Οἱ Σπαρτιᾶτες ἦταν τὸ μόνο Ἑλληνικὸ φῦλο, ποὺ κρατοῦσε ὑπόδουλο ἄλλο Ἑλληνικὸ φῦλο, τοὺς Μεσσηνίους καὶ τοὺς Μεσσηνιακῆς καταγωγῆς Εἵλωτες, γιὰ 350 χρόνια. τοὺς ἤθελαν ῥαγιᾶδεςֹ ἐκεῖνοι νὰ ἐργάζωνται, γιὰ νὰ τρῶν αὐτοὶ ἕτοιμα. Σπαρτιάτης οὐδέποτε ἐργαζόταν. ἔτρωγε ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες ῥαγιᾶδες ποὺ κρατοῦσαν σκλαβωμένους ἐπὶ τέσσερες αἰῶνες, τοὺς ὁποίους ἐν τέλει ἀπελευθέρωσαν οἱ Μακεδόνες.
Οἱ Σπαρτιᾶτες ἦταν τὸ μόνο Ἑλληνικὸ φῦλο, ποὺ δὲν προσέφερε ποτὲ ἀπολύτως τίποτε στὰ γράμματα, στὶς ἐπιστῆμες, καὶ στὶς καλὲς τέχνες. αὐτὸ δηλαδὴ ποὺ διακρίνει τοὺς Ἕλληνες μεταξὺ τῶν λαῶν τῆς γῆς, διακρίνει ὅλους τοὺς Ἕλληνες πλὴν Λακεδαιμονίων. (τὸ ὄνομα Λακεδαιμόνιοι σημαίνει ΄΄δαιμονισμένοι ὀργιασταὶ ποὺ κραυγάζουν΄΄, ΄΄ἀναστενάρηδες΄΄˙ λακεῖν + δαιμόνιοι).
Οἱ Σπαρτιᾶτες ἦταν ὁ λαὸς ποὺ κατέστρεψε τὸ μεγαλείτερο ἑλληνικὸ κέντρο τῶν γραμμάτων, τῶν ἐπιστημῶν, καὶ τῶν «καλῶν τεχνῶν», τὴν Ἀθήνα, τὸ 404 π.Χ., ἀπὸ φθόνο.
Ὁ λεγόμενος ΄΄νομοθέτης΄΄ τῶν Σπαρτιατῶν Λυκοῦργος εἶναι πρόσωπο ἀνύπαρκτο. τὸ λυκόοργος ἢ λυκοεργὸς ἢ λυκοῦργος εἶναι ἀρχαϊκὸ προσωνύμιο τοῦ δωρικοῦ θεοῦ Ἀπόλλωνος. ἀργότερα θεωρήθηκε ὡς ἄνθρωπος. οἱ λεγόμενοι ΄΄νόμοι τοῦ Λυκούργου΄΄ ἢ ἀλλιῶς λεγόμενοι ῥῆτραι γερόντων ἦταν ἕνα ἀκαθόριστο καὶ ἄγραφο ἐθιμικὸ μόνο δίκαιο, βάσει τοῦ ὁποίου στὴ Σπάρτη γιὰ ὁποιοδήποτε θέμα νόμος ἦταν ὅ,τι ξεστόμιζαν οἱ γέροντες. δὲν ὑπῆρχε τίποτε τὸ γραπτό. ἡ περιφημότερη ἀπὸ τὶς γεροντικὲς ἐκεῖνες ΄΄ῥῆτρες΄΄ ἦταν ὅτι Οὐ χρὴ νόμων ἐγγράφων (= Δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ ὑπάρχουν γραπτοὶ νόμοι) (Πλούταρχος, Λυκ. 13, 4).
Οἱ Σπαρτιᾶτες δὲν γελοῦσαν ποτὲ καὶ δὲν ἐπιτρεπόταν νὰ γελάσουν. κατὰ τὸν Πλούταρχο ἦταν ἀγέλαστοι μελαγχολικοὶ κι ἐπιρρεπεῖς στὴν αὐτοκτονία (θανατῶντες) (Πλούταρχος, Πελ. 1, 5).
Οἱ Σπαρτιᾶτες εἶχαν δυὸ θεσμοὺς ἐνδεικτικοὺς τῆς ἀνασφαλείας των, τὴν ἀξενία καὶ τὴν ξενηλασία. βάσει τοῦ πρώτου δὲν δέχονταν στὴν πόλι καὶ στὴν ἐπικράτειά τους τὴν ἐπίσκεψι κανενὸς ἄλλου Ἕλληνος. βάσει τοῦ δευτέρου, ἂν ἕνας Ἕλληνας ἔμπαινε γιὰ ὁποιονδήποτε λόγο στὴ χώρα τους, τὸν ἔδιωχναν ἀμέσως, ἂν δὲν τὸν ἐκτελοῦσαν. γιὰ νὰ μὴ δοῦν οἱ ἄλλοι Ἕλληνες πῶς ζοῦν καὶ τί κάνουν οἱ Σπαρτιᾶτες (Θουκυδίδης 2, 39, 1. Ξενοφῶν, Λακ. πολ. 14, 4. Πλούταρχος, Λυκ. 27, 6 - 7). σοβιετικὸ παραπέτασμα.
Ὅταν τὸ 499 π.Χ. οἱ ὑπόδουλοι στοὺς Πέρσες Ἕλληνες τῆς Μ. Ἀσίας ἐπαναστάτησαν, γιὰ ν̉ ἀποκτήσουν τὴν ἐλευθερία τους, καὶ ζήτησαν τὴ βοήθεια τῶν ἄλλων Ἑλλήνων, οἱ ἄλλοι Ἕλληνες τοὺς βοήθησαν, ἔστω καὶ ἀνεπιτυχῶς, ἀλλ̉ οἱ Σπαρτιᾶτες ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς βοηθήσουν, γιὰ νὰ μὴν τὰ χαλάσουν μὲ τοὺς Πέρσες (Ἡρόδοτος 5, 50 - 51). ἀλλὰ καὶ σ̉ ὅλες τὶς περιπτώσεις, ἐνῷ εἶχαν πάντα γύρω στὶς 20.000 στρατό, οὐδέποτε τολμοῦσαν νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴ Σπάρτη πάνω ἀπὸ 500 ἢ 1000, ἢ σὲ πολὺ μεγάλη ἀνάγκη τους 5.000, διότι φοβοῦνταν τοὺς Εἵλωτες καὶ τοὺς Μεσσηνίους, καὶ ἤθελαν νὰ μένουν ἐκεῖ σὲ ἄγρυπνη ἐπιφυλακὴ φρουροὶ τῶν Ἑλλήνων ὁμήρων τους, σὰν τοὺς ἀεροπειρατὰς ποὺ δὲν μποροῦν νὰ βγοῦν ὅλοι ἀπὸ τὸ ἀεροπλάνο˙ μὴ χάσουν ἀπὸ τὰ νύχια τους τοὺς Ἕλληνες ῥαγιᾶδες των. αὐτὸ ἦταν τὸ ὕψιστο καὶ μόνο ἰδανικὸ τῶν Σπαρτιατῶν.
Ἀργότερα, γιὰ νὰ ξεπλυθοῦν ἀπὸ τὴ δυσμένεια τῶν Ἑλλήνων, δολοφόνησαν δυὸ Πέρσες πρέσβεις ῥίχνοντάς τους μέσα σὲ πηγάδι. ἀπὸ τὰ προϊστορικὰ χρόνια σ̉ ὅλα τὰ ἔθνη τῆς γῆς οἱ πρέσβεις καὶ οἱ ἀγγελιοφόροι εἶναι πάντοτε πρόσωπα σεβαστὰ κι ἀπαραβίαστα. οἱ Σπαρτιᾶτες εἶναι οἱ μόνοι στὸν κόσμο ποὺ δολοφόνησαν ἀόπλους πρέσβεις. δὲν ὑπάρχει στὴ γῆ λαὸς ποὺ νὰ διέπραξε τέτοια ἀνανδρία. ἐπειδὴ τότε τοὺς σιχάθηκαν πιὸ πολὺ ὅλοι οἱ Ἕλληνες γιὰ τὴν ἄνανδρη αὐτὴ πρακτική τους, οἱ Σπαρτιᾶτες, σὲ μιὰ σπασμωδικὴ κι ἐξ ἴσου ἀπάνθρωπη καὶ βδελυρὴ προσπάθεια ἐξιλεώσεως κι ἐπανακτήσεως τῆς εὐνοίας τῶν Περσῶν, ἔστειλαν δυὸ ἀναιτίους συμπολῖτες των στὸν Πέρση βασιλέα, γιὰ νὰ τοὺς σφάξῃ ἀντὶ τῶν δολοφονημένων πρέσβεών του καὶ νὰ ἱκανοποιηθῇ. ὁ Πέρσης ἀρνήθηκε νὰ διαπράξῃ μιὰ τέτοια βάρβαρη πρᾶξι σπαρτιατικῆς νοοτροπίας καὶ νὰ σφάξῃ ἀνθρώπους ἀναιτίους. (Ἡρόδοτος 7, 133 - 137).
Στὴ μάχη τοῦ Μαραθῶνος (490 π.Χ.) οἱ Σπαρτιᾶτες ἀρνήθηκαν νὰ συμμετάσχουν, γιὰ νὰ μὴ δυσαρεστήσουν τοὺς Πέρσες, προβάλλοντας ὡς αἰτιολογία τὴν πρόφασι ὅτι δὲν τοὺς τὸ ἐπέτρεπαν … οἱ τότε φάσεις τῆς σελήνης (Ἡρόδοτος 6, 106 - 107).
Ὅταν ἐκ τῶν ὑστέρων εἶδαν ὅτι τοὺς σιχάθηκαν καὶ γι̉ αὐτὸ οἱ ἄλλοι Ἕλληνες κι ὅτι δὲν μποροῦν πιὰ νὰ βάλουν στὸ χέρι ὡς ῥαγιᾶδες ὅλους τοὺς Ἕλληνες μὲ ἀπάτη, ὅπως εἶχαν παντοτινὴ ἐπιθυμία καὶ σχέδιο, γιὰ νὰ πάρουν ἀπὸ τοὺς Ἀθηναίους τὴν ἀρχηγία, ἀπὸ 50.000 στρατὸ ποὺ διέθεταν τότε, ἔστειλαν στὶς Θερμοπύλες τὸν ἕναν ἀπὸ τοὺς δυὸ βασιλεῖς των μὲ 300 μόνο ἄντρες καὶ μὲ τὴν ἐντολὴ νὰ σφαχτοῦν ἐκεῖ ὁπωσδήποτε (Ἡρόδοτος 7, 205. Παυσανίας 10, 20, 1 - 5).
Σύμφωνα μὲ τοὺς δύο μόνο ἱστορικούς, ποὺ ἱστοροῦν τὴ μάχη τῶν Θερμοπυλῶν, τὸν Ἡρόδοτο (7, 202 - 233) καὶ τὸν Παυσανία (10, 20, 1 - 5), στὴ μάχη αὐτὴ (480 π.Χ.) ἐπὶ πέντε μέρες πολέμησαν γενναία 50.000 (πενήντα χιλιάδες) Ἕλληνες, ἀπὸ τοὺς ὁποίους σκοτώθηκαν περίπου οἱ μισοί (25.000). εὐγενέστερη ὅλων ἦταν ἡ θυσία τῶν 500 πεσόντων Μακεδόνων. διότι ὅλοι οἱ ἄλλοι Ἕλληνες πολεμοῦσαν γιὰ τὰ ἐδάφη τους καὶ τὴν ἐλευθερία τους, ἐνῷ οἱ Μακεδόνες μόνοι πολεμοῦσαν κι ἔπεσαν γιὰ τὰ ἐδάφη καὶ τὴν ἐλευθερία τῶν ἄλλων˙ τὰ δικά τους ἐδάφη ἦταν ἀπὸ δεκαετίες περσικὴ ἐπαρχία. καὶ μόνο τοῦ Λεωνίδα καὶ τῶν 300 Σπαρτιατῶν του ἡ ΄΄θυσία΄΄ ἦταν βρόμικη ὕπουλη καὶ ἀνθελληνική, ἐπειδὴ ἔγινε μὲ διαταγὴ ἄνωθεν, γιὰ νὰ πάρουν οἱ Σπαρτιᾶτες ἀπὸ τοὺς Ἀθηναίους τὴν ἀρχηγία, ὅπως ἔδειξε ὁλοφάνερα μετὰ λίγες ἡμέρες στὴ Σαλαμῖνα καὶ ἡ κακοήθης αὐθάδεια τοῦ Εὐρυβιάδου, ὁ ὁποῖος χαστούκισε τὸν ἀρχιναύαρχο τῶν Ἑλλήνων Θεμιστοκλῆ ἀπαιτώντας γιὰ τοὺς Σπαρτιᾶτες τὴν κατὰ θάλασσαν ἀρχηγία, ἐνῷ δὲν ἤξεραν οὔτε σὲ βάρκα νὰ μπαίνουν, καὶ νὰ βάλουν ἔτσι στὸ χέρι τοὺς Ἕλληνες μὲ ἀπάτη. οἱ δὲ Θηβαῖοι καὶ μαζί τους ὁ Πίνδαρος πολεμοῦσαν καὶ τότε καὶ στὴ Σαλαμῖνα καὶ τὴν ἄλλη χρονιὰ στὶς Πλαταιὲς ὑπὲρ τῶν Περσῶν καὶ κατὰ τῶν Ἑλλήνων. τὴν πέμπτη μέρα οἱ ἐπιζήσαντες 25.000 Ἕλληνες μαχηταὶ τῶν Θερμοπυλῶν ἔκριναν ὅτι θὰ νικήσουν τοὺς Πέρσες σὲ νοτιώτερη γραμμή, στὴ Σαλαμῖνα, καὶ πῆγαν ἐκεῖ ὅπου πράγματι μετὰ λίγες μέρες νίκησαν καὶ συνέτριψαν τοὺς Πέρσες. μόνον ὁ Σπαρτιάτης βασιλεύς, ἐπὶ κεφαλῆς τῶν 300 ὅλο κι ὅλο ἀντρῶν του, εἶπε τρομοκρατημένος ὅτι δὲν ἔχει ἀπὸ τοὺς ἐφόρους (= χούντα δικτατόρων) τέτοια ἐντολὴ ἢ ἄδεια καὶ δὲν μπορεῖ νὰ φύγῃ, κι ἔμεινε. οἱ Πέρσες τοὺς ἔσφαξαν σὲ 15’ λεπτά. ἦταν δυστύχημα ὀφειλόμενο στὴ στρατηγικὴ ἀνικανότητα καὶ δυσκαμψία τῶν ἐφόρων (ῥῆτραι γερόντων) καὶ στὴν εὐθυνοφοβία τοῦ Λεωνίδα. ἤξερε ὅτι κάθε μετακίνησί τους σήμαινε ὅτι στὴ Σπάρτη τοὺς περίμενε ἀτιμωτικὴ ἐκτέλεσι. βέβαια ἡ ἑλληνικὴ ὑπόθεσι δὲν βλάφτηκε καθόλου˙ ἐπειδὴ στὴ δεύτερη καὶ νικηφόρο σύγκρουσι τῶν Ἑλλήνων στὴ Σαλαμῖνα οἱ 300 Σπαρτιᾶτες θὰ ἦταν δύναμι ἀσήμαντη κι ἀμελητέα, ὅπως ἦταν καὶ στὶς Θερμοπύλες. οἱ ἔφοροι ΄΄τίμησαν΄΄ τοὺς σφαγμένους 300 μ̉ ἕνα ἐπίγραμμα, ὅτι ΄΄Ἐδῶ σκοτωθήκαμε΄΄ (τῇδε κείμεθα) γιὰ ἐσωτερική τους κατανάλωσι καὶ γιὰ ν̉ ἀπαντήσουν στὸ πρὸ δεκαετίας στημένο ἐπίγραμμα τῶν Ἀθηναίων, ποὺ τοὺς βίδωνε˙ ὅτι
Ἑλλήνων προμαχοῦντες Ἀθηναῖοι Μαραθῶνι
χρυσοφόρων Μήδων ἐστόρεσαν δύναμιν.
Μετὰ τὴ μάχη τῶν Πλαταιῶν μὲ τὴ νίκη τῶν Ἑλλήνων, τὸ 479 π. Χ., καὶ τὴν ὁλοσχερῆ καταστροφὴ τῶν Περσῶν, ὁ ἀρχηγὸς τῶν Σπαρτιατῶν Παυσανίας, ἀνεψιὸς τοῦ Λεωνίδα, ἀλληλογράφησε μὲ τὸν ἡττημένο Ξέρξη, προτείνοντάς του αὐτὸς νὰ τοῦ παραδώσῃ ὅλη τὴν Ἑλλάδα στὴν κατοχή του κι ὁ Ξέρξης νὰ κάνῃ αὐτὸν σατράπη τῆς Ἑλλάδος καὶ γαμπρό του. ἀνελεύθερο ἀνθελληνικὸ προδοτικὸ καὶ δουλικὸ σπαρτιατικὸ ἦθος. ὅταν οἱ ἄλλοι Ἕλληνες διεμήνυσαν στοὺς ἐφόρους (δικτάτορες) τῆς Σπάρτης ὅτι γνωρίζουν αὐτὴ τὴν προδοτικὴ σπαρτιατικὴ κίνησι, οἱ ἔφοροι ἔσπευσαν καὶ χωρὶς καμμία δίκη ἐκτέλεσαν τὸν Παυσανία μὲ ἐξαπάτησί του, γιὰ νὰ δείξουν στοὺς ἄλλους Ἕλληνες ὅτι δὲν τοῦ εἶχαν δώσει αὐτὴ τὴ γραμμὴ οἱ ἴδιοι˙ καὶ πρόλαβαν ἔτσι τὴ γενικὴ κατακραυγὴ ἐναντίον τους, ἀποκόβοντας τὸν ἐνδιάμεσο κρίκο μὲ τὴν ἐκτέλεσί του. (Θουκυδίδης 1, 132 - 135).
Κατὰ τὸν πελοποννησιακὸ πόλεμο (431 - 404 π.Χ.) οἱ Σπαρτιᾶτες ἦταν κάποτε φοβισμένοι καὶ πανικοβλημένοι, ἐπειδὴ δὲν μποροῦσαν νὰ γλυτώσουν ἀπὸ τοὺς ἀντιπάλους των Ἕλληνες. τότε 2.000 Εἵλωτες, Ἕλληνες ῥαγιᾶδες τῶν Σπαρτιατῶν, μὲ μιὰ ἀνεπανάληπτη κι ἀμίμητη ἀνεξικακία καὶ μεγαλοφροσύνη προσφέρθηκαν νὰ βοηθήσουν τοὺς Σπαρτιᾶτες κατακτητὰς καὶ τυράννους των, καὶ τοὺς ἔσωσαν ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς των. ἀντὶ γιὰ ὁποιαδήποτε εὐγνωμοσύνη κι εὐχαριστία οἱ Σπαρτιᾶτες, ἀφοῦ γλύτωσαν, τοὺς ἔκαναν τὸ ἑξῆς. τοὺς συγκέντρωσαν καὶ τοὺς ΄΄τίμησαν΄΄ στεφανώνοντάς τους δημοσίᾳ, γιὰ νὰ τοὺς δοῦν καὶ νὰ τοὺς σταμπάρουν κάποιοι Σπαρτιᾶτες ἐκτελεσταί. καὶ κατὰ τὶς ἑπόμενες ἡμέρες οἱ σφαγεῖς τοὺς βρῆκαν ὅλους ἕναν ἕναν ξεχωριστὰ καὶ μόνο του καὶ τοὺς δολοφόνησαν. ἐπειδὴ ὅλους μαζὶ τοὺς φοβοῦνταν οἱ ἄνανδροι. κανεὶς δὲν κατάλαβε πότε καὶ πῶς δολοφονήθηκαν ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ γενναῖοι Ἕλληνες ἥρωες. οὐδεὶς ᾔσθετο ὅτῳ τρόπῳ ἕκαστος διεφθάρη (= δολοφονήθηκε), λέει ὁ ἀμερόληπτος Θουκυδίδης, ὁ ὁποῖος ἱστορεῖ τὸ ἀποτρόπαιο κι ἀποκρουστικὸ αὐτὸ ἔγκλημα τῆς κτηνωδίας τῶν Ἑλληνοκτόνων Σπαρτιατῶν (Θουκυδίδης 4, 80, 1 - 4).
Τὸ 386 π.Χ., ὁ Σπαρτιάτης δικτάτωρ Ἀνταλκίδας (συνήθως στὴ Σπάρτη κυβερνοῦσε ὡς δικτάτωρ ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς πέντε ἐφόρους, ποὺ τὸν ἔτρεμαν οἱ ἄλλοι τέσσερες, δηλαδὴ τὸ δικτατορικὸ διευθυντήριο, καὶ οἱ δυὸ βασιλεῖς), βλέποντας ὅτι μετὰ ἀπὸ 45 χρόνια συνεχῶν προσπαθειῶν τῆς Σπάρτης νὰ ὑποδουλώσῃ ὅλη τὴν Ἑλλάδα (431 - 386 π.Χ.) οἱ Σπαρτιᾶτες ἀποδείχτηκαν κατώτεροι τῶν Ἀθηναίων, τῶν Θηβαίων, καὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων, ἔκανε ἐκεῖνο ποὺ δὲν εἶχε προλάβει νὰ κάνῃ ὁ Παυσανίαςֹ πῆγε καὶ συμμάχησε μὲ τοὺς Πέρσες καὶ ὑπέταξε σ̉ ἐκείνους μὲ συμβόλαιο ὅλη τὴν Ἑλλάδα γιὰ 50 χρόνια μὲ τὴν ἐπονείδιστη καὶ κατ̉ εὐφημισμὸν λεγόμενη ΄΄ἀνταλκίδειο εἰρήνη΄΄ (386 - 336) καὶ μὲ τὸν ὅρο νὰ εἶναι οἱ Σπαρτιᾶτες χωροφύλακες τῶν Περσῶν σ̉ ὅλη τὴν Ἑλλάδα. εὐτυχῶς τὴν ὑποδούλωσι αὐτὴ καὶ τὴ σχετικὴ φθονερὴ προδοσία τῶν Σπαρτιατῶν οἱ Ἕλληνες πολὺ γρήγορα ἄρχισαν νὰ μὴν τὴ λογαριάζουν. μ̉ αὐτὴ τὴν προδοτικὴ συνθήκη ἡ Ἑλλάδα ὑποτίθεται ὅτι ἦταν ὑποταγμένη στοὺς Πέρσες ἀκόμη κι ὅταν ὁ Φίλιππος ὁ Μακεδὼν ἥνωσε ὅλη τὴν Ἑλλάδα γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία της σ̉ ἕνα κράτος, ἀκόμη κι ὅταν ὁ Μ. Ἀλέξανδρος ὑπέταξε τὰ Βαλκάνια. ἡ πρώτη χρονιὰ τῆς βασιλείας τοῦ Ἀλεξάνδρου ὑποτίθεται ὅτι ἦταν ἡ τελευταία χρονιὰ τῆς ὑποδουλώσεως τῆς Ἑλλάδος στοὺς Πέρσες ἀπὸ τὸ Σπαρτιάτη δικτάτορα Ἀνταλκίδα˙ ἡ συνθήκη του ἔληγε …ἓξ μῆνες μετὰ τὴν ἀνάληψι τῆς βασιλείας ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρο! αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ οἱ Σπαρτιᾶτες μόνοι ἀπ̉ ὅλους τοὺς Ἕλληνες ἀρνήθηκαν νὰ ἐκστρατεύσουν ἐναντίον τῶν Περσῶν˙ ὅτι ἔμεναν πιστοὶ στοὺς Πέρσες˙ ἐθελονταὶ ῥαγιᾶδες. κάλυπταν ὅμως τὸ δουλικὸ αὐτὸ φρόνημα καὶ σχέδιό τους κάτω ἀπὸ τὸ ἀγέρωχο δῆθεν σλόγκαν τους (ῥήτρα γερόντων) ὅτι ΄΄Οἱ Σπαρτιᾶτες συνεκστρατεύουν μόνον ὡς ἀρχηγοί΄΄. ὁ Ἀλέξανδρος, ποὺ τοὺς ἔβλεπε μόνο σὰν ἀσήμαντο κουνούπι στοῦ βοδιοῦ τὸ κέρατο, τοὺς ἀγνόησε. καὶ μετὰ τὴν εἰσβολή του στὴ Μ. Ἀσία ἔκανε καὶ καζούρα εἰς βάρος τους μ̉ ἐκεῖνο τὸ ἀμίμητο Ἀλέξανδρος καὶ οἱ Ἕλληνες πλὴν Λακεδαιμονίων.
Ἤδη ὁ Φίλιππος τὸ 338 π.Χ., ὅταν οἱ Σπαρτιᾶτες ἀρνήθηκαν τὴν ἑνότητά τους μὲ τοὺς ἄλλους Ἕλληνες, τοὺς ἀφῄρεσε χωρὶς καμμία μάχη, ἔτσι μὲ τὴν τρομερὴ παρουσία του μόνον, ὅλα τὰ ἐδάφη τῆς ἐπικρατείας των, ἀφήνοντάς τους μόνο τὰ οἰκόπεδα τῶν σπιτιῶν τους. τότε ὁ Φίλιππος χάρισε τὴν ἐλευθερία στοὺς Εἵλωτες καὶ σ̉ ὅλους τοὺς Μεσσηνίους, γιὰ νὰ μὴν ὑπάρχουν ὑπόδουλοι Ἕλληνες, καταδικάζοντας ἔτσι τοὺς Σπαρτιᾶτες σὲ ἀφανισμό. διότι ἀπὸ τότε, καθὼς ἦταν τεμπέληδες ποὺ εἶχαν νὰ ἐργαστοῦν 350 χρόνια σὰν τοὺς Τούρκους τοῦ 1821, θεωροῦσαν τὴν ἐργασία ντροπὴ ὅπως οἱ μαφιόζοι τῶν Η.Π.Α., καὶ δὲν ἤξεραν νὰ κάνουν καμμιὰ ἔντιμη ἐργασία, δὲν μποροῦσαν οὔτε νὰ ζήσουν˙ δὲν ἔβρισκαν νὰ φᾶν οὔτε πράσινο ζωμὸ ἀπὸ ῥαδίκια.
Γι̉ αὐτὸ μετὰ 7 χρόνια, τὸ 331 π.Χ., τὴ χρονιὰ ποὺ ὁ εἰκοσιπεντάχρονος Ἀλέξανδρος ἀποτελείωνε τὰ τελευταῖα λείψανα τῆς Περσικῆς αὐτοκρατορίας, οἱ ψειριάρηδες Σπαρτιᾶτες, πάντα πιστοὶ δοῦλοι τῶν Περσῶν, συνεργάστηκαν μὲ τὸ Δαρεῖο καὶ τοὺς βαρβάρους γιὰ τὴ δολοφονία τοῦ Ἀλεξάνδρου. ὁ Ἀλέξανδρος, μετὰ τὴν ἐξάρθρωσι τῆς σχετικῆς συνωμοσίας, ἐξωργίστηκε κι ἔστειλε στὴ Σπάρτη τὸ στρατηγό του Ἀντίπατρο μ̉ ἕνα μέρος τῆς ἐν Ἑλλάδι φρουρᾶς τῶν Μακεδόνων καὶ κατέσφαξε σχεδὸν ὅλους τοὺς Σπαρτιᾶτες σὰν κοτόπουλα. λέω ΄΄σὰν κοτόπουλα΄΄, ἐπειδὴ δὲν σκοτώθηκε οὔτε ἕνας Μακεδών. ἀπὸ τότε τὴ Σπάρτη καὶ ὅλη τὴ Λακωνία κατέλαβαν καὶ γέμισαν μὲ πληθυσμὸ δικό τους οἱ Μεσσήνιοι καὶ οἱ Μεσσηνιακῆς καταγωγῆς πρώην Εἵλωτες. ἀπὸ τὶς 25 κωμοπόλεις τῆς Λακωνίας οἱ ἄλλοι εἶχαν τὶς 24 καὶ μεγάλο μέρος τῆς Σπάρτης, οἱ δὲ Σπαρτιᾶτες μόνο ἕνα μικρὸ μέρος τῆς κωμοπόλεως Σπάρτης. ἦταν πιὰ μόνο μιὰ μικρὴ κάστα καὶ μαφία φονιάδων μέσα σ᾽ ἕνα γκέτο στὴ Σπάρτη. οἱ ἄλλοι κάτοικοι καὶ τῆς Σπάρτης καὶ τῆς Λακωνίας ὅλης ἀδιαφοροῦσαν γι̉ αὐτοὺς καὶ γιὰ τὰ καμώματά τους, γιατὶ εἶχαν καὶ δική τους μείζονα διοίκησι. ἡ Σπαρτιατικὴ συμμορία τῆς Σπάρτης τὸ 317 π.Χ., τρέμοντας τὸ βασιλέα τῆς Μακεδονίας Κάσσανδρο, ἔκτισαν γύρω ἀπὸ τὸ γκέτο τους τείχη, γιὰ νὰ προστατευτοῦν, χάνοντας ἔτσι καὶ τὸ ἀρχαῖο τους νταηλήδικο καύχημα ὅτι ΄΄Ἡ Σπάρτη δὲν χρειάζεται τείχη˙ ἔχει τὰ στήθη τῶν ἀντρῶν της΄΄.
Ἀπὸ τότε ἡ ὀλιγάριθμη φονικὴ συμμορία τῶν Σπαρτιατῶν αὐθαδίασε μὲ ἀνταρσία ἐναντίον ὅλων τῶν Ἑλλήνων ἄλλες πέντε φορὲς μὲ ἀποτέλεσμα νὰ σφαγοῦν ὅλοι. ὁ λαὸς ἐκεῖνος ὁ μισάδελφος καὶ μισελληνικὸς καὶ ἀνθελληνικὸς καὶ φιλοβάρβαρος ἐξαφανίστηκε ὁλόκληρος. μία φορὰ τοὺς κατέσφαξε τὸ 276 π.Χ. ὁ Μακεδὼν Ἀντίγονος ὁ Γονατᾶς, μία τὸ 222 π.Χ. ὁ Μακεδὼν πάλι Ἀντίγονος ὁ Δώσων, καὶ δυὸ φορὲς τὸ 207 καὶ 192 π.Χ. ὁ Πελοποννήσιος στρατηγὸς Φιλοποίμην. τὸ 146 π.Χ. μερικὲς δεκάδες Σπαρτιατῶν, ποὺ εἶχαν ἀπομείνει, πολέμησαν στὴν Κόρινθο μὲ τὸ μέρος τῶν Ῥωμαίων ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων. γι̉ αὐτὸ οἱ λοιποὶ Πελοποννήσιοι καὶ μετὰ τὴν ἧττα τους καὶ τὴν ὑποταγή τους στοὺς Ῥωμαίους τοὺς Σπαρτιᾶτες τοὺς ἔσφαξαν ὅλους μέχρι καὶ τὸν τελευταῖο, τιμωρώντας τὴν τελευταία αὐτὴ προδοσία τους.
Οἱ σημερινοὶ Σπαρτιᾶτες δὲν εἶναι ἀπόγονοι τῶν ἀρχαίων Σπαρτιατῶν. εἶναι ἀπόγονοι κυρίως τῶν Εἱλώτων καὶ τῶν ἄλλων Μεσσηνίων. λεπτομερέστερα εἶναι Μεσσήνιοι, Ἀρκάδες, καὶ Ἀργεῖοι.
Δὲν θέλω νὰ πῶ ἐδῶ γιὰ τὴ σιχαμερὴ ἐκείνη ἰδιότητα τῶν ἀρχαίων κι ἀδιαδόχων Σπαρτιατῶν, γιὰ τὴν ὁποία κάνουν λόγο ὁ Θουκυδίδης (1, 132 - 133) κι ὁ Ἀριστοτέλης (Πολ. 2, 5 - 6˙ 2, 9 - 10), οἱ δύο μεγάλοι καὶ ἀμερόληπτοι ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἱστορικοί, καὶ γιὰ τὴν ὁποία ἰδιότητά τους οἱ ἄλλοι Ἕλληνες τοὺς ἔλεγαν Κυσολάκωνες καὶ Λακκοπρώκτους.
Τὰ Τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς καὶ Μολὼν λαβὲ καὶ ἄλλα τέτοια σλόγκαν εἶναι φανταστικὲς καὶ λογοτεχνικὲς μόνο ἀτάκες μυθιστορημάτων, ποὺ ἐμφανίζονται κατὰ τὴ μεταχριστιανικὴ ἑλληνορρωμαϊκὴ ἐποχή, ὅταν πιὰ Σπαρτιᾶτες δὲν ὑπῆρχαν πρὸ πολλοῦ, 600 χρόνια μετὰ ἀπὸ τότε ποὺ ὑποτίθεται ὅτι λέχθηκαν˙ στὰ ἱστορικὰ καὶ ὄντως ἀρχαῖα κείμενα δὲν ἀνευρίσκονται.
Ἱστορία εἶναι μόνο ἐκείνη ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὰ κείμενα, καὶ γιὰ τοὺς Σπαρτιᾶτες ἡ μόνη ἀπὸ τὰ κείμενα προκύπτουσα ἱστορία εἶναι αὐτὴ ποὺ ἐξέθεσα, δίνοντας καὶ παραπομπές. οἱ ἐξυμνηταὶ τῶν Σπαρτιατῶν παραπομπὲς δὲν δίνουν ποτέ. οἱ φαντασιώσεις ποὺ κυκλοφοροῦν ὡς ἱστορία γιὰ τοὺς Σπαρτιᾶτες εἶναι ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον πλάσματα λογοτεχνῶν τοῦ 19ου καὶ τῶν ἀρχῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος. παραμύθια τῆς Χαλιμᾶς.
Οἱ Σπαρτιᾶτες φόβιζαν τοὺς ἄλλους Ἕλληνες, ἐπειδὴ ἐκεῖνοι ἦταν 160 πολὺ μικρά, ἀσυνεννόητα, καὶ ἀσθενῆ κρατίδια μὲ ἀσθενεῖς στρατούς. τοὺς Μακεδόνες ὅμως οἱ Λακκόπρωκτοι τοὺς ἔτρεμαν, ἐπειδὴ οἱ Μακεδόνες σ̉ ὁποιαδήποτε σύγκρουσι μαζί τους τοὺς ἔσφαζαν σὰν κότες, χωρὶς οἱ ἴδιοι νὰ ἔχουν ποτὲ οὔτε ἕνα θῦμα, παρ̉ ὅλο ποὺ πάντοτε ἀπέναντί τους παρέτασσαν στρατὸ περίπου ἰσάριθμο.
Ἔτσι καθαρίστηκε ἡ γάγγραινα αὐτὴ τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος, οἱ Σπαρτιᾶτες.
Μελέτες 9 (2010)