Μικροὶ στὸ χωριό, παίζοντας μ̉ αἰνίγματα, προλογίζαμε συνήθως τὸ παιχνίδι μὲ τὸν ἀκόλουθο ἔμμετρο διάλογο˙
 
Ἐσὺ ποὺ εἶσαι ἔξυπνος, κι ὁ νοῦς σου κατεβάζει,
ἕνα καράβι σίδερο πόσες βελόνες βγάζει;
Ἂν ἤτανε ὁ οὐρανὸς χαρτὶ κι ἡ θάλασσα μελάνι,
τότε θὰ σοὔγραφα κι ἐγὼ σβέλτα καὶ μάνι μάνι
ἕνα καράβι σίδερο πόσες βελόνες βγάνει.
 
ἀπαντούσαμε στὸ ἀδύνατο μὲ ἄλλο ἀδύνατο.
Καὶ νὰ τώρα, μετὰ μισὸν αἰῶνα περίπου, τὸ ἀδύνατο ἔγινε πραγματικότης˙
 
Ἐγίνηκεν ὁ οὐρανὸς χαρτὶ κι ἡ θάλασσα μελάνι.
 
τὸ διαδίκτυο˙ τὸ κυριολεκτικὰ ἀπέραντο βιβλίο˙ ὁ οὐρανὸς ποὺ ἔγινε «χαρτί», ἕνα βιβλίο, ὅπου γράφουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὅ,τι καὶ ὅσα θέλουν, ὁ καθένας σελίδες ἀτελείωτες, χωρὶς ὅρια στὸν ἀριθμὸ καὶ στὸ μέγεθος, ποὺ τὶς διαβάζουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς, κι αὐτὸ δὲν γεμίζει ποτέ. δυσκολεύομαι νὰ τὸ συλλάβω τί ἀποθήκευσε ὁ κατασκευαστὴς θεὸς στὴ φύσι ποὺ ἔκανε καὶ πῶς ὁ ἄνθρωπος ἔψαξε καὶ βρῆκε αὐτὸν τὸν κρυμμένο θησαυρὸ ποὺ εἶναι μπροστὰ στὰ μάτια ὅλων μας. καὶ ὅμως εἶναι πραγματικότης˙ ὁ οὐρανὸς χαρτί, τὸ διαδίκτυο˙ βιβλίο πολὺ μεγαλείτερο ἀπὸ τὴ γῆ˙ οἱ οὐρανοὶ «χαρτί»˙ τὸ ἀχανὲς διάστημα βιβλίο˙ καί, γιὰ νὰ τὸ γεμίσῃς, ἔχεις τόση μελάνη, ὅση εἶναι ἡ θάλασσα, οἱ ὠκεανοί, καὶ περισσότερη˙ ὅση εἶναι τὸ νὰ πληκτρολογοῦν σ̉ ὅλη τὴ ζωή τους ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὅλων τῶν αἰώνων˙ καὶ νὰ διαβάζουν τὸ γραφόμενο βιβλίο, ἔντυπο μάλιστα, ἂν θέλουν καὶ ταυτόχρονα, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς. ἴσως νὰ διαβάζεται κι ἀπὸ τὴ σελήνη, χωρὶς ἀπὸ κεῖ νὰ φαίνεται ἡ ἀνάποδή του. ἂν καὶ δὲν ἄκουσα γιὰ τὴ λεπτομέρεια αὐτή, μᾶλλον ἀληθεύει. διότι θυμοῦμαι ὅτι μὲ τὴν ἴδια πέννα ἐπικοινωνοῦσαν οἱ ἀστροναῦτες ποὺ περπατοῦσαν στῆς σελήνης τὸ ἔδαφος μὲ τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ἐπάνω στὴ γῆ. ὁ οὐρανὸς χαρτί, βιβλίο ἀπέραντο.   
 
 
Μελέτες 1 (2008)