Ευρετήριο Άρθρου

 

22. Τ Ο Μ Ο Ι

    Στὴ  ζωὴ  τῆς  ἐκκλησίας Τόμος  λέγεται  τὸ  ἐπίτομο  κείμενο,  ὅπου  ἕνας  ἐκκλησιαστικὸς  ἄντρας  διατυπώνει  συνοπτικὰ  τὸ  τί  πιστεύει  καὶ φρονεῖ˙  ἐξ  οὗ  καὶ  τὸ  παράγωγο  ῥῆμα ὀρθοτομῶ  καὶ  τὸ  ἐπίθετο  ὀρθοτόμος.  Τόμος  δηλαδὴ  εἶναι    Δήλωσι,  τὸ  Μανιφέστο.

Α΄

Τόμος  Θανάση  Χαστούπη

      Θανάσης    Χαστούπης,  νεκρὸς  τώρα  πιὰ  καὶ  σίγουρος  γιὰ  τὴ  γνησιότητα  τῶν  κειμένων  τῆς  Βίβλου,  χρημάτισε  καθηγητὴς  τῶν θεολογικῶν  σχολῶν  Θεσσαλονίκης  καὶ  Ἀθηνῶν.  τὸ  1981  ἐξέδωκε  τὴν  Εἰσαγωγή  του  στὴν  Π. Διαθήκη,  ποὺ  ὑποτίθεται  ὅτι  δίδασκε  κατὰ  τὴ  θητεία  του,  ἐκτάσεως  671  σελίδων,  ἀπὸ  τὶς  ὁποῖες  οἱ  181  εἶναι  βιβλιογραφικὸς  κατάλογος.  κανονικὰ  ΄΄Βιβλιογραφία΄΄  σ ἕνα  σύγγραμμα  εἶναι    κατάλογος  τοῦ  συνόλου  τῶν  βιβλίων,  τὰ  ὁποῖα    συγγραφεύς  του  συμβουλεύεται  καὶ  στὰ  ὁποῖα  παραπέμπει.    κατάλογος  καταχωρίζεται  στὸ  σύγγραμμα,  κυρίως  γιὰ  νὰ  βλέπῃ    ἀναγνώστης,  σὲ  ἕνα  τοὐλάχιστο  σημεῖο,  ἀκέραιο  τὸν  τίτλο  τοῦ  κάθε  χρησιμοποιουμένου  βιβλίου,  καθὼς  καὶ  τὸν  τόπο  καὶ  χρόνο  ἐκδόσεώς  του,  ὥστε  νὰ  μπορῇ  νὰ  τὸ  βρῇ,  γιὰ  νὰ  ἐλέγξῃ  τὴν  ἐπάρκεια  καὶ  ἀξιοπιστία  τῶν  παραπομπῶν  τοῦ  συγγραφέως  ποὺ  τὰ  χρησιμοποιεῖ.  διότι  στὶς  παραπομπὲς  βλέπει  μόνο  βραχυγραφίες  τῶν  τίτλων  τῶν  βιβλίων.  γιὰ  φιγούρα  καὶ  βιτρίνα  καὶ  καμουφλὰζ  ὅμως  πολλοὶ  συνηθίζουν  νὰ  ἐπικολλοῦν  στὰ  ΄΄συγγράμματά΄΄  τους  πελωρίους  καταλόγους  ΄΄Βιβλιογραφίας΄΄  μὲ  βιβλία  ποὺ οἱ  ἴδιοι  οὔτε  εἶδαν˙  ἁπλῶς  τὰ  ξεσηκώνουν  ἀπὸ  κονσέρβες  βιβλιογραφίας.    ὁποιαδήποτε  παγκόσμια  βιβλιογραφία  τῶν  φιλολογικῶν  καὶ  θεολογικῶν  ἐπιστημῶν ἀναγράφεται  κάθε  χρόνο  στὴ  διεθνῆ  ἐπετηρίδα  L  Année  Philologique  καὶ  σ ἄλλα  τέτοια  δελτία,  κι  ἀπὸ  κεῖ  μπορεῖ  νὰ  ξεσηκώνῃ  κανεὶς  καταλόγους  ὁποιασδήποτε  ἐκτάσεως˙  ἴσα  μ ἕνα  μπακαλιάρο,  ἴσα  μ ἕνα  προσόψι,  ἴσα  μ ἕνα  τσουβάλι,  ἴσα  μ ἕνα  πάπλωμα,  ἴσα  μ ὁποιαδήποτε  ἐπιφάνεια.  τέτοια  εἶναι  καὶ    Βιβλιογραφία  τοῦ  Θανάση  Χαστούπη,  ποὺ  καταλαμβάνει  περισσότερο  ἀπὸ  τὸ  ἕνα  τέταρτο  τῆς ἐκτάσεως  τῆς  Εἰσαγωγῆς  του.  ῥωτᾶτε  γιατί  τὸ  ἔκανε  αὐτό;  τὸ  ἔκανε    Θανάσης,  γιὰ  νὰ  καμουφλάρῃ  τὸ  γεγονὸς  ὅτι    Εἰσαγωγή  ΄΄του΄΄  εἶναι  σχεδὸν  μετάφρασι  τῆς  Εἰσαγωγῆς  τοῦ  Eissfeldt.  λέω  ΄΄σχεδόν΄΄,  ἐπειδὴ    μετάφρασι  δὲν  εἶναι  πάντοτε  σωστή.  καὶ  γιὰ  τοὺς  δύο  λόγους  λοιπὸν  τοῦ  χρειαζόταν  τοῦ  Θανάση  πολὺ  κλαρὶ  καὶ φουντωτὸ  κλαρί,  γιὰ   νὰ  καμουφλάρῃ  τὴν  προέλευσι  τῆς  Εἰσαγωγῆς  του˙  γιὰ  νὰ  ἔχῃ μιὰ  χαίτη  λιονταριοῦ,  ποὺ  ὅμως  εἶναι  περούκα  μὲ  ἀκρυλικὲς  τρίχες    ὁποία  σκεπάζει  λαιμὸ  κύκνου.    μετάφρασι  βέβαια  μπορεῖ  νὰ  εἶναι  κρυμμένη  καὶ  ἀδήλωτη,  μπορεῖ  νὰ  εἶναι  ἐλλιπὴς  καὶ  λαθεμένη,  ἀλλὰ  μᾶς  δίνει  σίγουρα  ἐπαρκῶς  κι ἐπακριβῶς  ὅσα  πίστευε    δὲν  πίστευε,  φρονοῦσε,  ἀποδεχόταν,  ἰσχυριζόταν,  οἰκειοποιοῦνταν,  καὶ  πλάσσαρε    Θανάσης.  καὶ  λοιπὸν    Θανάσης    Χαστούπης

    1. Δὲν  πίστευε  ὅτι  τὰ  βιβλία  τῆς  Π. Διαθήκης  εἶναι  γνήσια  βιβλία  τῶν  συγγραφέων  τῶν  ὁποίων  φέρονται  ὅτι εἶναι,  καὶ  τοὺς  δέχεται    ἐκκλησία,  ἀλλ ὅτι  πρόκειται  γιὰ  ἀπάτη.

    2. Φρονοῦσε    Θανάσης  καὶ  δογμάτιζε  ὅτι    Μωϋσῆς  δὲν  εἶναι  συγγραφεὺς  τῆς  Πεντατεύχου,  ἀλλὰ  τὰ  πέντε  βιβλία  της  γράφτηκαν  πολλοὺς  αἰῶνες  ἀργότερα,  μέχρι  καὶ  τὸ  400  π.Χ.,  δηλαδὴ  μέχρι  καὶ  1100  χρόνια  μετὰ  ἀπὸ  τότε  ποὺ  λέγεται    ἐννοεῖται  στὸ  βιβλικὸ  κείμενο,  κι  ὅτι  γράφτηκαν  κατὰ  καιροὺς  κομμάτι  κομμάτι  ἀπὸ  διαφόρους  ἀνωνύμους  πλαστογράφους  κι  ἀπατεῶνες,  ἱερεῖς  καὶ  μὴ  ἱερεῖς,  οἱ  ὁποῖοι  ψεύδονται,  ἰσχυριζόμενοι  ἀπατεωνικῶς  ὅτι  τὰ  λεγόμενά  τους  εἶναι  τοῦ  Μωϋσέως.    Θανάσης  ἦταν  μινιμαλιστής˙  δεχόταν  δηλαδὴ  τὶς  πιὸ  ἀκραῖες  πρὸς  τὰ  κάτω  μεταχρονολογήσεις  τῶν  βιβλίων  τῆς  Παλαιᾶς  Διαθήκης.

    3. Φρονοῦσε  καὶ θέσπιζε  –ὁ  Θανάσης–  ὅτι  εἶναι  ψεῦτες,  πλαστογράφοι,  κι  ἀθεόφοβοι  ἀπατεῶνες  οἱ  φερόμενοι  ὡς  προφῆτες  Ἰωνᾶς,  Ἀμώς,  Ἠσαΐας,  Ἀββακούμ,  Ἰερεμίας,  Βαρούχ,  Ἰεζεκιήλ,  καὶ  Δανιήλ,  διότι  τάχα  τὰ  φερώνυμα  βιβλία  τους    μεγάλα  μέρη  τῶν βιβλίων  τους  εἶναι  πολὺ  μεταγενέστερα  τῶν  χρόνων,  κατὰ  τοὺς  ὁποίους  δείχνουν  ὅτι  γράφτηκαν,  καὶ  ἄρα  οἱ  προφητεῖες  των  εἶναι  τάχα  μεταγενέστερες  ἀπὸ  τὰ  ΄΄προφητευόμενα΄΄  γεγονότα˙  προφητεῖες  μετὰ  τὴν  ἔκβασι (ex  eventu  δηλαδὴ  ὅτι  πρόκειται  γιὰ  θεομπαῖχτες  ποὺ  ἐμπαίζουν  καὶ  μὲ  τὴν  πίστι  ἑκατομμυρίων  ἀθῴων  καὶ  ἁγνῶν  ἀνθρώπων.  καλὰ  ποὺ  τοὺς  κατάλαβε    Θανάσης  δηλαδή.

    4. Φρονοῦσε  καὶ  ἀναμετέδιδε  τὸ  φρόνημα  ὅτι    Κύριος  Ἰησοῦς  Χριστὸς  ἦταν  ἐπίσης  ψεύτης,  συναπατεώνας  τῶν  προειρημένων,  καὶ  ἐμπαίκτης  τῶν  πιὸ  ἁγνῶν  καὶ  πιστῶν  ἀνθρώπων,    τοὐλάχιστο  ἕνας  ἠλίθιος  καὶ  ψυχικὰ  ἄρρωστος,  ἂν  μὴ  ἀνύπαρκτος,    ὁποῖος  δεχόταν  τὶς  προφητεῖες  ὡς  ἀληθινὲς  καὶ  ἀρχαιότερες  τῶν  γεγονότων  ποὺ  προφητεύουν,  ὅπως  λ.χ.  ὅταν  ἀναφέρῃ  μιὰ  προφητεία  τοῦ  Δανιὴλ  καὶ  λέῃ  κιόλας  ῥητῶς  ὅτι  εἶναι  τοῦ  Δανιήλ (Δα  12,11˙  Μρ  13,14).  καλὰ  ποὺ  τὸν  πῆρε  εἴδησι    Θανάσης  δηλαδή.  τὸ  ἴδιο  φρονοῦν  καὶ  οἱ  μαθηταὶ  τοῦ  νεκροῦ  Θανάση  Καϊμάκης  καὶ  Κωνσταντίνου,  καθηγηταὶ τῆς  Π. Διαθήκης  στὴ  θεολογικὴ  Θεσσαλονίκης,  οἱ  ὁποῖοι  μεταχρονολογοῦν  τὸ  Δανιὴλ  τὸ  162  π.Χ..  ὄχι  ἀκριβῶς  αὐτοὶ  δηλαδή,  ἀλλ οἱ  προτεστάντες  τῆς  ἀρνητικῆς  κριτικῆς  τοὺς  ὁποίους  αὐτοὶ  θαυμάζουν,  λατρεύουν,  καὶ  ἀντιγράφουν.    πρωτοτυπία τους  ἔγκειται  στὸ  ὅτι  οἱ  δυὸ  αὐτοὶ  τὰ  λὲν  αὐτὰ  σὲ  δημοτική,  ἐνῷ    Θανάσης  εἰς  αὐστηρὰν  καθαρεύουσαν,  καθότι  εἴχετο  ἀπρὶξ  τῶν  παραδόσεων˙  τῶν  προτεσταντικῶν  τῆς  ἀρνητικῆς  κριτικῆς  δηλαδή.

    5. Ἰσχυριζόταν    Θανάσης  ὅτι   καὶ  οἱ  συντάκτες  τῶν  βιβλίων  Ἰησοῦς,  Κριταί,  Ῥούθ,  Βασιλεία  Δαυΐδ,  Βασιλεῖαι,  καὶ  Παραλειπομένη  ἦταν  διάφοροι  κατὰ  καιροὺς  πολὺ  ὀψίμους  ψεῦτες  καὶ  ἀπατεῶνες,    ὅτι,  σὅσες  περιπτώσεις  δὲν ἦταν  ἀπατεῶνες  οἱ  ἴδιοι,  ἦταν  τὸ  λιγώτερο  ἠλίθιοι,  ἀφοῦ  ἔχαψαν  τὰ  ψέμματα  προγενεστέρων  πλαστογράφων  καὶ  ἀπατεώνων,  ποὺ  ἔπλασαν  τὰ  πλαστὰ  δῆθεν  ἱστορικὰ  στοιχεῖα. 

    6. Φρονοῦσε  ὅτι  τόσο  τὰ  παραπάνω  βιβλία  ὅσο  καὶ  ὅλἀνεξαιρέτως  τὰ  βιβλία  τῆς  Π. Διαθήκης  εἶναι  διαστρωματικά,  σωρεῖτες  δηλαδὴ  πλαστογραφημάτων  καὶ  σκουπιδιῶν  ποὺ  πετοῦσαν  κατὰ  καιροὺς  μέσα  στὸ  ἴδιο  τεφτέρι  διάφοροι  ἀνώνυμοι  ἀπατεῶνες,  ποὺ  μᾶς  παριστάνουν  μέχρι  σήμερα  τοὺς  προφῆτες.

    7. Φρονοῦσε  ὅτι  οἱ  ΄΄Προφῆτες΄΄  ὅλοι,  ἔστω  καὶ  ἔτσι  σὰ  σωρεῖτες  σκουπιδιῶν  παλαβομάρας,  οὐδέποτε  προφητεύουν  γιὰ  τὸ  Χριστό,  διότι  κατὰ  τὴ  γνώμη  του  οὐδέποτε  διανοήθηκαν  κάτι  τέτοιο,  ἀλλὰ  προφητεύουν  γιὰ  ἄλλα  πρόσωπα  καὶ  πράγματα,  καὶ  ὅτι  μόνο  ἔπειτα,  πολὺ  ἔπειτα,  ἄλλοι  παλαβοὶ  καὶ  ψυχικὰ  ἄρρωστοι,  σὰν  τοὺς  συντάκτες  τῶν  Εὐαγγελίων  νὰ  ποῦμε  καὶ  τοὺς  λοιποὺς  συντάκτες  τῆς  Κ. Διαθήκης,  τὰ  θεώρησαν  προφητεῖες  ἀναφερόμενες  στὸ  Χριστό.

    8. Φρονοῦσε  ὅτι    μετάφρασι  τῶν  Ἑβδομήκοντα  ποὺ  χρησιμοποιοῦν  οἱ  συντάκτες  τῆς  Κ. Διαθήκης  καὶ  στὴ  συνέχεια    ἐκκλησία  τῶν  18  πρώτων  αἰώνων  εἶναι μετάφρασι  κακή.

    9. Φρονοῦσε  ὅτι  ὑπάρχουν  πολλὰ  ἀπόκρυφα  ἀρχαιότερα  ἀπὸ  μερικὰ  βιβλία  τῆς  Π. Διαθήκης. 

    10. Φρονοῦσε  ὅτι  ἡ ἐκκλησία  οὐδέποτε  ἤξερε  τὸ  Βιβλικὸ  Κανόνα  της,  καὶ  μέχρι  σήμερα  στὸ  θέμα αὐτὸ  παραμένει  ἀναποφάσιστη.

    Αὐτὰ    Θανάσης.  εἶχε  παραλείψει  νὰ  μᾶς  διευκρινίσῃ  ἂν  οἱ  προφῆτες  καὶ  οἱ  λοιποὶ  συντάκτες  τῆς  Βίβλου  ἔφαγαν  ψωμὶ  ἀπὸ  τὴ  Βίβλο,    ἔστω  ἀπὸ  τὸ  βιβλίο    κεφάλαιο  ποὺ  ἔγραψαν  οἱ  ἴδιοι,  κι  ἂν  ντύθηκαν  ἀπὸ  τὴ  Βίβλο  κι  ἂν  στεγάστηκαν  καὶ  βολεύτηκαν  καὶ  προβλήθηκαν  ἀπ αὐτή,  ὅπως  λ.χ.  ἔκανε  στὴ  ζωή  του    ἴδιος,  ποὺ  γιὰ  τὴν  ἰσόβια  πηγὴ  τοῦ  εἰσοδήματός  του  ἔλεγε  αὐτὰ  ποὺ  ἔγραψε,    ἂν  εἶχαν  οἱ  προφῆτες  τὴν  ἀντρειὰ  νὰ  μὴ  φᾶν  ἀπὸ  τὴ  Βίβλο  ποτὲ  τίποτε,  ἀντρειὰ  ποὺ  τὴν  εἶχαν  ἀκόμη  καὶ  μερικοὶ  ἄθεοι  ἐχθροὶ  τῆς  Βίβλου,  οἱ  ὁποῖοι  δὲν  καταδέχτηκαν  ποτὲ  νὰ  φᾶν  ψωμὶ  ἀπὸ  τὴ  Βίβλο  ποὺ  πολεμοῦσαν  φανερὰ  καὶ  ἀντρίκεια.  ἐπίσης  εἶχε  παραλείψει    Θανάσης  νὰ  μᾶς  πῇ  σὲ  ποιό  θρήσκευμα  ἀνῆκε    ἴδιος  — θὰ  ἦταν  σ ὅλους  ἐκπληκτικὸ  νὰ  τὸν  ἄκουγαν  νὰ  λέῃ  ὅτι  ἀνῆκε  στὴν  πίστι  ποὺ  στηρίζεται  σαὐτὰ  γιὰ  τὰ  ὁποῖα    ἴδιος  εἶχε  τὴ  γνώμη  ποὺ  εἶχε—,  καὶ  τί  γνώμη  εἶχε  γιὰ  τὴν  ἠθικὴ  τῆς  Χριστιανικῆς  ἐκκλησίας    γιὰ  τὴν  πίστι  καὶ  γιὰ  τὸ  ὅλο  ἔργο  της  ἐπάνω  στὴ  γῆ.  λέγεται  πάντως  μετ ἐπιτάσεως  ὅτι  τὸ  1921    Θανάσης  εἶχε  βαπτιστῆ  Χριστιανὸς  κι  ὅτι  τὸν  εἶχε  βαπτίστει    μαμά  του  μαζὶ  μὲ  τὸν  παπᾶ  τῆς  ἐνορίας  της  καὶ  ἄλλο  κόσμο,  κι  ἐγὼ  φυσικὰ  δὲν  ἔχω  κανένα  λόγο  ν ἀμφιβάλλω  γι αὐτό.

Β’

Τόμος  Σάββα  γουρίδου

    Τόμος  ἀκριβῶς  τοῦ  Σάββα  Ἀγουρίδου,  Πειραιώτου  87  ἐτῶν,  εἶναι  τ ἀκόλουθα  τέσσερα  ἄρθρα  σὲ  δύο  τεύχη  τοῦ  κυριακάτικου  περιοδικοῦ  τῆς  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ  τοῦ  λεγομένου  ΕΠΤΑ  ΗΜΕΡΕΣ  καὶ  στὴν  ΑΥΓΗ.

    7 ‑ 8 ‑ 03˙    δράκων  θάλασσα.

    31 ‑ 10 ‑ 04˙    προφητεία  στὴν  Π. Διαθήκη  καὶ  στὸν  ἀρχικὸ  Χριστιανισμό. 

    31 ‑ 10 ‑ 04˙  Τὰ  ἀποκαλυπτικὰ  κείμενα  τοῦ  ἰουδαϊσμοῦ. 

    14 ‑ 8 ‑ 05˙    οἰκογένεια  τοῦ  Ἰησοῦ  καὶ    ἐπίδρασί  της  στὴ  ζωὴ  τῆς  ἀρχικῆς  ἐκκλησίας.

      Ἀγουρίδης  σύμφωνα  μ αὐτὸν  τὸν  Τόμον  του  πιστεύει,  δὲν  πιστεύει,  φρονεῖ,  θεωρεῖ,  καὶ  δέχεται  τ ἀκόλουθα.

    1. Δὲν  πιστεύει  ὅτι    μονοθεΐα  δόθηκε,  ὅπως  λέει    Βίβλος,  ἐξ  ἀρχικῆς  παραδόσεως,  ποὺ  μέχρι  τὸν  Ἀβραάμ  διατηρήθηκε  σὲ  λίγους  ἀνθρώπους,  καὶ  διευκρινίστηκε  μὲ  ὕστερη  συμπληρωματικὴ  ἀποκάλυψι  στὸν  Ἰσραήλ,  γιὰ  νὰ  ἐπεκταθῇ  σ ὅλη  τὴ  γῆ  μὲ  τὴ  Χριστανικὴ  πίστι. 

    2. Δὲν  πιστεύει  ὅτι  ὑπῆρξε  σχέδιο  θείας  οἰκονομίας,  σχέδιο  δηλαδὴ  τοῦ  θεοῦ  τῆς  Παλαιᾶς  καὶ  τῆς  Καινῆς  Διαθήκης  γιὰ  τὴ  διάσωσι  τοῦ  πεπτωκότος  ἀνθρώπου  μὲ  τὴν  ἐνανθρώπησι  τοῦ  ἑνὸς  ἀπὸ  τὰ  τρία  πρόσωπα  τῆς  θεότητος,  τοῦ  υἱοῦ  τοῦ  θεοῦ  καὶ  Κυρίου  Ἰησοῦ  Χριστοῦ. 

    3. Δὲν  πιστεύει  στὴν  ἱστορία  ὅπως  αὐτὴ  ἐκτίθεται  στὴ  Βίβλο,  Παλαιὰ  καὶ  Καινὴ  Διαθήκη.    πραγματικὴ  ἱστορία κατὰ  τὴ  γνώμη  του  εἶναι  ἄλλη. 

    4. Δὲν  πιστεύει  στὴν  ἀπὸ  θεοῦ  προέλευσι  καὶ  στὴν  εἰλικρίνεια  καὶ  στὴν  ἀνιδιοτέλεια  τῆς  βιβλικῆς  προφητείας.

    5.  Δὲν  πιστεύει  στὴ  θεοπνευστία  τῆς  Βίβλου  οὔτε  στὴν  εἰλικρίνεια  τῶν  συντακτῶν  της.

    6. Δὲν  πιστεύει  στὴν  ἀπὸ  τὴ  Βίβλο  διδόμενη πατρότητα  τῶν  βιβλίων  της,  ὅταν  αὐτὴ  δίνεται. 

    7. Δὲν  πιστεύει  στὴν  ἀπὸ  τὴ  Βίβλο  διδόμενη  ἡλικία  τῶν  βιβλίων  της,  ὅταν  καὶ  ὅσο  αὐτὴ  δίνεται  εἴτε  ἀκριβῶς  εἴτε  καὶ  μὲ  κάποια  στενὴ  προσέγγισι. 

    8. Θεωρεῖ  τὴ  Βίβλο  ὡς  ἕνα  ἀπατεωνικὸ  φιάσκο  τῶν  συντακτῶν  της  κι  ἕνα  σκουπιδαριὸ  ἀπὸ  ψευτιὲς  δολίων  ἀνθρώπων  συμπληρωμένες  καὶ  μὲ  ἀνοησίες  ἀνοήτων  ἀνθρώπων.

    9. Θεωρεῖ  τὸν  Ἰησοῦ  Χριστὸ  σὰν  ἕνα  μὴ  ὑπαρκτὸ  πρόσωπο,  ἤ,  στὴν  περίπτωσι  ποὺ  ὑπῆρξε,  σὰν  ἕνα  πρόσωπο  μὴ  σοβαρὸ  καὶ  μὴ  ἄξιο  τῆς  προσοχῆς  σοβαρῶν  ἀνθρώπων,  ποὺ  δὲν  ὑπάρχει  λόγος  νὰ  παίρνῃ  κανεὶς  στὰ  σοβαρὰ  τὰ  λεγόμενά  του˙  γιὰ  καλὸ  καὶ  γιὰ  κακὸ  ἀμφισβητεῖ  καὶ  τὸ  ὅτι,  ὅσα  γράφονται  στὴν  Κ. Διαθήκη,  εἶναι  πράγματι  λεγόμενά  του. 

    10. Πιστεύει  ὅτι    Βίβλος  εἶναι  συρραφὴ  μύθων,  μιὰ  ἰουδαϊκὴ  μυθολογία.  τὸ  εἶπε  ἄλλωστε  κι    Κωνσταντίνου  αὐτό. 

    11. Πιστεύει  ὅτι    καλλίτερη  κοπὴ  θρησκεύματος,  ποὺ  πρέπει  ν ἀσπαστοῦν  σήμερα  οἱ  Χριστιανοί,  εἶναι    δική  του  διδαχή,    ἀγουρίδειος,  αὐτὸ  ποὺ  κρίνει    ἴδιος.

    12. Εἰρωνεύεται  ἐκεῖνα  στὰ  ὁποῖα  δὲν  πιστεύει,  σὰ  νὰ  τὸν  ἔβλαψαν    τὸν  ἐνώχλησαν,  παρ ὅλο  ποὺ  ἀπ αὐτὰ  ἔφαγε  καὶ  ντύθηκε  σ ὅλη  τὴ  ζωή  του  κι  ἀπ αὐτὰ  ἐξακολουθεῖ  νὰ  τρώῃ  καὶ  νὰ  ντύνεται  καὶ νὰ  ζεσταίνεται  καὶ  νὰ  ἔχῃ  καὶ  ἰατροφαρμακευτικὴ  περίθαλψι.

    13. Πιστεύει  γιὰ  τὸν  ἑαυτό  του  ὅ,τι  ἀκριβῶς  πίστευε  γιὰ  τὸν  ἑαυτό  του    Μωάμεθ˙  καὶ  ὁποιοσδήποτε  ἄλλος  ἱδρυτὴς  θρησκεύματος. 

    14. Αὐθεντικὲς  πηγὲς  τῆς  ἱστορίας  καὶ  τῆς  ἀληθείας  εἶναι  κατὰ  τὴ  γνώμη  του  οἱ  ἑξῆς  τρεῖς.     

        α΄. Κάποια  ἀνώνυμα  καὶ  προϊστορικὰ  φαραωνικὰ  αἰγυπτιακὰ ἱερογλυφικὰ  κι  ἀσσυροβαβυλωνιακὰ  σφηνοειδῆ  κείμενα,  στὰ  ὁποῖα ἀναφέρεται  χωρὶς  καμμιὰ  ἀπολύτως  παραπομπή,  χωρὶς  οὔτε  κἂν    ἕναν  ΄΄τίτλο  βιβλίου΄΄    ΄΄τίτλο  εὑρήματος΄΄.

        β΄. Τ ἀπόκρυφα  ὅλα  ποὺ  βομβοῦν  σὰ  μυγάκια  σαπίλας  γύρω  ἀπὸ  τὴ  Βίβλο,  τὰ  γραμμένα  ἀπὸ ἀνωνύμους  ἀπατεῶνες  κι  ἀνισορρόπους  εἴτε  Ἰουδαίους  εἴτε  αἱρετικοὺς  ἀπὸ  τὸ  Β΄ αἰῶνα  κι  ἔπειτα,  τὰ  ὁποῖα  χρησιμοποιεῖ  πάντοτε  ὡς ἀξιοπιστότερα  ἀπὸ  τὴν  Παλαιὰ  καὶ  τὴν  Καινὴ  Διαθήκη,  ὅπως  αὐτὲς  τὶς  ἔχει  στὸ  Βιβλικὸ  Κανόνα  της    ἐκκλησία.

        γ΄. Τὰ  μυθιστορήματα  τοῦ  ἐπιληπτικοῦ  καὶ  ἀλκοολικοῦ  μοιχοῦ  καὶ  χαρτοπαίκτου  Ῥώσου  λογοτέχνου  Ντοστογιέφσκυ.

αὐτὸς  εἶναι    περίφημος  Κανὼν  τοῦ  Ἀγουρίδου,    κατὰ  τὴ  γνώμη  του  ἀξιόπιστος  κι  ἀπαραβίαστος  καὶ  ἀνώτερος  πάσης  κριτικῆς  καὶ  ὑπεράνω  ὁποιασδήποτε  ἀμφισβητήσεως.

    Γιὰ  τοῦ  λόγου  τὸ  ἀληθές,  ὅσοι  θέλετε,  ῥίξτε  μιὰ  ματιὰ  στὰ  τέσσερα  παραπάνω  ἄρθρα,  τὸν  Τόμον  Ἀγουρίδου,  γιὰ  νὰ  διαπιστώσετε  ὅτι  αὐτὰ  ἀκριβῶς  φρονεῖ  καὶ  πιστεύει    Ἀγουρίδης  γιὰ  τὴ  Βίβλο,  γιὰ  τὴ  μονοθεΐα,  γιὰ  τὴ  Χριστιανικὴ  πίστι,  γιὰ  τὸν  ἑαυτό  του,  καὶ  γιὰ  τὸν  Κανόνα  του.

    Τὰ  μόνα  ποὺ  δὲν  βρῆκα  στὸν Τόμον  του  εἶναι  πῶς  ὀνομάζεται  τὸ  θρήσκευμά  του  καὶ  ἂν    ἴδιος  ὡς  πρῶτος  καὶ  μέγιστος  ἀρχιερεύς  του  καὶ  maximus  pontifex  φοράει  καὶ  ἱερατικὴ  στολή.  μπορῶ  ὅμως  νὰ  σᾶς  πῶ  μὲ  ἀκρίβεια  ὅτι  τὸ  κατὰ  κόσμον  βιοποριστικό  του  ἐπάγγελμα  εἶναι  καθηγητὴς  χριστιανικῆς  θεολογικῆς  σχολῆς  στὸ  μάθημα  τῆς  Κ. Διαθήκης  τῶν  Χριστιανῶν  κερδήσας  στὴ  ζωή  του  ἀπὸ τὴ  Βίβλο  τῶν  Χριστιανῶν,  ἐκτὸς  ἀπὸ  τὴ  σχετικὴ  προβολή  του,  καὶ  γύρω  στοὺς  500  μισθοὺς  καὶ  300  συντάξεις,  ἤτοι  συνολικὰ  1.000.000.000 δρχ.  ἤτοι  κάτι  παραπάνω  ἀπὸ  2.000.000 €˙  κι  ἐξακολουθεῖ  βέβαια  νὰ  κερδίζῃ  γιὰ  ὅσα  χρόνια τοῦ  δώσῃ  ἀκόμη    Κύριος  τῆς  ζωῆς  καὶ  τοῦ θανάτου  καὶ μόνος  ἀληθινὸς  θεὸς  τῆς  Παλαιᾶς  καὶ  τῆς  Καινῆς  Διαθήκης.  νὰ  μὴν ξεχάσω,  ἀπὸ  τὴν  κατὰ  κόσμον  ἀσχολία  του ἔχει  καὶ  μερικὰ  χοντρὰ  τυχερά,  λ.χ.  ἀμοιβὲς  ἀπὸ  ἄλλες  δημόσιες    ἐκκλησιαστικὲς  θέσεις  —μέχρι  καὶ  5  ταυτόχρονες—,  ποὺ  κατεῖχε  κατὰ  καιροὺς  καὶ  ἰδίως  ἐπὶ  τοῦ  στρατιωτικοῦ  καθεστῶτος  τοῦ  Γ. Παπαδοπούλου,  ἀμοιβὲς  γιὰ  σχολικὰ  βιβλία  θρησκευτικῶν,  ἀμοιβὲς  τῆς  Βιβλικῆς  Ἑταιρίας,  ἀμοιβὲς  ἀπὸ  τὸ  Παγκόσμιο  Συμβούλιο  Ἐκκλησιῶν,  καὶ  κάτι  ἄλλα  τυχερὰ  ὅλ ἀνεξαιρέτως  ἀπορρέοντα  ἀπὸ  τὴν  ὕπαρξι  τῆς  Βίβλου.  δὲν  γνωρίζω βέβαια  ἂν  αὐτὸ  εἶναι  ποὺ  τὸν  ὤθησε  νὰ  λέῃ  γιὰ  τὴ  Βίβλο  ὅσα  λέει,  οὔτε γνωρίζω  ἂν  αὐτὸ  εἶναι  εὐγνωμοσύνη    εὐγένεια    συνέπεια    ἐντιμότης    ἀντρειὰ    ἀρχοντιά.  πάντως  γυφτιὰ  δὲν  φαίνεται  νὰ  τὸ θεωρῇ. 

    Περιορίζομαι  στὴν  ὡς  ἄνω  ξηρὴ  περιγραφή,  καὶ  δὲν  ἀξιολογῶ  ὅσα  φρονεῖ  καὶ  πιστεύει,  δηλαδὴ  τὸ  θρήσκευμά  του,  ἐπειδὴ  δὲν  γράφω  θρησκειολογία.  ἐνδιαφέρομαι  μόνο  γιὰ  τὴ  Χριστιανικὴ  πίστι,  ὅπως  αὐτὴ  προκύπτει  ἀπὸ  τὴ  Βίβλο, τὴν  ὁποία  ἀπορρίπτει  καὶ  εἰρωνεύεται    Ἀγουρίδης.  καὶ  φυσικὰ  δὲν  ἐνδιαφέρομαι  νὰ  ἐξακριβώσω  ἂν  αὐτὸ  εἶναι  ἐξυπνάδα    σέβας   εὐλάβεια   σεμνότης.  πάντως  χυδαιότητα  δὲν  φαίνεται  νὰ  τὰ θεωρῇ. 

    Δὲν  ἔχω  ἄμεση  προσωπικὴ  ἀντίληψι,  ἀλλὰ  πιστεύω  στὰ  λεγόμενα  τῶν  ἄλλων,  ὅτι  τὸ  1921    Ἀγουρίδης  εἶχε  βαπτιστῆ  καὶ  Χριστιανός. εἶμαι  δὲ  σίγουρος  ὅτι  ὡς  ἐνήλικος  καὶ  αὐτεξούσιος  ἔπειτα  ἔνιωσε  τυχερὸς  ποὺ  τὸν  βάπτισαν,  ἀφοῦ  κέρδησε  ἀπὸ  τὸ  βάπτισμά  του  μιὰ  καθηγεσία  τοῦ  ἑνὸς  δισεκατομμυρίου,  ἔφαγε  καλά,  ντύθηκε  ὄμορφα,  ζεστάθηκε,  δροσίστηκε  ἀφ ὅτου  βγῆκε  κι    κλιματισμός,  καὶ  προβλήθηκε,  καὶ  Ντοστογιέφσκυ  διάβασε,  καὶ  βρῆκε  θέμα  γιὰ  τὰ  τόσα  ἄλλα  τυχερά,  ἰδίως  κατὰ  τὴν  ἑπταετία  1967 ‑ 74.

*  *  *

       πεθαμένος  Χαστούπης  καὶ    ζωντανὸς  Ἀγουρίδης,  οἱ  ἐκφρασταὶ  τῶν  προεκτεθειμένων  Τόμων  ὑπῆρξαν  μέσα  στὴν  ἐκκλησία  οἱ  θαυμασταὶ  καὶ  importexport  τῶν  ἀπόψεων  τῆς  ἀμερικανικῆς  ἀρνητικῆς  κριτικῆς  εἰς  βάρος  τῆς  Βίβλου·  καὶ  ἦταν  ὡς  πρὸς  αὐτὸ  πρωτοπόροι  στὴν  Ἑλλάδα, ὅπως  κάποιοι  εἰδικῶς  ἐκπαιδευμένοι  ἄντρες,  λεγόμενοι  ΄΄G  men΄΄    λαϊκώτερα  ΄΄τζιμάνια΄΄,  ἦταν  πρωτοπόροι  σὲ  ἄλλα.  καὶ  οἱ  δυό,  Θανάσης  καὶ  Σάββας,  ΄΄ὑποστηρίζουν΄΄  τὶς  ΄΄ἀπόψεις  των΄΄  πολὺ  λεβέντικα,  ἔτσι  σκέτες,  χωρὶς  ἐπιχειρήματα˙  αὐτὰ  ποὺ  ἐμφανίζουν  σπανιώτατα  ὡς  ΄΄ἐπιχειρήματα΄΄  εἶναι  ὅπως  ὅταν  λέῃ  κανεὶς  ὅτι    καμηλοπάρδαλι  ἔχει  τόσο  μακρὺ  λαιμό,  ἐπειδὴ  χρησιμοποίησε  γιὰ  ὀδοντογλυφίδα  μιὰ  κολόνα  τῆς  Δ.Ε.Η.,  καὶ  κατὰ  λάθος  τὴν  κατάπιε,  ἀλλ ἐκείνη  τῆς  κάθισε  στὸ  λαιμό  της.   

 

*     *     *

Ὑστερόγραφο

    Ὁ Σάββας Ἀγουρίδης πέθανε τὸ Φεβρουάριο τοῦ 2009. τὰ ἄρθρα τῶν Περιβιβλικῶν 19 καὶ 22, ποὺ τὸν ἀφοροῦν, δημοσιεύονται μετὰ τὸ θάνατό του. εἶχαν ὅμως γραφῆ πληκτρολογηθῆ καὶ περαστῆ σὲ CD καὶ σὲ ῥυζόχαρτο γιὰ ἐκτύπωσι, πολὺ πρὶν πεθάνῃ. γι αὐτὸ φαίνεται ν ἀναφέρωμαι σὲ ζῶντα. ἐπειδὴ χρειαζόταν πολὺς χρόνος κόπος καὶ δαπάνη, γιὰ νὰ τ ἀλλάξω, τ ἄφησα ὅπως ἔχουν.

    Μὲ τὸν Ἀγουρίδη γνωριζόμασταν καλὰ κατὰ τὴν ὀχταετία 1961- 68.

   Τὸ 2005 κάποιος γνωστός μου μοῦ τηλεφώνησε καὶ μοῦ εἶπε ὅτι πρὸ ὀλίγου εἶχε τηλεφωνήσει σὲ κάποιον ἐν ἐνεργείᾳ βιβλικὸ καθηγητὴ θεολογικῆς σχολῆς καὶ τοῦ ζήτησε τὴ γνώμη του γιὰ τὴν ἄποψι ποὺ γράφω στὸ σύγγραμμά μου ΄΄Τὸ ἀλφάβητο΄΄ (Θεσσαλονίκη 1988, § 2,357-9, σελ· 417-8) γιὰ τὴ μετάφρασι τῶν Ἑβδομήκοντα· ὅτι ἡ μετάφρασι αὐτὴ λέγεται ἔτσι, ὄχι ἐπειδὴ ἔγινε ἀπὸ 70 μεταφραστάς, κατὰ τὸ μῦθο τοῦ ἑλληνογλώσσου Ἰουδαίου ΄΄Ἀριστέου΄΄, τὸν ὁποῖο ἐπαναλαμβάνουν καὶ πολλοὶ μεταγενέστεροι ἀρχαῖοι, ἀλλ ἐπειδὴ ἔγινε μὲ ἐντολὴ καὶ κυκλοφόρησε μὲ τὴν ἔγκρισι τοῦ ἰσραηλιτικοῦ συνεδρίου τῶν ἑβδομήκοντα. κι ἐκεῖνος τοῦ εἶπε· ΄΄Ναί, ἄκουσα γιὰ τὴ θεωρία τοῦ Σιαμάκη· εἶναι μιὰ ἀνοησία΄΄. ἀμέσως ἔπειτα ὁ γνωστός μου τηλεφώνησε στὸν Ἀγουρίδη καὶ τοῦ ζήτησε τὴ γνώμη του γιὰ τὸ ἴδιο πρᾶγμα, λέγοντάς του καὶ τὴ γνώμη τοῦ προειρημένου καθηγητοῦ, ποὺ εἶχε ἀκούσει πρὸ πέντε λεπτῶν. κι ὁ Ἀγουρίδης γέλασε καὶ τοῦ εἶπε γιὰ μὲν τὸν καθηγητὴ ἐκεῖνον ὅτι εἶναι βλάκας —γιὰ τὴν ἀκρίβεια εἶπε μιὰ ἄλλη τρισύλλαβη λέξι, χωρὶς τὸ β, ἀλλὰ μόνο μὲ τὸ -λάκας—, γιὰ μένα δὲ εἶπε ὅτι εἶμαι σπουδαῖος ἐπιστήμων κι ὅτι ἡ ἄποψί μου εἶναι σωστὴ καὶ καταπληκτική. ὁ γνωστός μου χάρηκε πολὺ καὶ τηλεφώνησε ἀμέσως σ ἐμένα τρίτον καὶ μοῦ εἶπε ὅλα τὰ παραπάνω.

    Μετὰ δέκα περίπου μέρες τηλεφώνησα στὸν Ἀγουρίδη καὶ τὸν εὐχαρίστησα ποὺ μοῦ ἔστελνε δωρεὰν ἀπὸ τὸ 1986 τὸ ΄΄Δελτίο Βιβλικῶν Μελετῶν΄΄. μοῦ μιλοῦσε πολὺ εὐγενικὰ καὶ φαινόταν εὐδιάθετος. στὸ τέλος τοῦ εἶπα ὅτι θέλω νὰ τοῦ στείλω πληκτρολογημένα 15 ἄρθρα μου πάνω σὲ βιβλικὰ θέματα, ἂν μπορῇ κι εὐκαιρῇ, νὰ τὰ ῥίξῃ μιὰ ματιὰ καὶ νὰ μοῦ ἀπαντήσῃ, πρὶν τὰ δημοσιεύσω. δέχτηκε πολὺ πρόθυμα. ΄΄Τὰ περιμένω΄΄, μοῦ εἶπε. τὴν ἄλλη μέρα τοῦ ἔστειλα τὰ ἄρθρα τῶν Περιβιβλικῶν 1, 3, 6, 7, 10, 11, 12, 13, 16, 19, 22, καὶ τέσσερα ἄλλα, συνοδευόμενα ἀπὸ τὸ ἑξῆς γράμμα.

   ΄΄Κύριε Ἀγουρίδη, σᾶς παρακαλῶ νὰ δημοσιεύσετε κάτι, στὸ ὁποῖο νὰ γράφετε κάποιον ἔπαινο γιὰ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, γιὰ τὴν Π. Διαθήκη, καὶ γιὰ τὴν Κ. Διαθήκη. κι ἐγὼ σᾶς ὑπόσχομαι ὅτι ὄχι μόνο δὲν θὰ δημοσιεύσω ποτὲ αὐτὰ τὰ ἄρθρα ποὺ σᾶς στέλνω, ἀλλὰ καὶ θὰ τὰ σχίσω καὶ θὰ καταστρέψω τὸ CD, ὅπου τὰ ἔχω ἕτοιμα γιὰ δημοσίευσι. Κωνσταντῖνος Σιαμάκης΄΄.

    Ὅταν τοῦ τηλεφώνησα μετὰ ἕνα μῆνα, ἀκουγόταν ἄκεφος καὶ στὴν ἀρχὴ δὲν μὲ γνώρισε ἀπὸ τὴ φωνή μου. ὅταν τοῦ ἐπενέλαβα ὅτι ΄΄Εἶμαι ὁ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης, σᾶς πῆρα, γιὰ νὰ μοῦ ἀπαντήσετε γιὰ τὰ ἄρθρα ποὺ σᾶς ἔστειλα΄΄, ἄκουσα μόνο τὸ τηλέφωνο νὰ κλείνῃ. πῆρα δεύτερη φορά, κι ὅταν, μετὰ τὸ ΄΄Ὁρίστε παρακαλῶ΄΄ του, εἶπα τ ὄνομά μου, πρὶν προλάβω νὰ προσθέσω τὰ ὑπόλοιπα, μοῦ ξανάκλεισε τὸ τηλέφωνο. αὐτὸ τὸ θεώρησα συγκατάθεσί του γιὰ τὴ δημοσίευσι τῶν 15 προειρημένων ἄρθρων.

Μελέτες 7 (2010)