Στοὺς Νόμους του ὁ Πλάτων θεσπίζει ὅτι γιὰ λόγους ἀρίστης ἀμύνης καὶ ἀρίστης οἰκονομίας τὸ ἰδανικὸ κράτος πρέπει νὰ ἔχῃ συνολικὰ 5.040 στρατευσίμους καὶ μαχίμους ἄντρες μὲ κλῆρο γῆς καὶ σπίτι, ἐννοώντας ὅτι ἕνα μεγαλείτερο πλῆθος ἄλλων πρέπει νὰ εἶναι δοῦλοι ἢ δουλοπάροικοι χωρὶς ἰδιοκτησία κι ἐλευθερία. καὶ τὸ λέει αὐτὸ δέκα φορές (Νόμ., 5˙ 6˙ 9˙ 11˙ 737e-738a κυρίως˙ 740de˙ 745c˙ 746b˙ 771a˙ c˙ 887d˙ 919a˙ 929a). ὅσο περίεργη κι ἂν εἶναι αὐτὴ ἡ σκέψι του, θὰ εἶχε κάποιο ἴχνος λογικῆς, ἂν ἔλεγε 5.000 ἢ 8.000 - 10.000 ἢ γύρω στὶς 50.000, ἀλλ̉ ἐκεῖνο τὸ ‘’καὶ 40 ἄντρες’’, δηλαδὴ τὸ 5.040, δείχνει ὅτι μέσα στὸ κρανίο του ἔβραζαν καὶ αἰωροῦνταν μὲ πολλὴ ταραχὴ καὶ ἀναστάτωσι σκέψεις ἀλλόκοτες καὶ τερατωδῶς ἀναπηρικές˙ σὰν ἑνὸς τρελλοῦ στὸ χωριό μου, ποὺ ἔμπηχνε στὴ γῆ 30 ὁλόιδια παλούκια σὲ 10 αὐστηρῶς στοιχημένες τριάδες καὶ τοὺς ἔκανε μὲ στρατιωτικὰ παραγγέλματα ἀσκήσεις ἀκριβείας˙ κι ὅταν μιὰ νύχτα κάποια παιδιὰ τοῦ πατήσαμε ἕνα παλούκι, ὥστε ἐκεῖνο νὰ γέρνῃ στὸ πλάι, αὐτὸς τὸ πρωῒ φώναζε αὐστηρὰ στὸ παλούκι ἐκεῖνο˙ ‘’Κοτανίδη! στοιχίσου, γιατὶ θὰ φᾷς τὸ κεφάλι σου!‘’. οὔτε τοῦ ἔφτανε τοῦ Πλάτωνος νὰ σκεφτῇ ‘’Καὶ τί θὰ γίνῃ ἂν οἱ ἀκριβῶς 5.040 ἐλεύθεροι πολῖτες καὶ ἰδιοκτῆτες γίνουν 5.047 ἢ 5.831 ἢ 6.013 ἢ καὶ 4.998 ἢ 3.816;’’. θ̉ αὐτοκτονήσουν οἱ παραπανίσιοι ἢ θὰ διπλασιαστοῦν μὲ διχοτόμησι μερικοί, γιὰ νὰ γίνουν πάλι 5.040; ἢ θὰ κόβουν κάθε φορὰ ἕνα κομμάτι τοῦ πληθυσμοῦ καὶ θὰ τὸ δίνουν στοὺς ‘’βαρβάρους’’; ἢ θὰ μαζεύουν τὰ τέτοια κομμάτια κάθε χρόνο καὶ θὰ τὰ διατηροῦν στὸ ψυγεῖο, γιὰ νὰ φτιάξουν ἕνα δεύτερο κράτος τῶν 5.040; οὔτε στὰ μελίσσια δὲν μπορεῖ νὰ γίνῃ κάτι τέτοιο. καὶ τί θὰ γίνῃ, ἂν σὲ μιὰ τέτοια ‘’ἰδανικὴ πολιτεία’’ τῶν 5.040 μαχίμων ἀντρῶν ἐπιτεθῇ ὁ συνασπισμὸς ὅλων τῶν ὑπολοίπων Ἑλλήνων ἢ ὁ Φίλιππος ἢ ὁ Ἀλέξανδρος μὲ δεκαπλάσιο στρατό; ἡ παράνοια τοῦ Πλάτωνος δὲν εἶχε πάτο.
Τέτοιες διαλείψεις συναντῶνται στὰ γραπτὰ τοῦ Πλάτωνος πολλὲς φορές. θ̉ ἀναφέρω ἄλλες δύο. στὴν Πολιτεία του (460˙ 461) θεσπίζει ὅτι δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχῃ οἰκογένεια καὶ ἀντρόγυνο, ἀλλ̉ οἱ ἄντρες ὅλοι νὰ γονιμοποιοῦν ὅλες ἀδιακρίτως τὶς γυναῖκες, καὶ νὰ μὴ γνωρίζουν οἱ πατέρες τὰ παιδιά τους καὶ τὰ παιδιὰ τοὺς πατέρες των. ἀλλὰ καὶ οἱ μητέρες, ποὺ γεννοῦν τὰ παιδιά, θὰ τὰ θηλάζουν γιὰ λίγες μέρες μόνο, χωρὶς νὰ ξέρουν ὅτι εἶναι παιδιά τους, ὡς ἑξῆς. μὲ τὴ γέννησί τους θὰ τὰ παίρνῃ ἡ πολιτεία καὶ θὰ τὰ ἐκτρέφῃ σὲ εἰδικοὺς θαλάμους. ἐκεῖ οἱ μητέρες ὅλες μαζί, μετὰ τὶς στρατιωτικὲς ἀσκήσεις των, θὰ πηγαίνουν καὶ θὰ θηλάζουν τὰ νεογνὰ ἐκεῖ ποὺ σταβλίζονται, ὁποιαδήποτε μητέρα ὁποιοδήποτε νεογνό, γιὰ νὰ μὴ γνωρίζῃ καμμία τὸ δικό της παιδί. καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο θὰ τὰ θηλάζουν ὅλα δοῦλες τροφοί. μετὰ μία σελίδα ὁ Πλάτων λέει ὅτι στὴν ἰδανικὴ πολιτεία του θὰ συνιστᾶται νὰ παντρεύωνται οἱ ἀδερφοὶ τὶς ἀδερφές. πῶς ὅμως θὰ ξέρουν ποιοί εἶναι ἀδέρφια, ἀφοῦ δὲν θὰ ξέρουν οὔτε τοὺς γονεῖς των; δὲν ἀντιλαμβάνεται τὴ χοντρὴ βλακεία ποὺ τοῦ ξεφεύγει. καὶ πῶς θὰ παντρεύωνται, ἀφοῦ δὲν θὰ ὑπάρχῃ γάμος, ἀλλὰ θὰ γονιμοποιοῦν ὅλοι οἱ ἄντρες ὅλες τὶς γυναῖκες ἀδιακρίτως, καὶ τὰ παιδιὰ θὰ τὰ ἐκτρέφῃ ἡ πολιτεία σὲ εἰδικοὺς θαλάμους;
Στὸ Φαίδωνα (113 - 4) ὁ φλυαρῶν Σωκράτης ἤτοι ὁ γραφορροῶν Πλάτων φτιάχνει τὴ μεταθανάτια ζωὴ τῆς φιλοσοφίας του καὶ μιλάει γι̉ αὐτὰ ποὺ λέμε τώρα παράδεισο (καλλίους οἰκήσεις), κόλασι (Τάρταρος), καὶ τρία ἀλλεπάλληλα καθαρτήρια ὡς ἀκολούθως.
1. Οἱ διαφερόντως ὅσιοι στὸ δικαστήριο τοῦ ᾅδου ἀπαλλάσσονται ἀπὸ κάθε κόλασι ἢ καθαρτήριο καὶ ξαναγεννιοῦνται ‒μὲ μετενσωμάτωσι, ποὺ τώρα στὶς λαϊκὲς δεισιδαιμονίες λέγεται ‘’μετεμψύχωσι’’, τὴν ὁποία ὁ Πλάτων ψώνισε ἀπὸ τὴν αἰγυπτιακὴ μυθολογία καὶ εἰσήγαγε στὴν ἑλληνικὴ διανόησι, ὅπως ἀπὸ τοὺς Αἰγυπτίους πάλι ψώνισε καὶ εἰσήγαγε στὴν Ἑλλάδα τὸν καββαλισμό, τὸν σφαλερῶς λεγόμενο ‘’ἀλληγορία’’‒, ξαναγεννιοῦνται, λέει, στὴ γῆ˙ κι ἀπ̉ αὐτοὺς μόνον ὅσοι ἀσχολοῦνται μὲ τὴ φιλοσοφία, κατὰ τὴν ἑπόμενη κρίσι τους στὸν ᾅδη πηγαίνουν κατ̉ εὐθεῖαν καὶ ὁριστικῶς στὶς καλλίους οἰκήσεις, ὅπου πλέον ζοῦν ἄνευ σωμάτων. οἱ λοιποὶ ὅσιοι ἀνακυκλώνονται, μέχρι νὰ καταλήξουν κάποτε στοὺς καλοὺς τόπους γινόμενοι φιλόσοφοι. ἄρα κι αὐτοὶ μέχρι τὴν τέτοια τους κατάληξι, ἂν ποτὲ ὑπάρξῃ τέτοια, περνοῦν ἀπὸ κάποιο καθαρτήριο. δηλαδὴ κατὰ τὸν Πλάτωνα ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς φιλοσόφους, σὰν αὐτὸν τὸν ἴδιο νὰ ποῦμε, ‘’δὲν σῴζεται κανείς’’.
2. Οἱ μέσως βιώσαντες, ἀφοῦ κριθοῦν στὸν ᾅδη καὶ καθαριστοῦν τόσο μὲ νερὸ τῆς Ἀχερουσιάδος ἢ Ἀχερουσίας λίμνης, ποὺ εἶναι καὶ δροσερὸ καὶ καθαρὸ καὶ ἤρεμο, ὅσο καὶ μὲ τὸ συμψηφισμὸ τῶν καλῶν καὶ κακῶν ἔργων τους (εὐεργεσιῶν καὶ ἀδικημάτων), ἀπαλλάσσονται ἀπὸ κάθε κόλασι κι ἐπανέρχονται μὲ τὸν ἴδιο τρόπο στὴ γῆ, γιὰ ν̉ ἀνακυκλωθοῦν. αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο καθαρτήριο ἢ πλυντήριο.
3. Οἱ ἁμαρτήσαντες μεγάλα ἀλλ̉ ἰάσιμα (=θεραπεύσιμα) Ά κατηγορίας, ἤτοι διαπράξαντες μέχρι φόνους καὶ δολοφονίες, καθαρίζονται μὲ τὸ νερὸ τοῦ Στυγίου ἢ Κωκυτοῦ ποταμοῦ, ποὺ εἶναι μὲν δροσερὸ καὶ καθαρό, ἀλλὰ τρέχει πολὺ τρελλὰ καὶ ἄγρια καὶ ταλαιπωρεῖ τοὺς κολασμένους πολύ. κάθε χρόνο ὅμως ‒προφανῶς ὁ Πλάτων φαντάζεται ὅτι κι ἐκεῖ ἰσχύει τὸ ἴδιο ἡμερολόγιο μὲ τὸ ἔτος τῶν 365 ἡμερῶν‒ ὁ Κωκυτὸς τοὺς ἐκβράζει στὴν Ἀχερουσία, καὶ τότε παρακαλοῦν τὰ θύματά τους νὰ τοὺς συγχωρήσουν. κι ἂν μὲν ἐκεῖνοι τοὺς συγχωρήσουν, αὐτοὶ ἀπαλλάσσονται ἀπὸ κάθε κόλασι ἢ καθαρτήριο κι ἐπανέρχονται μὲ τὸν ἴδιο πάντα τρόπο στὴ γῆ γιὰ ἀνακύκλωσι˙ ἂν ὅμως τὰ θύματα δὲν τοὺς συγχωρήσουν, ξαναρχίζει πάλι ἡ κόλασί τους γιὰ ἕνα ἔτος, καὶ ξανὰ ἐκβράζονται στὴν Ἀχερουσία γιὰ νὰ ζητήσουν συγγνώμη, καὶ οὕτω καθ̉ ἑξῆς κάθε χρόνο, μέχρι νὰ πάρουν συγγνώμη˙ κι ἂν δὲν συγχωρηθοῦν ποτέ, κάνουν τὸν ἐτήσιο γύρο τους στὰ δροσερὰ καὶ καθαρὰ ἀλλὰ τρελλὰ καὶ ἄγρια νερὰ τοῦ Κωκυτοῦ. αὐτὸ εἶναι τὸ δεύτερο καθαρτήριο ἢ πλυντήριο.
4. Οἱ ἁμαρτήσαντες μεγάλα καὶ ἰάσιμα Β ́ κατηγορίας, ἤτοι μέχρι φόνο τῶν γονέων τους, ἔχουν τὴν ἴδια καὶ ταυτόχρονη ἀνακύκλωσι μὲ τοὺς προηγουμένους, ἀλλ̉ αὐτοὶ ταλαιπωροῦνται μέσα στὰ νερὰ τοῦ ποταμοῦ Πυριφλεγέθοντος, τὰ ὁποῖα βράζουν, εἶναι θολὰ κι ἀκάθαρτα, καὶ πιὸ τρελλὰ καὶ ἄγρια ἀπὸ τὰ προηγούμενα˙ εἶναι, λέει, αὐτὰ ποὺ βγαίνουν κάπου κάπου καὶ στὴν ἐπιφάνεια τῆς γῆς˙ (ἐννοεῖ τὶς θερμὲς καὶ ἰαματικὲς πηγές). αὐτὸ εἶναι τὸ τρίτο καὶ χειρότερο καθαρτήριο τοῦ Πλάτωνος, τὰ λουτρὰ τῆς Αἰδηψοῦ νὰ ποῦμε. ἕνα πλυντήριο μὲ ζεστὸ νερὸ αὐτὸ ἀλλὰ πάντα χωρὶς ἀπορρυπαντικά. πάλι καλὰ δηλαδή. διότι στὸ παπικὸ καθαρτήριο ποὺ εἶναι παρμένο ἀπὸ δῶ ἀκριβῶς καὶ διασκευασμένο στὴν Ἀφρικὴ καὶ οἱ τρεῖς καθαριζόμενες κατηγορίες κολασμένων ‘’βράζουν στὸ ἴδιο καζάνι’’ κι ἐπὶ πλέον οἱ συγγενεῖς των πληρώνουν καὶ λεφτά˙ καὶ οἱ κολασμένοι ἐξαρτῶνται ἀπὸ κείνους. κι ἂν τύχῃ νὰ ἐξαρτᾶται ἕνας κολασμένος τοῦ καθαρτηρίου ἀπὸ μιὰ ἐκδικητικὴ χήρα, πρώην ἀπατημένη ἢ παρὰ λίγο δολοφονημένη, ἢ ἀπὸ κανένα φιλάργυρο συμπέθερο ποὺ δὲν τοῦ κάνει μνημόσυνο ποτέ, γιατὶ δὲν τὸν χώνευε κιόλας, δὲν πρόκειται νὰ γλυτώσῃ οὔτε στὶς 32 τοῦ μηνός. ‘’Ἂν δὲν ἔχῃς νύχια νὰ ξυστῇς’’, ποὺ λέει κι ἡ παροιμία, ‘’καὶ περιμένῃς νὰ σὲ ξύσῃ ὁ ἄλλος, κάηκες’’. ἀπορῶ τί τὰ ἤθελε τὰ λεφτὰ ὁ πάπας τῆς Ῥώμης! δὲν μποροῦσε νὰ εἶναι λίγο πλατωνικώτερος; φταίει ὅμως ἐκεῖνος ὁ Αὐγουστῖνος Ἱππῶνος˙ ἐκεῖνος μαστόρεψε τὸ παπικὸ καθαρτήριο μὲ πλατωνικὰ μπάζα.
5. Τέλος κατὰ τὸν Πλάτωνα οἱ ἀνιάτως ἁμαρτήσαντες ῥίχνονται στὴν ὁριστικὴ κόλασι τοῦ Ταρτάρου, ἀπ̉ ὅπου δὲν βγαίνουν ποτέ.
Αὐτὰ εἶναι οἱ παράδεισοι καὶ οἱ κολάσεις τοῦ Πλάτωνος, ποὺ δὲν ἔχουν καμμία σχέσι μὲ τὴ θρησκεία τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων˙ ἂν δὲν εἶναι ὅλα παρμένα ἀπὸ τὴ μυθολογία τῶν συγχρόνων του Αἰγυπτίων, εἶναι μόνο φαντασιώσεις τῆς διαταραγμένης σκέψεως τῆς διανοητικῆς ἀναπηρίας του˙ ἔχουν ὅμως σχέσι μὲ τὴ θρησκεία τῶν παπικῶν.
Δὲν τοῦ ἔκοψε νὰ σκεφτῇ τὸ ἁπλό˙ ὅταν οἱ κολασμένοι τῆς τρίτης καὶ τετάρτης κατηγορίας, δηλαδὴ τοῦ δευτέρου καὶ τρίτου καθαρτηρίου, ἐκβραστοῦν στὴν Ἀχερουσία, γιὰ νὰ ζητήσουν συγγνώμη ἀπὸ τὰ θύματά τους, ἂν ἐκεῖνοι εἶναι φιλόσοφοι ποὺ πῆγαν στὸν ὁριστικὸ παράδεισο, στὶς καλλίους οἰκήσεις, ἢ ἂν πῆγαν ἐπάνω στὴ γῆ γι̉ ἀνακύκλωσι, πῶς θὰ τοὺς συναντήσουν καὶ θὰ μιλήσουν μαζί τους αὐτοὶ ποὺ δὲν βγαίνουν ἀπὸ τὴν Ἀχερουσία τοῦ ᾅδου; καὶ πότε ἔγινε κάτι τέτοιο, ποὺ θἄπρεπε κάθε χρόνο νὰ βλέπουμε ἐδῶ στὴ γῆ ἑκατομμύρια καὶ δισεκατομμύρια τέτοιες περιπτώσεις; κι αὐτὴ ἡ ἀρλούμπα φυσικὰ ὀφείλεται στὶς διανοητικὲς διαλείψεις τοῦ φρενοβλαβοῦς καὶ ψυχοπαθοῦς Πλάτωνος.
Τὸ ζήτημα ποὺ προκύπτει εἶναι γιατί ὁ Πλάτων ἦταν φρενοβλαβὴς καὶ εἶχε τὴ διανοητικὴ αὐτὴ διαταραχὴ τῶν διαλείψεων˙ γιατί δηλαδὴ ‘’ἔχανε’’, γιατί ‘’εἶχε διαρροές’’. κατ̉ ἀρχὴν ἡ σχετικὴ φρενοβλάβεια πρέπει νὰ χρεωθῇ στὸν γράφοντα Πλάτωνα καὶ ὄχι στὸν λαλοῦντα Σωκράτη, διότι, ὅταν ὁ Πλάτων τὰ γράφῃ αὐτά, ὁ Σωκράτης εἶναι πεθαμένος πρὶν ἀπὸ δεκαετίες. ὅτι δὲ ὁ κατὰ Πλάτωνα Σωκράτης εἶναι πλαστὸς φαίνεται κι ἀπὸ τὴ σύγκρισί του μὲ τὸν κατὰ Ξενοφῶντα Σωκράτη, ποὺ εἶναι τελείως διαφορετικός. τὸ μόνο, στὸ ὁποῖο συμφωνοῦν γιὰ τὸ δάσκαλό τους οἱ δυὸ μαθηταὶ τοῦ Σωκράτους, εἶναι ὅτι ὁ Σωκράτης μέχρι τὸ τέλος του ἦταν ἀσταμάτητος σοδομίτης καὶ δάσκαλος τοῦ σοδομισμοῦ˙ τὰ δυὸ πλαστὰ εἴδωλα τοῦ Σωκράτους δὲν ἔχουν κανένα ἄλλο κοινό˙ καὶ προφανῶς τὸ κοινὸ εἶναι τὸ σίγουρα πραγματικὸ κι ἀναμφισβήτητο, τὰ δὲ ἄλλα ὅλα ἀμφίβολα.
Γιατί λοιπὸν ὁ Πλάτων εἶχε αὐτὲς τὶς διανοητικὲς διαταραχές; πολλοὶ κι ἐν μέρει ἄγνωστοι μπορεῖ νὰ εἶναι οἱ λόγοι, πιθανοὶ ἄλλος λιγώτερο κι ἄλλος περισσότερο˙ ἀλλ̉ ἐδῶ θ̉ ἀναφέρω μόνο τέσσερες ποὺ τοὺς θεωρῶ πιθανωτέρους.
1. Ὁ Σωκράτης, κατὰ τὶς ἄφθονες καὶ σαφεῖς καὶ ἀναλυτικὲς μαρτυρίες καὶ τῶν δυὸ συγγραφέων μαθητῶν του, Ξενοφῶντος καὶ Πλάτωνος, καὶ πολὺ ἀργότερα καὶ τοῦ Ἀριστοτέλους, ὡς σοδομίτης χρησιμοποιοῦσε γιὰ παθητικούς του κιναίδους πολὺ τοὺς μαθητάς του. ἔχω ἀναλύσει αὐτὲς τὶς μαρτυρίες πρὶν ἀπὸ 17 χρόνια στὸ ἔργο μου Οἱ ἔκφυλοι (§§ 200-238). ὁ Πλάτων ἦταν ὁ μικρότερος ὅλων τῶν μαθητῶν τοῦ Σωκράτους κι ὁ περισσότερο χρησιμοποιημένος. μιὰ τέτοια περιπέτεια ἑνὸς παιδιοῦ κι ἐφήβου ἀφήνει, νομίζω, πολλὰ κατακάθια στὸν ψυχικό του κόσμο καὶ τοῦ προκαλεῖ μεγάλη ψυχικὴ στρέβλωσι καὶ σοβαρὲς διανοητικὲς ταραχές.
2. Ὁ Πλάτων ἦταν ἀριστοκρατικῆς καταγωγῆς καὶ γόνος πλουσίων γονέων, στὸ δὲ γενεαλογικό του δέντρο ὑπῆρξαν καὶ ἱερατικὲς οἰκογένειες μὲ κληρονομικὴ ἱερωσύνη. οἱ ἱερατικὲς οἰκογένειες κατὰ τὴν ἄσκησι τῆς ἱερατείας των στὰ ἐλευσίνεια μυστήρια καὶ ἄλλα τέτοια ὄργια ἔκαναν πολλὴ χρῆσι τοῦ ναρκωτικοῦ ὀπίου (τῆς ὀπιοφόρου παπαρούνας, πηγῆς τῆς μορφίνης καὶ τῆς ἡρωΐνης σήμερα). αὐτὸ πιθανῶς εἶχε καταστρέψει πολλὰ γονίδια στὸ DNA τοῦ Πλάτωνος, ὁπότε ἦταν φορεὺς μιᾶς κακῆς κληρονομικότητος. πολλὲς φορὲς ἡ φρενοβλάβεια δὲν αἴρει τελείως τὴ νοημοσύνη, ὁπότε ὁ Πλάτων ὡς τέκνο πλουσίων εἶχε τὴν εὐκαιρία νὰ μάθῃ γράμματα. ἀλλὰ φυσικὰ τὸ κουσούρι τῶν ψυχικῶν καὶ διανοητικῶν διαταραχῶν καὶ συγκεκριμένα τῶν ἀποδεδειγμένων διαλείψεων τοῦ ἦταν ἀνεξάλειπτο. τέτοιες βλάβες εἶναι ἀνίατες ἀκόμη καὶ σήμερα.
3. Ἐνδέχεται κάποιος ἢ κάποιοι πρόγονοι τοῦ Πλάτωνος, ἢ καὶ οἱ ἄμεσοι γονεῖς του νὰ ἦταν οἰνόφλυγες, ὁπότε στὰ γραπτὰ τῆς γραφορροίας του μιλάει τὸ ἀλκοόλ˙ ἢ ἐπὶ πλέον καὶ τὸ ἀλκοόλ.
4. Οἱ ἀρχαῖοι καὶ προχριστιανικοὶ λαοί, πλὴν τοῦ Ἰσραήλ, ἐπειδὴ δὲν γνώριζαν τὴν Π. Διαθήκη, ἀγνοοῦσαν τὴν ἀποφυγὴ τῆς αἱμομιξίας καὶ τὸ πόσα φοβερὰ κακὰ τῆς κληρονομικότητος καὶ τῆς ψυχικῆς καὶ διανοητικῆς ἰσορροπίας, ἀλλὰ καὶ τῆς σωματικῆς ὑγείας, ὀφείλονται στὴν αἱμομιξία. οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες παντρεύονταν τὶς ἀδερφές των πολὺ συχνά. γι̉ αὐτὸ κι ὁ ἀπ̉ αὐτοὺς πλασμένος κατ̉ εἰκόνα τους θεός τους Ζεὺς εἶχε γυναῖκες του τὶς ἀδερφές του Ἥρα καὶ Δήμητρα, ἦταν δὲ κι ὁ ἴδιος αἱμομικτικὸς γόνος τῶν ἀδερφῶν Κρόνου καὶ Ῥέας. στὴν ἱστορικὴ πραγματικότητα τὶς ἀδερφές των παντρεύτηκαν διάσημοι μὲν ὁ Κίμων (Ε ́ π.Χ. αἰ.) κι ὁ Πτολεμαῖος Β ́ ὁ Φιλάδελφος (Γ ́ π.Χ. αἰ.), ἄσημοι δὲ πάρα πολλοί. ἀπὸ τοὺς δικανικοὺς λόγους τῶν ῥητόρων σὲ ὑποθέσεις περὶ τῆς ἐπικλήρου κόρης προκύπτει ὅτι ἰδίως οἱ εὐκατάστατοι παντρεύονταν συνεχῶς τὶς ἀδερφές των, γιὰ νὰ μὴ διασπαστῇ ἡ οἰκογενειακὴ περιουσία. στὴν Ἀθήνα αὐτὸ γινόταν κατὰ κανόνα. ἔτσι γίνονταν πολλὲς φορὲς δίκες γιὰ τὸ ποιός ἀπὸ τοὺς ἀδερφούς της θὰ τὴν πάρῃ ἢ ἂν θὰ τὴν πάρῃ ὁ ἀδερφὸς τοῦ πατέρα της. τὴν ἔπαιρνε δὲ ὁ ἀδερφός της ἢ ὁ θεῖος της, ἀκόμη κι ἂν ἦταν ἤδη παντρεμένος, χωρίζοντας αὐτοδικαίως τὴν προηγούμενη γυναῖκα του ἢ ὑποβιβάζοντάς την νομοτύπως σὲ παλλακίδα καὶ τὰ ἀπ̉ αὐτὴν παιδιά του σὲ νόθα. στὴν πλούσια οἰκογένεια τοῦ Πλάτωνος ὑπῆρξαν ἀναπόφευκτα πολλοὶ κι ἀλλεπάλληλοι τέτοιοι αἱμομικτικοὶ γάμοι ἀδερφῶν μὲ ἀδερφές, ὁπότε δὲν εἶναι καθόλου ἀπροσδόκητο τὸ ὅτι ὁ Πλάτων εἶχε βλαμμένα τόσα ζεύγη γονιδίων στὸ DNA του καὶ ἦταν φρενοβλαβής.
Τὸ πιθανώτερο κατὰ τὴ γνώμη μου εἶναι ὅτι ἡ φρενοβλάβεια τοῦ Πλάτωνος ὀφείλεται σὲ συνδρομὴ καὶ τῶν τεσσάρων λόγων ποὺ ἐξέθεσα, καὶ ἴσως καὶ ἄλλων ποὺ δὲν ὑπέθεσα. πάντως ὁ Πλάτων σ̉ ὅλο τὸν ἀρχαῖο παραμεσόγειο κόσμο εἶναι ὁ ἀρχαιότερος ψυχοπαθὴς συγγραφεύς. αὐτὸ τὸ διευκρίνισα μετὰ ἀπὸ εἰδικὴ ἔρευνά μου. ἄλλοι γνωστοὶ ἀρχαῖοι ψυχοπαθεῖς συγγραφεῖς εἶναι ὁ ἑλληνόγλωσσος Ἰουδαῖος Φίλων Ἀλεξανδρεύς (20 π.Χ. - 50 μ.Χ.), ὁ ἐξελληνισμένος ἐπίσης Αἰγύπτιος καὶ Ἀλεξανδρεὺς Ὠριγένης (185-254) ποὺ αὐτοευνουχίστηκε κιόλας σὲ ἡλικία 18 ἐτῶν, ὁ ἐπίσης Ἀλεξανδρεὺς κατὰ τὴ γνώμη μου καὶ διεγνωσμένος μονοφυσίτης ψευδώνυμος συντάκτης τῆς μανιακῆς γραφορροίας τῆς γνωστῆς ὡς ‘’ἀρεοπαγιτικὰ συγγράμματα’’ (γύρω στὸ ἔτος 470), καὶ ἀρκετοὶ ἄλλοι προγενέστεροι καὶ μεταγενέστεροι, ὅπως διαπιστώνεται ἀπὸ τὰ γραφόμενά τους ποὺ εἶναι ψυχασθενικὲς γραφόρροιες. ἀπὸ τὰ οὖρα καὶ τὸ αἷμα του ὁ σωματικὰ ἄρρωστος κι ἀπὸ τὶς γραφόρροιές του ὁ ψυχικὰ ἄρρωστος διαγινώσκονται καὶ χωρὶς νὰ τοὺς ἔχῃ δῆ κανείς. ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι οἱ προειρημένοι Ἀλεξανδρινοὶ καὶ οἱ τρεῖς εἶναι θαυμασταὶ καὶ μιμηταὶ τοῦ Πλάτωνος. πιθανῶς τοὺς ἀπασχολοῦσε καὶ τοὺς τέσσερες τὸ ἴδιο δαιμόνιο˙ ἂν δὲν ἦταν ἑπτὰ ἢ καὶ λεγεών.
Μελέτες 1 (2008)