Βρέθηκα κάποτε σὲ μιὰ συμβατικὴ συντροφιά —συνεπιβάτες καραβιοῦ—, ὅπου ἦταν κι ἕνας παπικός. ὁ παπικὸς κάποια στιγμὴ πῆρε τὸ λόγο κι ἄρχισε νὰ γελοιοποιῇ τοὺς μασόνους, ἐπειδή, ὅταν κάνουν τὶς τελετές των, φοροῦν μιὰ μικρὴ ‘’ποδιὰ τέκτονος’’ μὲ κεντημένα ἐπάνω της διάφορα σύμβολα. ‘’Γελοιότητες’’, ἀποφάνθηκε˙ ‘’εἶναι σοβαρὰ πράγματα αὐτά; ποιός νοήμων ἄνθρωπος τὰ δέχεται; γελοιότητες ἐν μέσῳ εἰκοστῷ αἰῶνι μὲ τόση πρόοδο στὸ παγκόσμιο’’.
Τοῦ λέω˙ ‘’Γιατί οἱ δικοί σου ἱερεῖς καὶ καρδινάλιοι καὶ πάπες τῆς Ῥώμης, ὅταν κυκλοφοροῦν μ̉ ἐκεῖνα τὰ λευκὰ κολάρα στὸ λαιμὸ σὰ σκύλοι μὲ λαιμαριές, ἢ ὅταν κάνουν τὶς τελετές σας καὶ φοροῦν ἐκεῖνα τὰ νυφικά τους καὶ τὶς κολοκύθες στὸ κεφάλι, ποὺ στὸ σύνολό τους εἶναι δεκαπλάσια ἀπὸ τὴν ‘’τεκτονικὴ ποδιὰ’’ τῶν μασόνων, δὲν εἶναι δέκα φορὲς πιὸ γελοῖοι; μιὰ ποδίτσα μὲ λίγα σύμβολα εἶναι γελοία, καὶ τὰ δικά σας νυφικὰ κι οἱ καπελλοῦρες δὲν εἶναι γελοῖα;’’. γέλασαν ὅλοι εἰς βάρος του.
Ἐξωργίστηκε ἔπειτα ἐκεῖνος καὶ μοῦ ἄνοιξε ἕνα στόμα μὴ χειρότερα.
Ἐγὼ ὅμως δὲν πτοήθηκα, ἀλλὰ τοῦ ἀπάντησα˙ ‘’Καὶ βέβαια ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ εἴμαστε καλλίτεροι ἀπὸ σᾶς τοὺς παπικούς, ποὺ ντύνεστε σὰν καρναβάλια, καὶ δὲν ἔχουμε τὶς δικές σας γελοιότητες’’. καὶ γιὰ νὰ τοῦ τὸ ἀποδείξω αὐτὸ ἀμέσως, ἀνέφερα δυὸ παραδείγματα, τὸ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ποὺ ἐπὶ ἑφτὰ μέρες μπαινόβγαινε στὸ ναὸ τῆς Ἰερουσαλήμ, χωρὶς νὰ τὸν καταλάβῃ κανείς, ἐπειδὴ στὴν ἐνδυμασία δὲν εἶχε τίποτε τὸ διακριτικό (Πρξ 21, 26-28), καὶ τὸ τοῦ Μ. Ἀθανασίου, τὸν ὁποῖο δὲν ἀναγνώρισαν οἱ διῶκτες του, ἐπειδὴ στὴν ἐνδυμασία του πάλι δὲν ξεχώριζε ἀπὸ τοὺς κωπηλάτες του σὲ τίποτε, οὔτε σ̉ ἕνα κορδόνι.
Ὅτι νίκησα τὸν παπικὸ κατὰ κράτος τὸ ἔδειξαν ὅλοι, διότι μὲ χειροκρότησαν.
Δὲν τὰ γράφω αὐτά, γιὰ νὰ ἐξάρω τὴ νίκη ποὺ κατήγαγα ἐναντίον τοῦ αἱρετικοῦ παπικοῦ, ἀλλὰ γιὰ νὰ δείξω τὸ ἑξῆς. ὅταν σχηματίζωνται πολυεθνικὲς αὐτοκρατορίες, σὰν τὴ Βαβυλωνιακή, τὴ Μηδική, τὴν Περσική, τὴ Μακεδονική, τὴ Ῥωμαϊκή, τὴ σημερινὴ Ἀμερικανικὴ τῶν Η.Π.Α., καὶ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωσι, συμβαίνει ὅ,τι συμβαίνει στὸ ἀστεῖο ἐκεῖνο παιδικὸ παιχνίδι, κατὰ τὸ ὁποῖο ἐκεῖνος ποὺ παίζει κι ἐμπαίζει τοὺς ἄλλους ἔχει κρυφὰ τὴν παλάμη του βαμμένη μὲ καπνιά, καὶ καθὼς μὲ τὰ διάφορα προσχήματα τοῦ παιχνιδιοῦ χαϊδεύει τοὺς ἄλλους στὰ μάγουλα, τοὺς μουντζουρώνει ὅλους, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό του˙ καὶ γελοῦν. ὁ καθένας τους γελάει εἰς βάρος ὅλων τῶν ἄλλων, νομίζοντας ὅτι αὐτὸς δὲν εἶναι μουντζούρης. κάποτε ὅμως καταλαβαίνουν ὅλοι τί ἀκριβῶς συμβαίνει, καὶ παύουν νὰ γελοῦν εἰς βάρος ἀλλήλων, καὶ σκουπίζονται καὶ καθαρίζονται. σὲ μιὰ μεγάλη καὶ πολυεθνικὴ αὐτοκρατορία λοιπόν, εἴτε εἶναι αὐτὴ ἕνα κράτος εἴτε μιὰ ἐπικοινωνοῦσα κοινωνία, καθὼς μαζεύονται πολλὰ ἔθνη μὲ διαφορετικὲς παραδόσεις καὶ καθὼς οἱ ἐθνικὲς ἢ περίπου ἐθνικὲς ἀνθρώπινες παραδόσεις καὶ κουλτοῦρες εἶναι πάντοτε γελοῖα σκουπίδια, δηλητηριώδεις ἀκαθαρσίες, καὶ σιχαμερὰ κόπρια, ὁ καθένας γελάει εἰς βάρος ὅλων τῶν ἄλλων, ἐπειδὴ τὰ δικά του τὰ χάλια δὲν τὰ βλέπει˙ ἐπειδὴ εἶναι σ̉ αὐτὰ ἐθισμένος. καὶ ‘’εἶναι καὶ ὑπερήφανος’’ γι̉ αὐτά. τὰ δικά του τοῦ φαίνονται σωστὰ καὶ ἱερὰ καὶ πάσῃ θυσίᾳ διατηρητέα. κάποτε ὅμως ὅλοι καταλαβαίνουν ἐπὶ τέλους ὅτι εἶναι γελοῖοι ὅλοι τους˙ ὅτι οἱ παραδόσεις των ὅλες εἶναι σκουπίδια δηλητήρια καὶ κόπρια˙ σκύβαλα, ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, δηλαδὴ κουράδες. ἂν δὲν γινόταν ἡ αὐτοκρατορία, θὰ ζοῦσαν ὅλοι ἀπομονωμένοι, κι ὁ καθένας τὶς κοπροπαραδόσεις του θὰ τὶς σεβόταν. στὴ μεγάλη κοινωνία τους ὅμως, στὴν πολυεθνικὴ χοάνη τῆς αὐτοκρατορίας, λειτουργοῦν ὁ καθένας σὰν καθρέφτης τοῦ ἄλλου, καὶ κάποτε σκουπίζονται καὶ καθαρίζονται.
Ἔτσι, μόλις ἄρχισαν οἱ μεγάλες κι ἀλλεπάλληλες αὐτοκρατορίες, Βαβυλωνιακή, Μηδική, Περσική, Μακεδονική, Ῥωμαϊκή, τὶς ὁποῖες ὁ Κύριος ἔκρινε ὡς ἀπαραίτητο προηγούμενο γιὰ τὴν ἐγκαθίδρυσι τῆς Χριστιανικῆς πίστεως, καὶ αὐτὸ τὸ εἶπε, μαζὶ καὶ μὲ ἄλλες παραμέτρους βέβαια, πλήρωμα τοῦ χρόνου, τὰ διάφορα ἔθνη καθαρίστηκαν, χοντροειδῶς βέβαια, ἀπὸ πολλὰ κόπρια καὶ δηλητήρια τῶν ἐθνικῶν τους παραδόσεων καὶ τῆς ‘’ἐθνικῆς των ταυτότητος’’ ὅπως λένε σήμερα. τέτοιες ἦταν οἱ ἀνθρωποθυσίες καὶ οἱ καννιβαλισμοί, οἱ βακούφικες πόρνες κι οἱ βακούφικοι κίναιδοι, οἱ βλακώδεις δεισιδαιμονίες, οἱ σιχαμερὲς μυθολογίες, ὁ ῥατσισμός, κλπ.. ἀκόμη κι αὐτὸς ὁ Ἀριστοτέλης λ.χ. πίστευε καὶ κοκορευόταν κι ἔγραφε στὰ Πολιτικά του (1, 2-6) ὅτι μόνο οἱ Ἕλληνες εἶναι ἡγέτες τῶν ἄλλων ἀνθρώπων ἐκ φύσεως, ἐνῷ οἱ ἄλλοι ὅλοι ἐκ φύσεως κάνουν μόνο γιὰ δοῦλοι. φυσικὰ δὲν θὰ ἔλεγε αὐτὲς τὶς ἀνοησίες, ἂν ζοῦσε ἄλλα 150 χρόνια κι ἔβλεπε τὸ Ῥωμαῖο Αἰμίλιο Παῦλο νὰ δαμάζῃ τοὺς Ἕλληνες ἢ τὸ Σύλλα ἢ τὸν Ἰούλιο Καίσαρα ἢ τὸν Ὀκτάβιο Καίσαρα νὰ κυβερνοῦν καὶ τοὺς Ἕλληνες καὶ τὴν οἰκουμένη πολὺ καλλίτερα ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι ἀμέσως μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου κατασπαράχτηκαν μεταξύ τους σὰν τὶς γάτες. καὶ σὲ 22 χρόνια διέλυσαν τὴν αὐτοκρατορία ποὺ ἵδρυσε ἐκεῖνος.
Οἱ αὐτοκρατορίες πάντοτε ἀποτοξινώνουν σὲ ὑπολογίσιμο βαθμὸ τὰ ἔθνη ἀπὸ τὶς βρόμικες καὶ δηλητηριώδεις ἐθνικές των παραδόσεις. τὴ λεπτοδουλειὰ βέβαια καὶ τὴν τέλεια δουλειὰ στὸν τομέα αὐτὸ τὴν ἔκανε καὶ τὴν κάνει μόνο ἡ Χριστιανικὴ πίστι, ποὺ προχώρησε στὴν κατάργησι τῆς αἱμομιξίας, τῆς ἀνθρωποθυσίας, τοῦ καννιβαλισμοῦ τὸν ὁποῖο ἐξυμνεῖ ἐκστασιασμένος ὁ Εὐριπίδης στὶς Βάκχες του, τῆς βλακώδους μυθολογίας, τῆς δηλητηριώδους δεισιδαιμονίας, τῆς δουλείας, τῆς πολυγαμίας καὶ παλλακείας, τῆς θεσμικῆς καὶ τελεστικῆς πορνείας, τοῦ θεσμικοῦ καὶ τελεστικοῦ κιναιδισμοῦ, καὶ τόσων ἄλλων ἀκαθαρσιῶν. ἀλλὰ καὶ οἱ αὐτοκρατορίες ἔκαναν χοντροειδῶς κάποια ἀποτοξίνωσι τῶν ἐθνῶν ἀπὸ τὶς παραδόσεις των.
Μελέτες 7 (2010)
