κακεντρέχεια ὡς φιλοσοφία του καὶ γενικὴ φιλοσοφία τῶν Ἀθηναίων ὅτι, γιὰ νὰ νιώθῃς εὐτυχισμένος, πρέπει νὰ κάνῃς ὅλους τοὺς ἄλλους νὰ σὲ φθονοῦν. καὶ δὲν ἔνιωθε ὁ ἀνόητος ὅτι τὸ νὰ προκαλῇς τὸ φθόνο τῶν ἄλλων εἶναι ἁπλῶς ἡ ἄλλη ὄψι τοῦ φθόνου ἡ πιὸ προχωρημένη στὴ λύσσα. αὐτοτιμωρία καὶ τοῦ ἴδιου καὶ τῶν ἄλλων ἀνοήτων Ἀθηναίων γι̉ αὐτὴ τὴ χολερικὴ κακεντρέχειά τους καὶ τὴν ἰμπεριαλιστικὴ κι ἀποικιοκρατικὴ χοντροκοπιά τους κι ἀπανθρωπιά τους, τὴ γεμάτη κιναιδικὸ νάζι καὶ σνομπισμό, ἦταν ὅτι ἕνα μόνο χρόνο μετὰ τὸ ξεστόμισμα αὐτῆς τῆς χολερικῆς βλακείας ἡ πολεμικὴ πίεσι τοῦ ἐρεθισμένου ἀπὸ τοὺς Ἀθηναίους φθόνου τῶν ἄλλων Ἑλλήνων ἐναντίον τῶν Ἀθηναίων ἐντάθηκε τόσο, ποὺ τὸ Ἀθηναϊκὸ κράτος ἄρχισε νὰ τρίζῃ καὶ νὰ καταρρέῃ. καὶ μετὰ ἄλλα 24 χρόνια καταρρεύσεως τὸ κράτος ἐκεῖνο σωριάστηκε σ̉ ἐρείπια. ἐκεῖνο ποὺ σηκώθηκε μετὰ τρία χρόνια δὲν ἦταν παρὰ τὸ φάντασμα καὶ ἡ σκιὰ τοῦ προηγουμένου. αὐτὸ ἦταν μιὰ ὀλέθρια ‘‘ἐπιτυχία’’ τῶν ‘‘μεγάλων’’ τραγικῶν καὶ κωμικῶν ποιητῶν μὲ τὸ νὰ ἐθίσουν τοὺς Ἀθηναίους στὸ χαράμικο ἄρτο καὶ στ̉ ἀργόσχολα θεάματα τοῦ ὄχλου καὶ σὲ διάφορες ἐξυπνάδες καὶ ἀτάκες καὶ μαγκιὲς κωμῳδιῶν καὶ νὰ τοὺς κάνουν γελοίους καραγκιοζόφιλους καὶ μανιακοὺς ἀρσενοκοῖτες. 100 χρόνια τοὺς χρειάστηκαν γιὰ τὸ ‘‘κατόρθωμά’’ τους αὐτό.
* * *
Γύρω στὸ 1900 ἄρχισε στὴν οἰκουμένη ἡ κομμουνιστικὴ ἀπειλή. ἦταν ἡ θεωρία, ποὺ διατύπωσε ἕνα ῥεμάλι, ὅτι τὰ λεφτὰ τῶν ἁπλοϊκῶν ἐργαζομένων πρέπει νὰ τὰ κρατοῦν οἱ πιὸ μάγκες, γιατὶ αὐτοὶ θὰ τὰ μοιράζουν σ̉ ὅλους ἐξ ἴσου, κι ἔτσι μιὰ μέρα οἱ κομμουνισταὶ θἆναι τόσο δικαιότεροι κι εὐτυχέστεροι τῶν ἄλλων, ποὺ οἱ πεινάλες οἱ Ἕλληνες καὶ Ἰταλοὶ θὰ πηγαίνουν νὰ δουλέψουν καὶ νὰ χορτάσουν ψωμὶ στὴν Ἀλβανία καὶ στὴ Βουλγαρία, ἐνῷ οἱ Ἕλληνίδες καὶ Ἰταλίδες θὰ πηγαίνουν γιὰ πόρνες στὴ Ῥωσία καὶ στὴ Ῥουμανία, ἢ οἱ Ἑλληνίδες καὶ οἱ Γαλλίδες θὰ πηγαίνουν στὴν Κίνα, γιὰ νὰ χορτάσουν ψωμὶ πουλώντας μ̉ ἕνα χαρτονένιο κασσελάκι κρεμασμένο στὸ λαιμὸ μπιχλιμπίδια τοῦ ἑνὸς εὐρὼ ποὺ θὰ χαλοῦν τὴν ἄλλη μέρα. τὸ 1904 ἡ κομμουνιστικὴ ἀπειλὴ ἔγινε σοβαρή. μὲ τὸ πρόσχημα τῆς πρὸς αὐτὴν ἀντιδράσεως ἔγιναν μέσα σὲ 30 χρόνια δυὸ παγκόσμιοι πόλεμοι, ὁ Α’ (1914-1918) καὶ ὁ Β’ (1939-1945), ποὺ ἀπέχουν μεταξύ τους μόλις 20 χρόνια (1919-39). κι ἀμέσως μετὰ τὸ τέλος τοῦ Β’ παγκοσμίου πολέμου, καθὼς ἡ κομμουνιστικὴ ἀπειλὴ ἀγρίεψε κι ἀφηνίασε, τὸ ἰσχυρὸ ἀμερικανικὸ κράτος Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς (Η.Π.Α.), τὸ ὁποῖο καὶ τὶς δυὸ φορὲς παρενέβη στὸν πόλεμο πρὸς τὸ τέλος του καὶ νίκησε τὸν ἰμπεριαλισμό, τὸ φασισμό, καὶ τὸ ναζισμό, κι ἐλευθέρωσε τὴν Εὐρώπη, τὴ Β. Ἀφρική, καὶ τὴ ΝΑ. Ἀσία, κι ἔσωσε τὸν κόσμο ἀπὸ τὴν τυραννία, τὴ δεύτερη φορὰ ἔτρεφε κιόλας μὲ δικές του δαπάνες ἐπὶ 2 χρόνια τὴ Σοβιετικὴ Ῥωσία κι ἐπὶ 10 χρόνια τόσο τὰ μισοκατεστραμμένα καὶ οἰκονομικῶς ἐξαντλημένα κράτη τῶν νικητῶν ὅσο καὶ τὰ τελείως κατεστραμμένα κράτη τῶν νικημένων ἀντιπάλων του. αὐτὰ τὰ τελευταῖα τὰ εὐργέτησε περισσότερο, κι ἀφοῦ ἐν τέλει μὲ δεκαετῆ κατοχὴ τὰ ἐκδημοκράτισε, ἀμέσως μετὰ τὸν ἐκδημοκρατισμό τους τὰ ἄφησε ἐλεύθερα (Γερμανία, Ἰταλία, Ἰαπωνία). ἐπέπληξε δὲ καὶ τὸν προκλητικὸ ἰμπεριαλισμὸ τῶν Ἄγγλων καὶ τοὺς ὑποχρέωσε νὰ παρατήσουν τὶς ἀποικίες των, πρᾶγμα ποὺ τὸ ἐπέτυχε μέσα σὲ 15 χρόνια (1945-1960). κι ἀφοῦ κυριολεκτικὰ μόνο του αὐτὸ τὸ κράτος προστάτευσε καὶ ἔσωσε τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὴ μαγκιὰ τοῦ κομμουνισμοῦ, στὴ συνέχεια ἔγινε γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα ἑστία μολύνσεως.
Αὐτὸ τὸ ἔθνος, ἂς τὸ πῶ ἔθνος, ὑπῆρξε στὴν ἱστορία τὸ καλλίτερο ἔθνος. ἄνθρωποι καταδιωγμένοι σὲ διάφορα κράτη γιὰ τὶς πεποιθήσεις των καὶ γιὰ τὴν πίστι τους πῆραν τὰ μάτια τους κι ἔφυγαν μόνο μὲ τὰ ῥοῦχα ποὺ φοροῦσαν σὲ μιὰ πολὺ μακρινὴ νεοανακαλυφθεῖσα χώρα καννιβάλων, στὸ πίσω μέρος τῆς γῆς, σὲ μιὰ χώρα ὁλόιδια μὲ τὴν τότε Ἀφρική, ποὺ θεωροῦνταν χωματερὴ ὅπου πετοῦσαν τοὺς ἰσοβῖτες καὶ τοὺς θανατοποινῖτες. κι ἐκεῖ, γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν, δούλεψαν σκληρὰ κι ἀπάνθρωπα, κι ἔκαναν μιὰ κοινωνία πονεμένων δίκαιη, τόσο ποὺ δὲν εἶχε γνωρίσει ἄλλοτε ἡ οἰκουμένη. ζοῦσαν μὲ τὴ Βίβλο καὶ μὲ τὴ σκληρὴ δουλειά, χωρὶς τὶς δηλητηριώδεις ἐθνικὲς παραδόσεις ποὺ ἐξαγριώνουν τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς κάνουν ἀλληλοσπαρασσόμενα κτήνη, χωρὶς θρησκευτικοὺς κι ἐθνικοὺς φανατισμούς, ἀπροκατάληπτοι, προοδευτικοί. ἐκεῖ στὴ χώρα τους ἔγιναν τὸ 95% τῶν ἐφευρέσεων ποὺ ἁπάλυναν τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. τὸ 1780 ἐπαναστάτησαν ἐναντίον τῶν Ἄγγλων ἰμπεριαλιστῶν, οἱ ὁποῖοι τοὺς κατατυραννοῦσαν καὶ τοὺς ἀπομυζοῦσαν οἰκονομικά, τοὺς νίκησαν, τοὺς ἔδιωξαν ἀπὸ τὴ χώρα, καὶ τὸ 1784 ἔκαναν ἕνα φιλελεύθερο καὶ προκομμένο κράτος. σὲ 30 χρόνια ἔγιναν ἕνα ἀπὸ τὰ σπουδαῖα κράτη τῆς γῆς. σ̉ 70 χρόνια, γύρω στὸ 1860 ἔγιναν τὸ καλλίτερο καὶ ἰσχυρότερο. καὶ τότε ἔκαναν ἕναν ἐξοντωτικὸ ἐμφύλιο πόλεμο μόνο γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσι τῶν μαύρων δούλων, κάτι ποὺ δὲν τὸ ἔκανε καὶ δὲν θὰ τὸ ἔκανε ποτὲ κανένα κράτος τῆς γῆς. καὶ μάλιστα τὴν ἀπελευθέρωσι τῶν δούλων ὑποστήριξαν μὲ τὰ ὅπλα οἱ περισσότεροι, οἱ πλουσιώτεροι, καὶ οἱ πολιτικῶς καὶ στρατιωτικῶς ἰσχυρότεροι. τὸ 1900 ἦταν τὸ ὑποδειγματικὸ καὶ ἡγετικὸ κράτος τῆς γῆς, τὸ ἕτοιμο νὰ σώσῃ σὲ λίγο τὴ φανατικὴ Εὐρώπη καὶ τὴν ἐριστικὴ ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὸ ναζισμὸ τὸ φασισμὸ καὶ τοὺς δυὸ παγκοσμίους πολέμους. στοὺς πολέμους ἐκείνους οἱ Ἀμερικανοί, ποὺ πολέμησαν, χωρὶς νὰ κινδυνεύῃ ἡ πατρίδα τους, ἦταν κάθε φορὰ τετραπλάσιοι ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν ἄλλων ἐμπολέμων, ποὺ εἶχαν ἁρπαχτῆ, καὶ οἱ Ἀμερικανοί, ποὺ σκοτώθηκαν, ἦταν κάθε φορὰ ὑπερδιπλάσιοι ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν σκοτωμένων τῶν ἄλλων ἐθνῶν.
Στὸ μεταξὺ στὴν Ἀμερικὴ (Η.Π.Α.) γύρω στὸ 1900, ἀνάμεσα στὶς ἄλλες τὶς πάμπολλες ἐφευρέσεις ἐφευρέθηκαν κι ὁ κινηματογράφος καὶ ἡ τηλεόρασι. κι αὐτὸ τὸ δίκαιο ἔθνος, ποὺ ἦταν σ̉ ὅλα πρῶτο, ἦταν πάντα πρῶτο καὶ στὴν κινηματογραφικὴ παραγωγή. πόλι ὁλόκληρη ἀποτέλεσαν τὰ ἐργαστήρια τῆς παραγωγῆς αὐτῆς μὲ τὸ ἱερὸ ὄνομα Τίμιο Ξύλο (=Χόλλυγουντ)! τὰ πρόσωπα τῶν εἰδικῶν κινηματογραφικῶν θεατρίνων, τῶν ἠθοποιῶν, θαυμάστηκαν στὸ ἔθνος αὐτὸ καὶ θεωρήθηκαν πρότυπα ἀνθρώπων καὶ ἱερὰ τέρατα. κι ἔγιναν οἱ διδάσκαλοι τοῦ ἔθνους˙ οἱ πόρνες καὶ οἱ κίναιδοι! καὶ λόγῳ τοῦ πλούτου καὶ τῆς ποσοτικῆς καὶ τεχνικῶς ποιοτικῆς ὑπερπαραγωγῆς ἔγιναν διδάσκαλοι καὶ ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος. διδάσκαλοι στὸ πῶς νὰ πορνεύῃ κανεὶς καὶ νὰ μοιχεύῃ, στὸ πῶς νὰ σφάζῃ, νὰ πυροβολῇ, νὰ δολοφονῇ, νὰ λῃστεύῃ, νὰ ξεγελάῃ τὴν ἀστυνομία καὶ τὴ δικαιοσύνη, στὸ ὅτι εἶναι ὡραῖο πρᾶγμα νὰ εἶναι κίναιδος ἢ λεσβία, στὸ πῶς νὰ πετάῃ ἀτάκες, ἐξυπνάδες, καὶ μαγκιές, στὸ πῶς νὰ εἰρωνεύεται τοὺς ἀδιάφθορους ἀνθρώπους καὶ νοικοκυραίους γιὰ τὸ μειονέκτημα τῆς τιμιότητός των, στὸ πῶς νὰ βρομίζῃ καὶ νὰ καταστρέφῃ κάθε καλό. ὁ κινηματογράφος μέσα σὲ 50 χρόνια μὲ τὶς κινηματογραφικές του σχολικὲς αἴθουσες ἔφτασε σ̉ ὅλες τὶς πόλεις καὶ κωμοπόλεις τῆς γῆς καὶ τὶς ἐμπότισε μὲ κινηματογραφικὴ διδαχή, καὶ μέσα σ̉ 70 χρόνια μὲ τὴν τηλεόρασι χώθηκε σὰ μοιχὸς καὶ σὰν ἀνώμαλος παιδεραστὴς μέσα σὲ κάθε σπίτι καὶ κρεβατοκάμαρα καὶ παιδικὸ δωμάτιο τῆς γῆς τόσο μὲ τὴ δορυφορικὴ ἀναμετάδοσι ὅσο καὶ μὲ τὴ διάδοσι τῆς βιντεοκασσέττας καὶ τοῦ DVD, καὶ διδάσκει κάθε μέρα ὅλο τὸ ἀπόγευμα καὶ τὴ νύχτα μέχρι καὶ πολὺ ἀργὰ μετὰ τὰ μεσάνυχτα, διδάσκει ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα.
Σχολεῖο φθορᾶς˙ παγκόσμιο. οἱ ἠθοποιοὶ ὡς ἱερὰ τέρατα ἐπιτρέπεται νὰ κάνουν ὅ,τι θέλουν. ἤδη σὲ 20 χρόνια, μέχρι τὸ τέλος τοῦ Α’ παγκοσμίου πολέμου ἦταν πόρνοι καὶ πόρνες ὅλοι τους. στὰ 50 χρόνια ἦταν ὅλοι τους διεστραμμένοι κίναιδοι καὶ ἀρσενοκοῖτες καὶ λεσβίες, ἀλκοολικοὶ καὶ ναρκομανεῖς, ἀνισόρροποι καὶ ψυχοπαθεῖς. καὶ διδάσκουν στὴν ἀνθρωπότητα τὸ εἶδος τῆς ζωῆς των καὶ τὸ ἦθος τους˙ ὄντως ‘‘ἠθοποιοί’’. καί, χωρὶς νὰ εἶναι, προσποιοῦνται στὰ ἔργα τους τοὺς ἀπατεῶνες τοὺς λῃστὰς καὶ τοὺς δολοφόνους, γιὰ νὰ διδάσκουν καὶ τὸ φόνο καὶ κάθε ἔγκλημα σὲ ὅλες τὶς μορφές του. ἡ διδασκαλία τους εἶναι περιληπτικῶς ἡ ἑξῆς˙ ‘‘Ἐμεῖς κάνουμε ἔτσι κι ἔτσι˙ κάνετε κι ἐσεῖς ὁμοίως’’. καί˙ ‘‘Ἐμεῖς σκεφτόμαστε ὅτι μπορεῖ κανεὶς νὰ κλέψῃ καὶ νὰ δολοφονήσῃ ἔτσι κι ἔτσι, διαφεύγοντας τὴν ἀστυνομία καὶ τὴ δικαιοσύνη μ̉ αὐτὸν καὶ μ̉ αὐτὸν τὸν τρόπο˙ κάντε το λοιπόν, τί κάθεστε;’’. καὶ βρόμισαν καὶ διέστρεψαν ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα.
Κυρίως δὲ ὁ κινηματογράφος ἐρεθίζει τὸ φθόνο, καὶ τὴν ἐπιθετικότητα τοῦ κακοῦ ἐναντίον τοῦ καλοῦ. τὸ φθόνο τὸν ἐρεθίζει μὲ τὴ ζωὴ ποὺ ἐπιδεικνύει. βίλες ἀνάκτορα πισίνες χλιδὴ αὐτοκίνητα ἀεροπλάνα σωματοφύλακες, ἑκατομμύρια, ποὺ κάνουν τὸ λαοτζῖκο νὰ καίγεται ἀπὸ τὸ φθόνο καὶ νὰ σκέφτεται γιατί νὰ μὴν ἔχῃ τὰ ἴδια κι αὐτὸς καὶ μὲ τί τρόπους μπορεῖ νὰ τ̉ ἀποκτήσῃ. καὶ ἡ ἀναίδεια κι ἐπιθετικότητα τοῦ κακοῦ ἐκφράζεται μὲ διάφορα σλόγκαν ποὺ πετιοῦνται τάχαμου ὡς ἐν παρόδῳ˙ ‘‘Καθυστερημένοι καὶ ἠλίθιοι! θέλουν νὰ βροῦν τὴ γυναῖκα τους παρθένο’’. ‘‘Ὁ κρετῖνος! ἔκανε σὲξ γιὰ πρώτη του φορὰ μὲ τὴ γυναῖκα του’’. ‘‘Μικρονοϊκὸς καὶ ἀνώμαλος! κάνει σὲξ μόνο μὲ τὴ γυναῖκα του’’. ‘‘Ἀδερφάρα! δεκαοχτὼ χρονῶν κι ἀκόμα δὲν γεύτηκε πόρνη’’. ‘‘Φανατικός! πιστεύει ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἀνωμαλία καὶ ἁμαρτία’’. ‘‘Καννίβαλος! ἔχει πάνω ἀπὸ δύο παιδιά’’. ‘‘Ἀπάνθρωπος! χώρισε τὴ γυναῖκα του, ἐπειδὴ τὴν ἔπιασε στὸ κρεβάτι μὲ ἄλλον ἄντρα’’. ‘‘Πρωτόγονος! ἔχει τὴν ὑποχονδρία ὅτι τὸ διαζύγιο εἶναι κάτι κακό’’. ‘‘Λελές˙ τὸν ἀπατάει ἡ ἐρωμένη του’’. ‘‘Κτῆνος! ἐπιμένει ὅτι ἡ μοιχεία εἶναι κακό’’. ‘Σκουπίδι! μάλλωσε μὲ τὴ γυναῖκα του, ἐπειδὴ ἔκανε φλὲρτ μὲ τὸ γείτονα’’. ‘‘Ἀνώμαλος! δὲν χωνεύει τὶς λεσβίες’’. καὶ μὲ πολλὰ ἄλλα τέτοια σλόγκαν ὁ κινηματογράφος κατάφερε νὰ κομπλεξάρῃ τοὺς σώφρονες, νὰ γκρεμίσῃ τὸ ‘‘Πίστι, πατρίδα, οἰκογένεια’’, γιὰ νὰ τὸ ἀντικαταστήσῃ μὲ τὸ ‘‘Κιναιδισμὸς ναρκωτικὰ ἔητς’’, καὶ μέσα σ̉ 100 χρόνια νὰ γουρουνοποιήσῃ ὅλο τὸν ἀστικὸ ἀμερικανικὸ κόσμο, σὲ βαθμὸ ποὺ ὁ ἕνας στοὺς τρεῖς νὰ μὴν ἔχῃ στῦσι, οἱ γυναῖκες λόγῳ ἐλλείψεως ἱκανῶν ἀντρῶν νὰ λεσβιάζουν μεταξύ τους, οἰκογένεια νὰ μὴν μπορῇ νὰ στηθῇ, ὁ ἕνας στοὺς τρεῖς νὰ ἔχῃ ψυχίατρο, ὁ ἕνας στοὺς τρεῖς νὰ εἶναι ναρκομανής, ὁ ἕνας στοὺς πέντε νὰ εἶναι κίναιδος, οἱ θάνατοι νὰ εἶναι περισσότεροι ἀπὸ τὶς γεννήσεις, ὁ ἕνας στοὺς 100 νὰ ἔχῃ ἔητς, καὶ κανεὶς νὰ μὴν εἶναι σωστὸς καὶ ὑποφερτὸς ἄνθρωπος. παρασκεύασαν δὲ οἱ Ἀμερικανοὶ κινηματογραφικὰ ἔργα καὶ γιὰ τὴν ἀρχαιότητα˙ παρασκεύασαν καὶ γιὰ τὸν τρωϊκὸ πόλεμο πολλὲς φορὲς ἔργα, στὰ ὁποῖα ἐμφανίζουν τὸν Ἀχιλλέα καὶ τὸν Πάτροκλο ὡς κιναίδους. καὶ σὲ διαμαρτυρία τῶν Ἑλλήνων γι̉ αὐτὴ τὴ ‘‘βέβηλη πλαστογραφία’’, ἀπάντησαν˙ ‘‘Βασιστήκαμε γι̉ αὐτὸ στοὺς πιὸ αὐθεντικοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες ποιητάς, στοὺς μεγάλους τραγικοὺς Αἰσχύλο καὶ Σοφοκλῆ, ποὺ θέλουν τὸν Ἀχιλλέα κίναιδο καὶ τὸν Πάτροκλο ἀρσενοκοίτη. ἐσεῖς τοὺς ποιητάς σας δὲν τοὺς ξέρετε;’’. τὸ σημερινὸ Χόλλυγουντ ἐμπνέεται ἀπὸ τὶς κοπρώδεις καὶ πρωκτώδεις ἀπόπνοιες τοῦ ἀρχαίου Χόλλυγουντ, τῆς Ἀθήνας. αὐτὸ τὸ ἔθνος τὸ Ἀμερικανικό, τὸ πρώην σῶφρον καὶ δίκαιο, ἔγινε ὁ διεστραμμένος προαγωγὸς τῆς ἀνθρωπότητος στὴ διαφθορά, στὴ σεξουαλικὴ διαστροφή, στὸ αἱματηρὸ ἔγκλημα. τοῦ χρειάστηκε γιὰ τὸ φθοροποιὸ αὐτὸ ἔργο πάλι ἕνας αἰώνας, ὁ διαβόητος εἰκοστός (1901-2000). τὸ θέατρο καὶ τὸν Ε’ π.Χ. αἰῶνα καὶ τώρα. μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι τότε τὸ θέατρο τὸ ‘‘ἀπολάμβαναν’’ μόνον οἱ Ἀθηναῖοι, ἐνῷ τώρα οἱ ἀρχικὰ ‘‘καλοὶ’’ Ἀμερικάνοι τὸ πλασσάρουν καὶ σ̉ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους τῆς γῆς. διότι αὐτοὶ ἔτσι κερδίζουν. καὶ οἱ ἄνθρωποι χωρὶς κινηματογράφο - τηλεόρασι δὲν ζοῦν. προτιμοῦν νὰ στερηθοῦν τὸ ψωμὶ τὸ νοσοκομεῖο τὸ σχολεῖο παρὰ τὸ θέαμα - θέατρο τοῦ κινηματογράφου καὶ τῆς τηλεοράσεως.
Τὴν ‘‘Ἀμερική’’, δηλαδὴ τὸ κράτος τῶν Η.Π.Α., σήμερα τὴ μισοῦν ὅλοι˙ ὄχι δίκαια, ἀλλ̉ ἀπὸ φθόνο. ἐνῷ μισοῦν θανάσιμα τὴν Ἀμερική, ὅλοι σχίζονται νὰ γίνουν Ἀμερικανοὶ πολῖτες, ν̉ ἀποκτήσουν ἀμερικανικὴ ἰθαγένεια. αὐτὸ δὲν εἶναι ἀπέχθεια, εἶναι φθόνος˙ φθόνος κομπλεξικός. ‘‘Γιατί ἐσεῖς νὰ ἔχετε τὸν πλοῦτο νὰ ἱκανοποιῆτε τὴ διαφθορά σας, καὶ δὲν τὸν μοιράζεστε μαζί μας ὁλόκληρο;’’. ὅλοι μισοῦν τὴν Ἀμερικὴ γιὰ τὴ δύναμί της καὶ τὸν πλοῦτο της, ποὺ αὐτοὶ δὲν ἔχουν. κανεὶς δὲν τὴ σιχαίνεται γιὰ τὴ βρομιά της καὶ τὴ διαστροφή της. ὅλοι θέλουν νὰ γίνουν σὰν ἐκείνους ποὺ φθονοῦν. τὰ βρόμικα ἀμερικανικὰ κινηματογραφικὰ ἔργα τὰ προτιμοῦν ἀπ̉ ὅλα τ̉ ἄλλα. γιὰ τὴν ἐξάπλωσι αὐτῆς τῆς διαστροφῆς καὶ τῆς τρέλλας ἔφτασε ἕνας αἰώνας. πάλι μὲ τὸ θέατρο˙ μὲ τὴν κακοδιδασκαλία. σχολεῖο φθορᾶς. φροντιστήριο ἐγκληματικότητος. ἐντατικὰ μαθήματα σαπίλας. ἡ Ἀμερικὴ πρὸ τοῦ 1900 ἦταν τὸ κράτος, ὅπου, παρὰ τὸ μέγεθός του, γίνονταν τὰ λιγώτερα ἐγκλήματα. καὶ σήμερα ἐκεῖ γίνονται τὰ περισσότερα. μάταια ἡ ἀστυνομία καὶ ἡ δικαιοσύνη, ἡ σκληρὴ νομοθεσία καὶ ἡ θανατικὴ ποινή, πασχίζουν νὰ καταστείλουν τὴν ἐγκληματικότητα. τοὺς ξεπερνάει ὁ κινηματογράφος διδάσκοντάς την.
Νομίζω δὲ ὅτι καὶ τὴ Ῥωμαϊκὴ αὐτοκρατορία τὸ δεύτερο σκέλος τῆς λαϊκῆς ἀπαιτήσεως Ἄρτος καὶ θεάματα τὴ σάπισε. ἡ αὐτοκρατορία ὅμως ἐκείνη εἶχε τὴ θεία εὔνοια, μετὰ τὴ σῆψι της, ν̉ ἀλλάξῃ κεφάλι καὶ νὰ φρεσκαριστῇ καὶ νὰ τριπλασιάσῃ τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς της καὶ νὰ γίνῃ τὸ μακροβιώτερο κράτος στὴν παγκόσμια ἱστορία μὲ τὴν ἐκχριστιάνισί της.
Τὸ θέατρο˙ τὸ λογοτεχνικὸ εἶδος τὸ ὁποῖο μεταβάλλει τὸν ἄνθρωπο σὲ πίθηκο ποὺ κάνει ὅ,τι βλέπει. τὸ διαχρονικὸ ναρκωτικὸ καὶ δηλητήριο τῆς ἀνθρωπότητος. κάνει ὁ διεστραμμένος τὰ καμώματά του μὲ τρόπο, ποὺ ὄχι μόνο νὰ μὴν τιμωρῆται, μήτε ν̉ ἀποδοκιμάζεται, ἀλλὰ καὶ νὰ εἶναι πρότυπο μιμήσεως καὶ δάσκαλος προτιμητέος. ἴσως νὰ εἶναι ὁ τάφος τῆς ἀνθρωπότητος.
Μελέτες 8 (2010)
