Πολλοὶ ῥωτοῦν˙ Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ πότε ὑπάρχει; ἀπὸ πότε ὁ ἄνθρωπος ἔχει ψυχή; δίνονται πολλὲς φιλοσοφικὲς ἀπαντήσεις, οἱ ὁποῖες συνοψίζονται σὲ τέσσερες.
1. Οἱ ψυχὲς ὅλες ὑπάρχουν πρὶν ἀπὸ πολλοὺς αἰῶνες, κι ὅταν γεννιέται ἕνα σῶμα, κατεβαίνει καὶ μπαίνει σ̉ αὐτὸ καὶ μιὰ ψυχὴ τιμωρημένη. πλατωνικὴ κι ὠριγενικὴ θεωρία.
2. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, προερχόμενη ἀπὸ ἄλλον ἄνθρωπο, ποὺ ἔχει πεθάνει —κατὰ μία παραλλαγὴ τῆς θεωρίας ἔχει πεθάνει τὴ στιγμὴ ποὺ γεννιέται κάποιος ἄλλος—, μπαίνει στὸ σῶμα αὐτοῦ ποὺ γεννιέται. φιλοσοφικὴ θεωρία προερχόμενη ἀπὸ τὴν ἀρχαία αἰγυπτιακὴ εἰδωλο- λατρικὴ μυθολογία κι ἀπὸ ἄλλες ἀφρικανικές, εἰσηγμένη κι αὐτὴ ἀπὸ τὸν ἀντιφατικὸ Πλάτωνα.
3. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀρχίζει, ἀφ̉ ὅτου ὁ ἄνθρωπος ὡς ἔμβρυο συμπληρώσῃ τρεῖς μῆνες˙ ὅταν δηλαδὴ ἡ μητέρα του εἶναι τριῶν μηνῶν ἔγκυος σ̉ αὐτόν. ἡ θεωρία αὐτὴ προῆλθε ἀπὸ μιὰ παρερμηνεία τῆς Βίβλου. ὁ Μωϋσῆς στὸ Νόμο του λέει ὅτι, ἂν ἕνας, ποὺ ἀμύνεται ἐναντίον ἑνὸς ἀντρὸς καὶ τῆς γυναικός του, οἱ ὁποῖοι τοῦ ἐπιτέθηκαν μαζί, ἐπάνω στὴν ἄμυνά του χτυπήσῃ τὴν ἔγκυο γυναῖκα στὴν κοιλιά, κι ἐκείνη ἀποβάλλῃ, τότε ὁ πλήκτης τῆς γυναικὸς ἀντιμετωπίζεται ἀπὸ τὸ νόμο διττῶς. ἂν τὸ ἀποβεβλημένο ἔμβρυο εἶναι ἐξεικονισμένον, φαίνεται δηλαδὴ σὰν ἀνθρωπάκι, ὁ πλήκτης τιμωρεῖται μὲ θάνατο ὡς ἀνθρωποκτόνος˙ ἂν ὅμως τὸ ἔμβρυο δὲν εἶναι ἐξεικονισμένον, τότε πληρώνει μόνο τὰ νοσήλεια τῆς γυναικός (Ἔξ 21, 22-23). εἶναι δὲ τὸ ἔμβρυο ἐξεικονισμένον, ὥστε νὰ φαίνεται ὅτι εἶναι ἄνθρωπος, ὅταν συμπληρώνεται ὁ τρίτος μήνας τῆς ἐγκυμοσύνης.
4. Ἡ ψυχὴ σχηματίζεται καὶ μπαίνει στὸν ἄνθρωπο τὴ στιγμὴ ποὺ αὐτὸς γεννιέται. ἡ πιὸ χοντροκομμένη λαϊκὴ θεωρία.
Φιλοσοφικὲς θεωρίες αὐθαίρετες καὶ ἀναπόδεικτες, σκέτοι στοχασμοὶ καὶ φαντασιοκοπίες ἀστήρικτες. τὸ μόνο αἰτιολογικό τους εἶναι˙ ‘’Λέω ἔτσι, διότι ἔτσι μοῦ ἀρέσει’’. ἀπαντῶ στὴν κάθε μία.
1. Τότε συμβαίνει νὰ τιμωρηθῇ μιὰ προϋπάρχουσα ψυχή, ὅταν γεννιέται ἕνα μέχρι τότε ἄσχετο σῶμα; ἢ τότε βρίσκει νὰ γεννηθῇ ἕνα ἀνθρώπινο σῶμα, ὅταν τιμωρῆται μιὰ μέχρι τότε ἄσχετη ψυχή; καὶ πῶς ἐννέα μῆνες πρὶν ἁμαρτήσῃ καὶ τιμωρηθῇ μιὰ ψυχή, ἕνας ἄντρας προβλέπει καὶ σπέρνει ἕνα ἀνθρώπινο σῶμα; ποὺ ὅλοι ξέρουν πώς, ὅταν ἕνας ἄντρας ἐπιθυμῇ ν̉ ἀπολαύσῃ μιὰ γυναῖκα νομίμως ἢ παρανόμως, μόνο τέτοια πρόβλεψι δὲν κάνει. καὶ πῶς ξέρει —ποὺ δὲν ξέρει βέβαια— ἂν πρέπει νὰ σπείρῃ σῶμα ἀντρικὸ ἢ γυναικεῖο; κι ὅσο περισσότερο πληθαίνουν οἱ ἄνθρωποι, τόσο περισσότερες ψυχὲς στὸ ὑπερπέραν τρελλαίνονται ἁμαρτάνουν καὶ τιμωροῦνται; κι ἀφοῦ ἡ ψυχὴ εἶναι ποὺ σκέφτεται καὶ θυμᾶται, καὶ ὄχι τὸ σῶμα, ἂν ἡ ψυχὴ προϋπῆρχε, θὰ θυμόταν μὲ πληρότητα καὶ διαυγῆ ἀκρίβεια ὄχι μόνο τί διέπραξε, καὶ τιμωρήθηκε, ἀλλὰ καὶ ὅλα ὅσα ἔζησε στὴν προηγούμενη ζωή της, πρὶν μπῇ στὸ σῶμα˙ κι αὐτὸ θὰ συνέβαινε βέβαια σ̉ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀνθρώπους, πρᾶγμα ποὺ δὲν συμβαίνει.
2. Καὶ στὴν περίπτωσι τῆς μετενσωματώσεως τῶν ψυχῶν ἤ, ὅπως λέγεται λαϊκά, τῆς μετεμψυχώσεως, καὶ στὶς δύο παραλλαγές της, ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὄχι μόνο μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ψυχοπαθεῖς, θὰ θυμοῦνταν μὲ ἀναντίρρητη διαύγεια καὶ πληρότητα ὅλα τὰ τῆς προηγουμένης ζωῆς των˙ ὅπως, ἂς ποῦμε, δὲν διαφωνοῦμε ποτὲ στὸ ὅτι μὲ τὸ κεφάλι κομμένο εἴμαστε νεκροί, ἐνῷ μὲ κομμένο ἕνα δάχτυλο μποροῦμε νὰ ζοῦμε. κι ἀπὸ ποιόν προϋπάρχοντα ἄνθρωπο, ὅταν πέθανε, μπῆκαν οἱ ψυχὲς στοὺς πρώτους γεννημένους ἀνθρώπους; κι ὅταν οἱ ἄνθρωποι πληθύνθηκαν, πῶς βρέθηκαν τόσο περισσότεροι προαπο- θανόντες, γιὰ νὰ δώσουν τὶς ψυχές των σ̉ ἐκείνους ποὺ γεννιοῦνταν;
3. Σὲ ποιά στιγμὴ ἀκριβῶς ἢ σὲ ποιά μέρα τοῦ τρίτου μηνὸς δημιουργεῖται καὶ μπαίνει ἡ ψυχὴ στὸ ἔμβρυο; στὴν 88; στὴν 90; ἢ στὴν 92; καὶ τί τὸ ἐξαιρετικὸ συμβαίνει τὴ στιγμὴ ἐκείνη, καὶ τοῦ ἀνθρώπου τοῦ μπαίνει ἡ ψυχή; κι ἀφοῦ τοῦ μπαίνει τότε, γιατί ὁ ἄνθρωπος σαφῶς κι ἀναντιρρήτως κληρονομεῖ ἀπὸ τὸν πατέρα του κι ἀπὸ τοὺς ἐκ πατρὸς προγόνους του ψυχικὰ γνωρίσματα, εἴτε ζοῦν ἐκεῖνοι εἴτε ἔχουν πεθάνει; καὶ περιμένει ἡ ψυχὴ νὰ πάρῃ τὸ σῶμα σχῆμα ἀνθρώπινο γιὰ νὰ τοῦ μπῇ τότε καὶ νὰ ‘’τοῦ ἔρθῃ γάντι’’; ἔχει τέτοιο σχῆμα ἡ ψυχή; ἢ τὸ σῶμα εἶναι ὁλόσωμη φόρμα τῆς ψυχῆς; καὶ πῶς ἕνα τέτοιο γεγονὸς δὲν τὸ παίρνει εἴδησι ἡ ἐγκυμονοῦσα μητέρα, ὅπως τόσο συγκλονιστικὰ παίρνει εἴδησι, ὅταν τῆς μπαίνῃ τὸ σῶμα, τόσο μικρὸ μάλιστα; αὐτὰ εἶναι ἀνοησίες, κι ὁ Μωϋσῆς στὸ σχετικὸ νόμο του δὲν ἐννοεῖ τέτοιο πρᾶγμα. ἐννοεῖ κάτι ἁπλὸ πρακτικὸ καὶ σώφρονος ἀνθρώπου. αὐτὸ ποὺ λέει δὲν τὸ λέει, ἐπειδὴ ἀπὸ τὸν τρίτο μῆνα κι ἀπὸ τὴν ἐξεικόνισίν του ἔχει τὸ ἔμβρυο ψυχὴ καὶ εἶναι ἄνθρωπος, πρὶν δὲ ἀπὸ τότε δὲν ἔχει ψυχὴ καὶ δὲν εἶναι ἄνθρωπος, ὁπότε ἡ θανάτωσί του δὲν εἶναι ἀνθρωποκτονία. τὸ λέει γιὰ ἕναν ἄλλον ὁλοφάνερο λόγο˙ τὸν ἀκόλουθο. ἡ κοιλιὰ τῆς ἐγκύου πρὶν ἀπὸ τὸν τρίτο περίπου μῆνα δὲν εἶναι φουσκωμένη τόσο, ποὺ νὰ φαίνεται καὶ πάνω ἀπὸ τὰ ῥοῦχα. ἀπὸ τὸν τρίτο μῆνα ὅμως διακρίνεται σαφῶς ἀπ̉ ὅλους. μετὰ τὸ χτύπημα καὶ τὴν ἀποβολή, καὶ μάλιστα μετὰ λίγες ἡμέρες ποὺ θὰ γίνουν ἡ ἀνάκρισι καὶ ἡ δίκη, ἡ κοιλιὰ δὲν θὰ εἶναι πιὰ διωγκωμένη, καὶ δὲν θὰ ὑπάρχῃ κανένα ὁρατὸ τεκμήριο τῆς διακοπείσης ἐγκυμοσύνης, ὥστε νὰ ξέρουν οἱ δικασταὶ ἂν ἡ ἐγκυμοσύνη ἦταν ἐμφανὴς ἢ ὄχι. ὁ πλήκτης θὰ ἰσχυρίζεται ὅτι δὲν ἤξερε ὅτι ἡ γυναίκα ἦταν ἔγκυος, γιατὶ ἡ ἐγκυμοσύνη της δὲν διακρινόταν. ἡ γυναίκα κι ὁ ἄντρας της θὰ ἰσχυρίζωνται ὅτι ἡ ἐγκυμοσύνη εἶχε συμπληρώσει ἢ εἶχε περάσει τὸν τρίτο μῆνα, καὶ ἡ κοιλιὰ φαινόταν. καὶ ποιός ἄλλος ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς συζύγους κατηγόρους τοῦ πλήκτου θὰ ξέρῃ τὸ μῆνα τῆς ἐγκυμοσύνης; κανεὶς βέβαια. τὸ μόνο τεκμήριο τῆς τρίμηνης τοὐλάχιστο ἐγκυμοσύνης θὰ εἶναι ἡ ὄψι τοῦ ἐμβρύου˙ ἂν τὸ ἔμβρυο εἶναι ἐξεικονισμένον, ὁ τρίτος μήνας εἶχε συμπληρωθῆ ἢ καὶ εἶχε περάσει, ὅπως ἤξεραν ὅλοι ἀπὸ ἄλλες ἀποβολὲς ἀθέλητες. συνεπῶς ὁ ἀμυνόμενος πλήκτης πρὶν ἀπὸ τὸν τρίτο μῆνα τῆς διακοπείσης ἐγκυμοσύνης ἔχει δίκαιο ποὺ ὑποστηρίζει ὅτι, ὅταν ἀμυνόταν ἐναντίον τῆς ἐγκύου καὶ τοῦ ἀντρός της, ποὺ τοῦ ἐπιτέθηκαν καὶ οἱ δυὸ μαζί, δὲν ἤξερε οὔτε μποροῦσε νὰ ξέρῃ ὅτι ἡ γυναίκα ἦταν ἔγκυος, καὶ γι̉ αὐτὸ πάνω στὴν ἄμυνά του τὴ χτύπησε κι αὐτή. μετὰ τὸν τρίτο μῆνα τῆς ἐγκυμοσύνης ὅμως, ποὺ εἶναι τεκμαρτὸς ἀπὸ τὴν ὄψι τοῦ ἐμβρύου, δὲν μπορεῖ νὰ ἰσχυριστῇ ὅτι δὲν ἤξερε ἢ δὲν ἀντιλήφτηκε ὅτι ἡ γυναίκα ἦταν ἔγκυος. κι ἔτσι στὴν πρώτη περίπτωσι ἡ τιμωρία του εἶναι μόνο νὰ πληρώσῃ τὰ νοσήλεια τῆς γυναικός, ἐνῷ στὴ δεύτερη περίπτωσι τιμωρεῖται ὡς ἀνθρωποκτόνος μὲ θάνατο. ὁ νομοθέτης δηλαδὴ τὴν ἐξεικόνισιν τοῦ ἀποβεβλημένου ἐμβρύου τὴ λέει μόνον ὡς χρονολογικὸ τεκμήριο τῆς ἐμφάνειας τῆς ἐγκυμοσύνης, γιὰ τὴν ἐπιμέτρησι τῆς ποινῆς τοῦ πλήκτου, καὶ ὄχι γιὰ νὰ πῇ ἀπὸ πότε ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἄνθρωπος μὲ ψυχή. αὐτὸ τὸ νόημα ἔχει τὸ λεγόμενο τοῦ Μωϋσῆ, καὶ δὲν ἔχει καμμία σχέσι μὲ τὸ ἀπὸ πότε ὁ ἄνθρωπος ἔχει ψυχή. ἡ Βίβλος ἀνοησίες καὶ μπαροῦφες δὲν λέει˙ τὶς λὲν οἱ ἑρμηνευταί της˙ ὅταν φυσικὰ εἶναι ἀνόητοι ἢ ἔχουν λόγους ν̉ ἀνοηταίνουν.
4. Τὰ ἴδια, πλὴν τῆς ἑρμηνείας τοῦ βιβλικοῦ χωρίου, μποροῦν νὰ λεχτοῦν καὶ γιὰ τὴν τέταρτη φιλοσοφικὴ θεωρία˙ κι ἐπὶ πλέον ὅτι οἱ ἄνθρωποι γεννιοῦνται μέσα σὲ τρεῖς μῆνες, ἀπὸ τὸν ἕκτο μέχρι τὸν ἔνατο μῆνα. γεννιοῦνται δὲ ἐκτάκτως κι ἀπὸ ἕνα ζόρισμα τῆς ἐγκύου ἢ μιὰ καισαρικὴ τομὴ σὲ χρόνο ποὺ διάλεξε ἕνας γιατρός. πῶς σχηματίζεται ξαφνικὰ ἡ ψυχὴ κι ἑτοιμάζεται νὰ μπῇ σὲ κάποιο σῶμα, ἐπειδὴ τὸ ἔκρινε ἕνας γιατρός; καὶ εἶναι ἔτσι ὁ γιατρὸς αἴτιος πολλῶν ψυχῶν;
Ὁ ἄνθρωπος κληρονομεῖ καὶ σωματικὰ καὶ ψυχικὰ γνωρίσματα τόσο ἀπὸ τὴ μητέρα του ὅσο κι ἀπὸ τὸν πατέρα του. μπορεῖ ἀπὸ τὸν πατέρα του νὰ εἶναι λευκὸς ἢ μαῦρος ἢ ψηλὸς ἢ κοντὸς ἢ ὄμορφος ἢ ἄσχημος, παρ̉ ὅλο ποὺ ἡ μητέρα του ἔχει τὸ ἀντίθετο γνώρισμα, μπορεῖ δὲ νὰ εἶναι πάλι μόνο ἀπὸ τὸν πατέρα του ἢ ἔξυπνος ἢ κουτὸς ἢ ἀριθμομνήμων ἢ ζωγράφος ἢ κανονικὸς ἢ φρενοβλαβής. ἔχουν δὲ μὲ τὸν πατέρα τους ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τὴν τελευταία τους βιολογικὴ ἐπικοινωνία τὴ στιγμὴ ποὺ σπέρνονται. μετὰ τὴ στιγμὴ ἐκείνη δὲν ἔχουν καμμία ἐπαφή˙ κι ὁ πατέρας μπορεῖ τὴν ἑπόμενη στιγμὴ καὶ νὰ πεθάνῃ˙ ἢ νὰ ἐξαφανιστῇ γιὰ πάντα, ἐπειδὴ λ.χ. ἦταν ἕνας νέγρος τοῦ Κογκὸ ποὺ πόρνευσε γονίμως μὲ μιὰ Σουηδὴ τουρίστρια, ἡ ὁποία δὲν τὸν ξαναεῖδε. αὐτὸ δείχνει, χωρὶς νὰ ἐπιδέχεται ἀντίρρησι, ὅτι ἡ ψυχὴ ὑπάρχει ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς σπορᾶς. διότι καὶ τοῦ ἀμέσως νεκροῦ πατέρα τὸ τέκνο ἔχει ἀπ̉ αὐτὸν ψυχικὰ γνωρίσματα, ὅσο ἔχει καὶ τὸ χρῶμα καὶ τὸ ἀνάστημα. δὲν βρέθηκε κανεὶς ποὺ νὰ διαφωνήσῃ σ̉ αὐτό. ἡ ψυχὴ λοιπὸν συνυπάρχει πάντοτε μὲ τὸ σῶμα. κι ὅταν τὸ σῶμα εἶναι σπέρμα, σπέρμα εἶναι καὶ ἡ ψυχή. ὅπως, ὅταν τὸ σῶμα εἶναι νήπιο, νήπιο εἶναι καὶ ἡ ψυχή. τὸ βρέφος δὲν μπορεῖ νὰ συνουσιαστῇ, δὲν ξέρει καὶ νὰ μιλήσῃ˙ τὸ ἕνα εἶναι τοῦ βρεφικοῦ σώματος˙ τὸ ἄλλο τῆς βρεφικῆς ψυχῆς. μετὰ 20 χρόνια τὸ πρόσωπο ἐκεῖνο καὶ θὰ συνουσιάζεται καὶ θὰ διανοῆται καὶ θὰ τρέχῃ καὶ θ̉ ἀποφασίζῃ. ὅταν σὰ σπέρμα οὔτε βλέπει οὔτε ἀκούει οὔτε καρδιοχτυπᾷ, τότε σὰν ψυχὴ οὔτε συνείδησι τῆς ὑπάρξεώς του ἔχει ὁ ἄνθρωπος. τὸ σῶμα δὲν εἶναι ποτὲ χωρὶς ψυχή, καὶ ἡ ψυχὴ ποτὲ χωρὶς τὸ σῶμα. κι ἔχουν κοινὴ καὶ συνομήλικη καὶ τὴν προέλευσι καὶ τὴ σύνθεσι, κι ἀπὸ τὸν πατέρα κι ἀπὸ τὴ μητέρα. καὶ ἔχουν τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου καὶ πρὶν ἀπὸ τὴ σύνθεσί τους, ἐπειδὴ κανένα ἀπὸ τὰ δυὸ δὲν μπορεῖ ν̉ ἀποτελέσῃ μόνο του ἄνθρωπο, ἐνῷ τὰ δύο μαζὶ ἀποτελοῦν ἄνθρωπο πάντοτε. ὁ ἄνθρωπος, ὡς ψυχὴ καὶ σῶμα, εἶναι σὰ μιὰ φλεγόμενη σταγόνα πίσσης ποὺ ἀποσπᾶται ἀπὸ μιὰ φλεγόμενη μᾶζα πίσσης, πίσσα καὶ φλόγα μαζί. σῶμα καὶ ψυχὴ μαζὶ ἀποσπᾶται ἀπὸ τὸν πατέρα του, σῶμα καὶ ψυχὴ μαζὶ ἀπὸ τὴ μητέρα του, κι ἑνώνεται σὰν σὲ μιὰ μόνο φλεγόμενη σταγόνα σὲ μιὰ ὕπαρξι σπέρματι καὶ δυνάμει πλήρη. κι ἔπειτα, μόνο γιὰ νὰ τραφῇ καὶ ν̉ ἀνα- πτυχτῇ, φιλοξενεῖται ἐννέα μῆνες στὴ μία μόνο πηγή του, στὴ μητέρα, κι ἔπειτα γεννιέται, καὶ μετὰ ἄλλον κάποιον καιρὸ ἀπεξαρτᾶται κι ἀπὸ τὸ θηλασμό, ποὺ εἶναι σὰ μιὰ δεύτερη φάσι τῆς ἐγκυμοσύνης, καὶ κάποτε χειραφετεῖται ἀπὸ τοὺς γονεῖς του καὶ διατροφικῶς καὶ οἰκονομικῶς. αὐτὲς οἱ διαδοχικὲς τροφικὲς καὶ διατροφικὲς ἀπεξαρτήσεις, γέννησι ἀπογαλάκτισι χειραφέτησι, δὲν εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς ὑπάρξεώς του τῆς πλήρους˙ καμμία ἀπ̉ αὐτές. ἀρχὴ τῆς πλήρους ὑπάρξεώς του εἶναι ἡ στιγμὴ τῆς σπορᾶς, ὅταν βγαίνῃ ἀπὸ τὸν πατέρα, ἀπὸ τὸν ὁποῖο κληρονομεῖ τὰ μισὰ ψυχικά του γνωρίσματα.
Καὶ γεννᾶται τὸ ἄλλο ἐρώτημα˙ Ἀφοῦ τὸ ζήτημα ἔχει ἀπάντησι τόσο ἁπλῆ σαφῆ εὐνόητη κι ἀναντίρρητη, σὰ νὰ λὲς ὅτι ὁ τροχὸς μόνο στρόγγυλος μπορεῖ νὰ εἶναι, γιατί τόσο πολλοὶ ἄνθρωποι ὑποστηρίζουν, καὶ μάλιστα μὲ πάθος, τὶς ἄλλες τὶς ἀνόητες θεωρίες, σὰ νὰ ἐπιμένουν ὅτι ὁ τροχὸς πρέπει νὰ εἶναι τρίγωνος; εἶναι τόσο μωροί; ἀπαντῶ˙ Ποτὲ κανεὶς ἄνθρωπος δὲν εἶναι μωρὸς σὲ τέτοιο βαθμό. ξεμωραίνονται ὅμως σὲ μεγαλείτερο βαθμὸ καὶ οἱ πιὸ νοήμονες ἄνθρωποι ἀπὸ τὰ κίνητρά τους. τὰ κίνητρά τους πρέπει νὰ διερευνῶνται σὲ τέτοιες περιπτώσεις.
Γνώρισα ἕναν ἄνθρωπο, ποὺ παντρεύτηκε τρεῖς φορὲς ἀπὸ ἀσυγκράτητο ἀλλ̉ ἐπιπόλαιο ἔρωτα, ἀφοῦ τὶς δυὸ πρῶτες φορὲς μετὰ τέσσερα καὶ δύο χρόνια ἀντιστοίχως μίσησε καὶ χώρισε τὶς γυναῖκες του, ποὺ εἶχε ἐρωτευτῆ μὲ πάθος, ὅταν κάθε φορὰ εἶδε τὴν ἑπόμενη, ποὺ τὴν ἐρωτεύτηκε ἐπίσης μὲ πάθος˙ κι ὅταν τὸν γνώρισα, καὶ φυσικὰ τὸν ἀπέφυγα ἀμέσως, εἶχε βαρεθῆ καὶ τὴν τρίτη, ἐπειδὴ ἐρεθιζόταν ἀπὸ μιὰ τέταρτη. αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ὑποστήριζε φανατικὰ τὴ ‘’μετεμψύχωσι’’ καὶ ἰσχυριζόταν ὅτι τὶς ἑπόμενες γυναῖκες του μετὰ τὴν πρώτη τὶς ἐρω- τευόταν, ἐπειδὴ ὁπωσδήποτε τὴν κάθε μιὰ τὴν εἶχε γυναῖκα του σὲ κάποια προηγούμενη ζωή του, κι ὅτι ἦταν νόμιμος, ὅταν ἐρωτευόταν τὴν ἑπόμενη, ἐνῷ θὰ ἦταν παράνομος καὶ μοιχός, ἂν ἔμενε πιστὸς στὴν πρώτη, ποὺ δὲν ὑπῆρξε γυναίκα του σὲ καμμία προηγούμενη ζωή του! ἦταν δὲ ἐπιστήμων, πολὺ καταρτισμένος μάλιστα, πρᾶγμα ποὺ δείχνει πόσο ξεμωραίνει καὶ τὸν πιὸ νοήμονα ἄνθρωπο τὸ κακό του κίνητρο καὶ ἡ κακοήθειά του.
Γνώρισα πολὺ περισσοτέρους ἀπὸ ἕναν ἀνθρώπους, ἄντρες καὶ γυναῖκες, ποὺ οἱ περισσότεροι ἦταν ἐπιστήμονες, οἱ ὁποῖοι ὑποστήριζαν τὴν τρίτη θεωρία μὲ τὴν παρερμηνεία τοῦ βιβλικοῦ χωρίου γιὰ τὸ ἐξεικονισμένον καὶ μὴ ἐξεικονισμένον ἔμβρυο, ἐπειδὴ ἔκαναν ἐκτρώσεις καὶ ἀντισύλληψι, καὶ ἡ βλακώδης ἐκείνη παρερμηνεία τοὺς βόλευε. ἕνας μάλιστα μοῦ εἶπε σὰ νὰ καυχιόταν γιὰ τὴν ἁγνότητά του˙ ‘’Οὐδέποτε ἔκανα ἔκτρωσι μετὰ τὴ συμπλήρωσι τοῦ τρίτου μηνὸς τῆς ἐγκυμοσύνης’’!
Ὁ Πλάτων, καθὼς εἶναι κατ̉ ἐπανάληψιν ὡμολογημένο ἀπὸ τὸν ἴδιο μὲς στὰ γραπτά του, ἦταν φανατικὸς ὑποστηρικτὴς τοῦ κιναιδισμοῦ, ἐπειδὴ ὁ ἴδιος μέχρι τὰ 29 του χρόνια ἦταν κίναιδος τοῦ ἀρσενοκοίτου Σωκράτους, κι ἔπειτα ἔγινε γιὰ ὅλη τὴν ὑπόλοιπη ζωή του ἀρσενοκοίτης καὶ πόρνος πολλῶν κιναιδικῶν ἀγοριῶν καὶ γυναικῶν. ἔχει δὲ στὰ γραπτά του καὶ τὴν ἄποψι ὅτι, μετὰ ἀπὸ πολλὲς ‘’μετεμψυχώσεις’’, κατὰ τὴν τελευταία τέτοια πλησιάζει κανεὶς τὴ θέωσι κι ἐν τέλει γίνεται θεός, κι ὅτι αὐτὸ συμβαίνει, ὅταν εἶναι κίναιδος κι ἀπὸ κίναιδος μετατρέπεται σὲ ἀρσενοκοίτη ἀγοριῶν. δὲν τοῦ ἔφτανε δηλαδὴ ποὺ δικαιολογοῦσε ἔτσι τὴ διαστροφή του, ἀλλὰ κανακευόταν κιόλας ναρκισσικὰ ὅτι ἔφτασε στὸ βαθμὸ τῆς τελειώσεως, τὴν ὁποία διαδέχεται ἡ θέωσι, ἀκριβῶς ἐπειδὴ τὴν ‘’τελευταία φορὰ’’ ἦταν διεστραμμένος κίναιδος καὶ ἀρσενοκοίτης! γι̉ αὐτὸ λοιπὸν στὰ γραπτὰ τῆς γραφορροίας του ὑποστηρίζει τὶς δυὸ πρῶτες θεωρίες γιὰ τὴν προέλευσι τῆς ψυχῆς. πρέπει δὲ ἐδῶ νὰ προσθέσω καὶ ὅτι οἱ ἀρχαῖοι γιὰ μὲν τὴν πορνεία τους τὴν παρὰ νόμον εἶχαν πολὺ μειωμένη εὐθύνη, ἐπειδὴ δὲν εἶχαν τὸ θεῖο νόμο καὶ δὲν γνώριζαν τὸ σωστό, ἀλλὰ γιὰ τὸν κιναιδισμό τους τὸν παρὰ φύσιν ἦταν ὑπεύθυνοι, ἐπειδὴ τὸ νόμο τῆς φύσεως τὸν γνωρίζουν οἱ ἄνθρωποι πάντοτε.
Ὁ Ὠριγένης εἶναι μαρτυρημένο καὶ γνωστὸ ὅτι σὲ ἡλικία 18 ἐτῶν αὐτευνουχίστηκε, κόβοντας τὰ γεννητικά του ὄργανα. λένε μερικοὶ σήμερα ὅτι ἦταν μιὰ νεανική του ἐπιπολαιότητα, μὲ τὴν ὁποία παρερμήνευσε τὸ βιβλικὸ χωρίο Μθ 19, 12. δὲν ἀληθεύει ὅμως. αὐτὸ τὸ προέβαλε ὁ ἴδιος ὡς πρόφασι. ὅσο ἐπιπόλαιος κι ἂν εἶναι ἕνας ἄντρας, τέτοιο ἑρμηνευτικὸ λάθος δὲν κάνει, ἂν εἶναι ὄντως ἄντρας. ἤξερε δὲ ὅτι οὔτε ὁ Κύριος οὔτε ὁ Παῦλος οὔτε κανεὶς ἄγαμος ἀπόστολος ἢ ἀρχαῖος Χριστιανὸς ἔκανε κάτι τέτοιο. ἤξερε ἐπίσης —διότι στὶς ἡμέρες του ὑπῆρχαν στὴν εἰδωλολατρικὴ κοινωνία τους πολλοὶ εὐνουχισμένοι εἰδωλολάτρες ἱερεῖς καὶ δοῦλοι— ὅτι ὁ εὐνουχισμένος μένει γιὰ πάντα ἀμούστακος κι ἀγένειος, ὅτι ἀποκτάει ἐπιδερμίδα γυναικεία καὶ γοφοὺς γυναικείους καὶ φωνὴ γυναικεία, κι ὅτι ἔτσι θὰ εἶναι κι αὐτὸς μετὰ τὸν εὐνουχισμό του. τὸ ἤθελε ὅμως αὐτό, ὅπως καὶ ὅσο τὸ ἤθελαν αὐτὸ καὶ ὅλοι οἱ αὐτευνουχιζόμενοι. ἐξ ἄλλου αὐτὴ τὴ χειρουργία τὴν ἐκτελοῦσαν τότε, στὴν Αἴγυπτο μάλιστα, οἱ κίναιδοι ἱερεῖς καὶ ἱερόδουλοι τῶν εἰδωλολατρικῶν μοναστηριῶν τῶν προπόλων τῆς θεᾶς Ἴσιδος, καὶ προφανῶς σ̉ αὐτοὺς πῆγε νὰ τὸν εὐνουχίσουν καὶ νὰ τὸν νοσηλεύσουν. ἄρα εἶχε μέσα του ὁ Ὠριγένης ἰσχυρὲς ῥοπὲς θηλυπρεπείας, καὶ τοῦ ἄρεσε ἡ προοπτικὴ νὰ εἶναι σὰ γυναίκα μετὰ τὸν αὐτευνουχισμό του. ἦταν ἀπὸ τοὺς θηλυπρεπεῖς ποὺ ἀπεχθάνονται τὰ ἀντρικὰ γεννητικά τους ὄργανα κι ἐπιθυμοῦν διακαῶς νὰ τὰ ξεφορτωθοῦν τὸ ταχύτερο. γι̉ αὐτὸ καὶ ὑποστήριζε τὴ ‘’μετεμψύχωσι’’ καὶ τὴν προΰπαρξι τῶν ψυχῶν, ἀκολουθώντας τὸν κιναιδικώτατο Πλάτωνα, καὶ ὄχι τὴ Βίβλο ποὺ τέτοια πράγματα καὶ δὲν διδάσκει καὶ τὰ καταδικάζει ὡς βαρύτατα καὶ σιχαμερὰ ἐγκλήματα, ἐπειδὴ φρονοῦσε, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ δεχόμενοι τὴ ‘’μετεμψύχωσι’’ θηλυπρεπεῖς καὶ κίναιδοι, ὅτι στὴν προηγούμενη ζωή του ἢ σὲ κάποια προηγούμενη ἦταν γυναίκα, κι ὅτι τώρα, ποὺ εἶναι κίναιδος ἢ ἔστω θηλυπρεπής, πλησιάζει τὴ θέωσι! καὶ οἱ ἀρχαῖοι Αἰγύπτιοι καὶ οἱ τωρινοὶ βουδδισταί, ποὺ ὑποστήριζαν ἢ ὑποστηρίζουν τὴ ‘’μετεμψύχωσι’’, εἶναι γνωστὸ ὅτι ζοῦσαν ἢ ζοῦν βυθισμένοι στὸν κιναιδισμό, τὸν ἱερατικὸ εἰδωλολατρικὸ κιναιδισμό. ἦταν, ὅπως λὲν ὁ Μωϋσῆς κι ὁ Ὠσηέ, τελισκόμενοι ἢ τετελεσμένοι (Δε 23, 18˙ Ὠσ 4,14), δηλαδὴ βακούφικοι κίναιδοι, ἱερόδουλοι, ἐκδιδόμενοι ἐπὶ χρήμασι στοὺς προσκυνητὰς ὑπὲρ τοῦ μοναστηριοῦ των.
Γενικῶς ὅσες φορὲς ἄκουσα ἀνθρώπους νὰ ὑποστηρίζουν κάποια ἀπὸ τὶς προειρημένες θεωρίες γιὰ τὴν ψυχή, καὶ διερεύνησα τὰ κίνητρά τους καὶ μπόρεσα νὰ τὰ βρῶ, διαπίστωσα ὅτι εἶχαν ἕνα ἀπὸ τὰ προειρημένα πονηρὰ καὶ βδελυρὰ κίνητρα. ἔτσι καὶ γιὰ ὅσους γνώρισα λιγώτερο καὶ δὲν μπόρεσα νὰ διερευνήσω τὰ κίνητρά τους, εἶμαι βέβαιος ἀπὸ τὸ ἐπαρκὲς δεῖγμα ὅτι ἔχουν τὰ ἴδια ἢ ἄλλα τέτοια πονηρὰ κίνητρα. ὁ κάθε διεφθαρμένος ἢ διεστραμμένος κάνει σὰν τρελλός, γιὰ νὰ δικαιολογήσῃ τὴ διαφθορά του ἢ τὴ διαστροφή του. ἔτσι λ.χ. ὁ Δαρβῖνος, γιὰ νὰ δικαιολογήσῃ τὸν κιναιδισμό του, φλυάρησε ὅσα φλυάρησε, ἀναστατώνοντας ὅλο τὸν κόσμο σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ὁ κόσμος ἔλεγε ‘’Σκούντα με νὰ πέσω’’, καὶ μάλιστα στὰ τέλη τῆς ζωῆς του ἔγραψε τὸ μικρὸ ἀλλὰ πιὸ ἀκρατὲς κι ἐκρηκτικὸ κι ἀποκαλυπτικὸ γιὰ τὸν ἀνώμαλο ψυχισμό του ἔργο του ‘’Ἡ καταγωγὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ σεξουαλικὴ ἐπιλογή’’(1871), ποὺ ἑρμηνεύει ὅλη του τὴν τρέλλα. καὶ ὁ Φρόυντ ἐπίσης, γιὰ νὰ δικαιολογήσῃ τὸν κιναιδισμό του, φλυάρησε, ὅσα φλυάρησε, καὶ δηλητηρίασε ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα, ποὺ τὄθελε νὰ μαστουρώνῃ μὲ τὸ δηλητήριό του. μπορεῖτε νὰ δῆτε τοὺς πιὸ ‘’μορφωμένους’’ ἀνθρώπους νὰ λὲν τὶς πιὸ χοντρὲς βλακεῖες˙ τοῦ τύπου ὅτι ὁ τροχὸς πρέπει νὰ εἶναι τρίγωνος. ἔχω δῆ καθηγητὴ πανεπιστημίου καὶ πρώην πρύτανι νὰ κάνῃ χειρομαντεῖες σὰν ἀναλφάβητη γριὰ τσιγγάνα. ὁ σωστὸς ἄνθρωπος, ἐγγράμματος ἢ ἀγράμματος, καταλαβαίνει καὶ μόνος του τὴ σωστὴ ἀπά- ντησι γιὰ τὴν προέλευσι τῆς ψυχῆς˙ κι ἂν τοῦ τὴν πῇ ἄλλος, τὴ δέχεται ἀσυζητητεί. διότι δὲν εἶναι καὶ καμμιὰ σοφὴ ἀπάντησι˙ ἁπλῶς εἶναι ἡ σωστή.
Μελέτες 7 (2010)
