Ευρετήριο Άρθρου

 

 10. ΑΣΤΡΑΦΤΕΡΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ
 
      Ἀστραφτερὰ μαργαριτάρια τοῦ Σάββα Ἀγουρίδου ἀπὸ τὸ βιβλίο του γιὰ τὴ «θρησκεία» τοῦ Ἰσραήλ. σ̉ αὐτὸ ὑποτίθεται ὅτι ἀντλεῖ ἀπὸ τὴν Π. Διαθήκη. σ̉ αὐτὴ ὅμως ἡ σχέσι τοῦ Ἰσραὴλ μὲ τὸ θεὸ δὲν λέγεται ποτὲ θρησκεία.
   1. Στὴ σ. 24 λέει ὅτι ὁ Ἀλέξανδρος ἔβαλε τέλος στὴν περσικὴ κυριαρχία τὸ 300 π.Χ.. τότε ὅμως ἤδη εἶχε διαλυθῆ καὶ τὸ κράτος τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἐνῷ ὁ ἴδιος ἦταν πεθαμένος πρὸ 24 ἐτῶν. κι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος φαντάζεται γιὰ τὸν ἑαυτό του ὅτι μπορεῖ νὰ χρονολογῇ καὶ νὰ μεταχρονολογῇ τὰ βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ νὰ ἔχῃ γι̉ αὐτὰ ἀπόψεις.
   2. Στὴ σ. 27 λέει ὅτι ὁ Μωϋσῆς ὡδήγησε ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο στὴν Παλαιστίνη «κάποιες ἑβραϊκὲς φυλές», ἐννοώντας ὅτι ὄχι ὅλες. κι αὐτὸ τὸ βγάζει «ἀπὸ μιὰ αἰγυπτιακὴ ἐπιγραφή», τὴν ὁποία κρατάει γιὰ τὸν ἑαυτό του κρυφὸ θησαυρὸ καὶ μὴ ἀνακοινώσιμο˙ οὔτε παραπομπή, οὔτε τίτλο, οὔτε φωτογραφία, οὔτε ἔκδοσι. καὶ φαντάζεται ὅτι αὐτὸ εἶναι ἐπιστήμη.
   3. Ἡ περιτομὴ κατὰ τὸν Ἀγουρίδη δὲν ἔπρεπε νὰ συνδεθῇ μὲ τὴν ἱστορία τῶν πατριαρχῶν (σ. 28). γιατί; ἐπειδὴ αὐτὸ ἐμποδίζει τὸ Σάββα στὸ φτιάξιμο τῶν «ἀπόψεών του». ἀνάποδοι καὶ δύσχρηστοι αὐτοὶ οἱ συντάκτες τῆς Βίβλου˙ δὲν ῥώτησαν τὸν Ἀγουρίδη τί νὰ γράψουν καὶ ποῦ νὰ τὸ γράψουν. μήπως ὁ ἄνθρωπος ἤθελε τὸν Ἀβραὰμ ἔγγονο τοῦ Ἠλία; μήπως ἤθελε τὸ Δαυῒδ προτεστάντη ἢ μουσουλμᾶνο; δὲν τὸν ῥωτοῦν ποτέ τους.
   4. Στὸ Γε 12,6 λέγεται˙ Ἕως τοῦ τόπου Συχὲμ ἐπὶ τὴν δρῦν τὴν ὑψηλήν. γιὰ δρῦν μιλάει καὶ τὸ μασοριτικό. ὁ Ἀγουρίδης ὅμως στὶς ἐν λόγῳ Τσαπατσουλιές του (σ. 33) λέει ὅτι ἦταν «μία Τερέβινθος». ξέρει καὶ τὴν Τερέβινθο! ἔτσι μὲ κεφαλαῖο παίρνει τὸ ὄνομα τοῦ δέντρου, προφανῶς ἐπειδὴ τὸ ξεσηκώνει ἀπὸ βιβλίο ἢ λεξικὸ γερμανικό, νομίζοντας ὅτι ὁ Γερμανὸς τὴν «Τερέβινθον» τὴν εἶδε στὸ ἐν λόγῳ χωρίο τῆς Γενέσεως. ἡ μέθοδός του εἶναι˙ «Πηδηχτὴ λῆψι καὶ ἀσυνεχὲς ξεσήκωμα ξένου ὑλικοῦ γιὰ σύνθεσι βιβλίου - κουρελοῦς». καταπληκτικὴ μέθοδος, πατέντα Σάββα Ἀγουρίδου. πάντα ἔτσι γράφει, ὅ,τι κι ἂν γράφῃ. εἶναι δὲ ὁλοφάνερο ἐδῶ ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβῃ ὅτι καὶ στὸ χωρίο αὐτὸ καὶ σ̉ ἄλλα χωρία τῆς Π. Διαθήκης μὲ τ̉ ὄνομα τοῦ δέντρου ἐννοεῖται δάσος τέτοιων δέντρων.
   5. Γράφει ὁ Ἀγουρίδης, χωρὶς καμμιὰ παραπομπὴ στὴ Βίβλο, ὅπως συνήθως (σ. 63)˙ «Ὁ προφήτης Ἠλίας ἐκτελεῖ ἐπὶ τοῦ Καρμήλου 400 προφῆτες τοῦ Βάαλ…ἡ «τεχνικὴ δολοφονιῶν» ἐφαρμόζεται…». δολοφόνε καὶ τρομοκράτη Ἠλία! σὲ τσάκωσε ὁ Σάββας Ἀγουρίδης. στὴν ἴδια σελίδα του τσακώνει κι ἄλλους δολοφόνους νὰ ἐφαρμόζουν τὴν ἴδια «τεχνικὴ δολοφονιῶν», τὸ Μωϋσῆ, τὸ Σαμουήλ, τὸν Ἰού, κλπ… ὄχι θὰ τοὺς ἀφήσει νὰ τρομοκρατοῦν καὶ νὰ δολοφονοῦν! ὅμως ὁ Ἠλίας δὲν εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἔσφαξε 400. ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἔσφαξε 850 (Γ’ Βα 18,19). καὶ δὲν ἦταν δολοφονία. ἦταν δίκη καὶ ἐκτέλεσι, ποὺ ἔγινε ἐνώπιον τοῦ λαοῦ καὶ τοῦ βασιλέως Ἀχαάβ, ποὺ μέχρι τότε ἦταν μὲ τὸ μέρος τῶν ἀντιδίκων τοῦ Ἠλία καὶ σκληρὸς διώκτης τοῦ Ἠλία. στοίχημα ζωῆς καὶ θανάτου ἔβαλε ὁ Ἠλίας μὲ τοὺς 850 κιναίδους ἱερεῖς τοῦ Βάαλ, τοῦ τελεστικοῦ κιναιδισμοῦ, ποὺ μαγάριζαν τὸ λαὸ ὡς βακούφικοι κίναιδοι τῶν τελεστηρίων κι ἐπὶ πλέον τὸν ἔπειθαν νὰ θυσιάζῃ τὰ κάτω τῶν 12 ἐτῶν παιδιά του καίγοντάς τα ζωντανὰ στὴν πυρὰ τοῦ Μολόχ. δὲν ἦταν καθηγητὴς θεολογικῆς σχολῆς νὰ τρώῃ ἀπὸ τὴ Βίβλο σ̉ ὅλη τὴ ζωή του πλουσιοπάροχα, γιὰ νὰ ἔχῃ τὴν ἄνεσι νὰ βγάζῃ γλῶσσα ἐναντίον τῆς Βίβλου, ὅτι προβάλλει δολοφόνους σὰν τὸ Μωϋσῆ καὶ τὸ Σαμουήλ. ὁ Ἠλίας ἦταν ἕνα τριαντάχρονο μόλις παλληκάρι ποὺ ἔβαλε στοίχημα τὸ κεφάλι του, γιὰ νὰ σταματήσῃ ἡ παιδοκτονία καὶ τὸ κιναιδικὸ μαγάρισμα. κι ὁ Κύριος στὴ φοβερὴ ἐκείνη δίκη τοῦ ἔδωσε τὴ νίκη. γι̉ αὐτὸ τὸν τιμᾷ ἡ Βίβλος, ἐπειδὴ τὸ κεφάλι του ἔβαλε στοίχημα. ὁ Ἀγουρίδης παραλείπει τὸ ὑπερφυσικὸ σημεῖο, κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ θεὸς ἔστειλε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ φωτιὰ στὸ θυσιαστήριο τοῦ Ἠλία, παραλείπει καὶ τὴ δολοφονία τῶν παιδιῶν, ποὺ γιὰ νὰ σταματήσῃ αὐτὴ ἔβαλε ὁ Ἠλίας τὸ κεφάλι του στοίχημα. καὶ δὲν δίνει καμμία παραπομπὴ στὴ Βίβλο˙ γιὰ νὰ μὴν μπορῇ ὁ ἁπλὸς Χριστιανὸς νὰ ἐλέγξῃ αὐτὸ ποὺ λέει ὁ Ἀγουρίδης ἂν εἶναι ἐπιστημονικὴ ἀκρίβεια ἢ ἀπάτη. καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ἀνέντιμα κι ἀντεπιστημονικὰ τὰ κάνει, γιὰ νὰ βγάλῃ τὸν προφήτη Ἠλία δολοφόνο καὶ νὰ ἐπεκτείνῃ τὴ διαβολὴ καὶ στὸ Μωϋσῆ καὶ στὸ Σαμουὴλ καὶ στὸν Ἰού. θεὲ καὶ Κύριε! οὔτε ἡ γειτόνισσά μου ἡ Κατίνα δὲν συκοφαντεῖ τὶς γειτόνισσές της, ποὺ φθονεῖ, μὲ τόση μαστοριὰ καὶ τόση κακεντρέχεια. καὶ συνήγορος τῶν κιναίδων ὁ Ἀγουρίδης, στρεφόμενος ἐναντίον τοῦ βιβλικοῦ προφήτου! τόσο πολὺ τὸν καίει γι̉ αὐτοὺς ποὺ ἀνέλαβε νὰ ὑποστηρίξῃ! τί θὰ δοῦν ἀκόμη τὰ μάτια μας!
Πάντως πιστεύει ὁ Ἀγουρίδης ὅτι ἡ σφαγὴ τῶν κιναίδων μάντεων ἔγινε. ἄρα πρέπει νὰ παραδεχτῇ ὅτι καὶ τὸ σημεῖο ἔγινε, γιατὶ χωρὶς αὐτὸ ἡ σφαγή τους δὲν θὰ γινόταν. δὲν θ̉ ἀνεχόταν νὰ γίνῃ ὁ μέχρι τὴ στιγμὴ ἐκείνη προστάτης τους βασιλεὺς Ἀχαάβ. τοῦ Ἠλία τὸ κεφάλι θὰ ἔπεφτε ἐνώπιον τοῦ βασιλέως καὶ τοῦ λαοῦ, ἂν τὸ σημεῖο δὲν γινόταν. γιὰ κάτι τέτοιους ἀντιρρησίες σὰν τὸν Ἀγουρίδη καὶ ὁ Χριστός, ὅταν θεράπευε λεπρούς, γιὰ νὰ μὴ τοῦ ἀμφισβητοῦν ἀργότερα οἱ ἱερεῖς τῶν Ἰουδαίων τὰ σημεῖα αὐτά, διέταζε τοὺς θεραπευομένους, ὅταν παίρνουν πιστοποιητικὸ ὑγείας ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς, νὰ τοὺς δίνουν καὶ τὸ ἀρνὶ ποὺ ὥρισε ὁ Μωϋσῆς, ὥστε νὰ εἶναι εἰς μαρτύριον αὐτοῖς (Μθ 8,4˙ Λκ 5,14˙ Μρ 1,44). ὥστε, ὅταν ποῦν σὰν τὸν Ἀγουρίδη, ὅτι «Κολοκύθια, δὲν ἔγινε κανένα σημεῖο θεραπείας», νὰ τοὺς λὲν ὁ Χριστὸς καὶ οἱ πρώην λεπροί˙ «Καὶ τὸ ἀρνὶ ἀπὸ ποῦ τὸ φάγατε καὶ σεῖς καὶ οἱ γυναῖκες σας καὶ τὰ παιδιά σας;». ἔχει φάει κι ὁ Ἀγουρίδης κοψίδια ἀπὸ κεῖνα τ̉ ἀρνιὰ ποὺ προκάλεσαν τὰ σημεῖα τῆς Βίβλου. ὅ,τι ἔχει φάει σ̉ ὅλη τὴ ζωή του, κοψίδια ἀπὸ κεῖνα τ̉ ἀρνιὰ ἦταν προκύψαντα ἀπὸ τὰ σημεῖα τῆς Βίβλου. ἢ ἐργάστηκε ὁ Ἀγουρίδης ὡς χημικὸς ἢ ταξιτζῆς, καὶ δὲν τὸ ξέρουμε; ἀλλὰ στὸν Ἀγουρίδη γιὰ σημεῖα τῆς Βίβλου μὴ λέτε ποτέ. δὲν ἀνέχεται ν̉ ἀκούῃ γι̉ αὐτά. ἄλλο ὅτι αὐτὸς στὴ ζωή του ἀπὸ τὰ σημεῖα τῆς Βίβλου μόνο ἔφαγε˙ κι ἔφαγε καλά. αὐτὸ ὀφείλεται στὸ ὅτι εἶναι τόσο καταδεκτικός, ποὺ καταδέχεται νὰ τρώῃ ἀπὸ κεῖ ποὺ διαβάλλει. αὐτὸ θὰ πῇ ἀρχοντιὰ κι ἀξιοπρέπεια. ὄχι σὰν τὴ γυφτιὰ τοῦ Ἠλία, ποὺ ἀπὸ τὴν ὑπόθεσι τῆς Βίβλου δὲν ἔφαγε ποτέ, παρὰ μόνο τὸ κεφάλι του ἔβαλε στοίχημα. κι ἂν ὁ Ἀγουρίδης δὲν ἔτρωγε καλὰ ἰσοβίως ἀπὸ τὴ Βίβλο, ποῦ θὰ ἔβρισκε ὁ γύφτος ὁ Ἠλίας τὴν εὐκαιρία νὰ ποντάρῃ τὸ κεφάλι του;
   6. Ὁ περίφημος Χάλεβ, ὁ πιστὸς σύντροφος τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναυὴ στὴν κατασκόπευσι τῆς γῆς Χαναὰν ἐπὶ Μωϋσέως, ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δυὸ ἐκείνους ποὺ αὐτοὶ μόνοι βγῆκαν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο ὑπερεικοσαετεῖς καὶ ἔφτασαν στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας, χωρὶς νὰ πέσουν τὰ κῶλα αὐτῶν ἐν τῇ ἐρήμῳ (Ἀρ 14,28-33˙ Ἑβ 3,17), στὸ βιβλίο Ἰησοῦς Ναυὴ ἱστορεῖται (Ἰη 14,6-15˙ 15,13-20˙ 21,12) νὰ εἰσβάλλῃ στὴν Παλαιστίνη μαζὶ μὲ τοὺς γιούς του καὶ ὅλο τὸν Ἰσραήλ, νὰ πολεμάῃ περισσότερο ἀπ̉ ὅλους, νὰ κυριεύῃ τὴ Χεβρὼν καὶ τὴ Δαβὶρ καὶ πολλὲς ἄλλες σπουδαῖες καὶ πολὺ ὀχυρὲς πόλεις τοῦ μετέπειτα ἐδάφους τῆς φυλῆς Ἰούδα. καὶ βραβεύεται γι̉ αὐτὸ παίρνοντας κλῆρο γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ τοὺς γιούς του τὴ Χεβρών. ἀργότερα παντρεύει τὴν κόρη του μὲ τὸ Γοθονιήλ, τὸν πρῶτο κριτή, καὶ τῆς δίνει προῖκα μερικὰ κτήματα (Ἰη 15,13-20˙ Κρ 1,8-15), ἀπὸ κεῖνα ποὺ εἶχε πάρει ὡς ἔπαθλο γιὰ τὴν ἐξαιρετικὴ συμβολή του στὴν κατάκτησι τῆς Παλαιστίνης. δῆτε τώρα τί βγάζει ἀπ̉ ὅλ̉ αὐτὰ ὁ Ἀγουρίδης (σ.69), χωρὶς νὰ δίνῃ βέβαια καμμία παραπομπή, ἐπειδὴ διάβασε, κι ὄχι ἀπὸ τὴ Βίβλο, μόνο τὸν πρῶτο στίχο τῆς πρώτης ἀπὸ τὶς τέσσερες περικοπὲς ποὺ σημείωσα, χωρὶς νὰ τὸν καταλάβῃ κιόλας, καὶ λέει μάλιστα τὸν Χάλεβ Κάλεβ, ἐπειδὴ οὔτε κἂν ἄνοιξε τὴ Βίβλο, ἀλλὰ καὶ τ̉ ὄνομα αὐτὸ καὶ ὅλη τὴν ἱστορία καὶ τὶς μπαροῦφες ποὺ διατυπώνει ὡς «ἄποψί του» τὰ ξεσηκώνει ἀπὸ κάποια ξενόγλωσση ἐφημερίδα ἢ περιοδικὸ τῆς ξάπλας. γράφει ὁ Σάββας˙ «Γι̉ αὐτὸ δὲν ἐκπλήσσεται κανεὶς ἀπὸ τὸ ὅτι, κατὰ τὴν Π. Διαθήκη, ὁ Κάλεβ καὶ οἱ γιοί του δὲν εἰσέβαλαν στὴ Χαναὰν γιὰ πολιτικοθρησκευτικοὺς λόγους, ἔμειναν στὴν ἔρημο». θὰ μᾶς τρελλάνῃ ὁ Σάββας.
   7. Αὐτὴ ποὺ λέμε σήμερα ἐμεῖς Μ. Ἀσία ἢ Τουρκία, οἱ ξένοι τὴ λὲν Ἀνατολία˙ καὶ φυσικὰ τὸ λατινόγραφο Anatolia προπαροξύνεται. ἔτσι «Ἀνατόλια» τὸ γράφει κατ̉ ἐξακολούθησι κι ὁ Ἀγουρίδης (σ.90˙ 94 κλπ.), ἐπειδὴ δὲν ξέρει πῶς κάνει στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα. αὐτὸ γιὰ νὰ δῆτε τὴ μόρφωσί του καὶ τὴν ἐπιστημοσύνη του καὶ τὰ ἑλληνικά του. πῆρε πτυχίο ἀπὸ τὸ πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, μέχρι τότε δὲν εἶχε πάει στὸ ἐξωτερικό, καὶ στὴ ζωή του ἦταν καθηγητὴς ἀρχαίων ἑλληνογλώσσων κειμένων. δὲν ἦταν ἀλλοδαπὸς μετανάστης στὴν Ἑλλάδα.
   8. Κυττάξτε τώρα πῶς μεταφράζει ὁ Ἀγουρίδης Βίβλο (σ.181). λέει ὁ Ἠσαΐας (9,10) κατὰ τοὺς Ο’˙ Ἐκκόψωμεν συκαμίνους καὶ κέδρους καὶ οἰκοδομήσωμεν ἑαυτοῖς πύργον. βλέπετε πουθενὰ δεντροφύτευσι; καὶ στὸ μασοριτικὸ (Ἠσ 9,9) κατὰ τὴ μετάφρασι τοῦ Βέλλα καὶ τῶν ἁπλουστευτῶν του ἡ ἴδια φράσι λέγεται˙ «Σπάσανε τὰ δοκάρια ποὺ ἦταν ἀπὸ συκομουριά, μὰ ἐμεῖς κέδρινα θὰ βάλουμε στὴ θέσι τους». βλέπετε πουθενὰ δεντροφύτευσι; ἀπὸ τὴν ἀγγλικὴ μετάφρασι μεταφράζουν. κι ὁ Ἀγουρίδης μεταφράζει (ἀπὸ κάποια ἀγγλόγλωσση παράθεσι τοῦ χωρίου)˙ «Συκομουριὲς ἀποκόπησαν, ἐμεῖς ὅμως, κέδρους θὰ φυτέψουμε». ἰδοὺ ἡ δεντροφύτευσι, παρ̉ ὅλο ποὺ οἱ κέδροι τῆς Βίβλου εἶναι πάντοτε αὐτοφυεῖς καὶ δὲν προέρχονται ποτὲ ἀπὸ δεντροφύτευσι. ὁ Ἀγουρίδης δὲν ξέρει ἑλληνικά, δὲν ξέρει ἑβραϊκά, δὲν ξέρει καὶ ἀγγλικά˙ ἢ εἶναι αὐτὸ καρπὸς «ἐπιστημονικῆς» καὶ «κριτικῆς» ἀκρισίας καὶ τσαπατσουλιᾶς; ῥωτᾶτε ποιό κείμενο μεταφράζει ἔτσι; μὰ ἐκεῖνο ποὺ ἔχει μὲς στὸ κρανίο του˙ καὶ λέει ὅ,τι τοῦ καπνίσει ἀπὸ κεῖ. τὴν τέχνη τοῦ νὰ φτιάχνῃ κείμενα φαντασιωτικὰ τὴ θεωρεῖ ἀνώτερη ἀπὸ τὸ νὰ καταλαβαίνῃ τὰ ὑπαρκτὰ κείμενα. ὅταν δὲν ἔχῃ κείμενα, γιὰ νὰ βγάλῃ τὰ συμπεράσματα ποὺ θέλει, φτιάχνει μόνος του κείμενα δικά του. ὄχι θὰ κάτσῃ νὰ σκάσῃ! κι αἰγυπτιακὲς ἱερογλυφικὲς ἐπιγραφὲς φτιάχνει, καὶ βαβυλωνιακὰ σφηνοειδῆ κείμενα φτιάχνει ὁ Ἀγουρίδης. εἶναι μεγάλος φτιάχτης.
   9. Μεταφράζοντας ὁ ἴδιος (σ.186) ἀγγλόγλωσσο βιβλικὸ παράθεμα, ποὺ βρῆκε καὶ ξεσηκώνει ἀπὸ βιβλίο ἄλλου, τὸ Ἠσ 10,1, γράφει˙ «Στοὺς γραφιᾶδες ποὺ καταχωροῦν…». θέλει νὰ πῇ «καταχωρίζουν». σοῦ λέει τί «προχωροῦν» τί «καταχωροῦν»˙ τί Λωζάνη τί Κοζάνη. αὐτὸ γιὰ νὰ ξαναδῆτε τὰ ἑλληνικά του. καθηγητὴς ἑρμηνείας ἀρχαίων ἑλληνογλώσσων κειμένων, εἴπαμε, καὶ Ἕλληνας ἐκ γενετῆς.
   10. Λέει ὁ Ἠσαΐας (1,9)˙ Ὡς Σόδομα ἂν ἐγενήθημεν καὶ ὡς Γόμορρα ἂν ὡμοιώθημεν. καὶ τὸ μασοριτικὸ καὶ ὅλες οἱ ἀρχαῖες καὶ σημερινὲς μεταφράσεις λὲν ἀκριβῶς τὸ ἴδιο. κι ὁ Ἀγουρίδης ἀποδίδει καὶ παραθέτει (σ.188)˙ ‘’Ὡς τὰ Σόδομα θὰ ἐγενόμεθα, πρὸς τὰ Γόμορα θὰ ὡμοιάζαμε’’. ἀφήστε τὰ δύο ρρ στὴ Γόμορρα, γιατὶ θὰ νυχτωθοῦμε. δῆτε μόνον ὅτι ὁ Ἀγουρίδης δὲν ξέρει ὅτι στὴ Βίβλο, Παλαιὰ καὶ Καινή, λέγεται πάντα τὰ Σόδομα καὶ ἡ Γόμορρα˙ ἔχω καταλάβει ὅτι ὁ «βιβλικὸς» τὴ Βίβλο δὲν τὴν ἔχει διαβάσει στὴ ζωή του οὔτε μία ἁπλῆ ἀνάγνωσι˙ τσιμπολογάει μόνον ὅ,τι θέλει νὰ παραποιήσῃ, νὰ διαβάλλῃ, νὰ εἰρωνευτῇ˙ καὶ τὰ τσιμπολογάει ὄχι ἀπὸ τὴ Βίβλο, ἀλλ̉ ἀπὸ βιβλία ἄλλων, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ξεσηκώνει καὶ πηγαῖα παραθέματα καὶ σχόλια καὶ «ἀπόψεις», ποὺ ὅλα τὰ παρουσιάζει γιὰ δικά του. καὶ τὶς περισσότερες φορὲς δὲν τσιμπολογάει ἀπὸ ἐπιστημονικὰ συγγράμματα καὶ μελέτες, ἀλλ̉ ἀπὸ δημοσιογραφίστικα ῥεπορτὰζ σ̉ ἐφημερίδες καὶ περιοδικὰ τῆς ξάπλας. μυρίζομαι ὅτι ἔχει καὶ συλλογὴ ἀποκομμάτων. νομίζει λοιπὸν ὅτι εἶναι «τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορρα», ὅπως τὰ λέει ἡ κυρὰ Σαββούλα ἡ ψιλικατζοῦ τῆς γειτονιᾶς μου. ἴδιο μορφωτικὸ ἐπίπεδο. πάλι καλὰ δηλαδὴ ποὺ δὲν λέει «τὰ Γόμαρρα» ὅπως τὰ λέει ὁ Βάγγος ὁ γκαραζιέρης ἐτυμολογώντας τα προφανῶς ἀπὸ τὰ γομάρια. ἀλλ̉ ἐκεῖνος δὲν ἔβγαλε παρθεναγωγεῖο καὶ γυμνάσιο, ὅπως ἔβγαλαν ἡ Σαββούλα κι ὁ Σάββας ἀντιστοίχως.
   11. Τὸ ὅτι ὁ Ἐζεκίας ἐξωλόθρευσε…καὶ τὸν ὄφιν τὸν χαλκοῦν, ὃν ἐποίησε Μωϋσῆς (Δ’ Βα 18,4) ὁ Ἀγουρίδης τὸ «καταλαβαίνει» ὅτι «τὸν ἔκανε κομμάτια» (σ.199). αὐτὸ γιὰ νὰ δῆτε καὶ τὴν ἀντίληψί του. διότι καὶ τὰ φυσικὰ προσόντα ἔχουν σημασία. δὲν ἀρκεῖ μόνο ἡ ἐπακολουθοῦσα ἐπιστημονικὴ κατάρτισι, ποὺ θεμελιώνεται πάνω στὰ φυσικὰ προσόντα, κατὰ τὸ μέτρο τους ἀσφαλῶς.
   12. Γιὰ τὸ Δευτερονόμιο ποὺ βρῆκε ἐπὶ Ἰωσίου ὁ ἀρχιερεὺς Χελκίας στὸ ναὸ τῆς Ἰερουσαλὴμ (Δ’ Βα 22,8) ὁ Ἀγουρίδης φαντάζεται ὅτι μπορεῖ νὰ τὸ βρῆκαν καὶ «στὰ ὑπόγεια τοῦ ναοῦ» (σ.202). φαντάζεται ὅτι ὁ ναὸς εἶχε καὶ ὑπόγεια. πολὺ ἐμβριθὴς στὴ γνῶσι τῆς Βίβλου ὁ Σάββας. σιγὰ σιγὰ θὰ μᾶς πῇ καὶ ὅτι τὰ ὑπόγεια εἶχαν καὶ ποντίκια. ἐκεῖ ἔβαζαν οἱ ἱερεῖς τὰ κακὰ παιδιὰ ποὺ δὲν ἤξεραν τὴ Βίβλο, κι ἔλεγαν ἀρλοῦμπες, γιὰ νὰ τοὺς δαγκώσουν τὰ ποντίκια. αὐτὸ γιὰ νὰ δῆτε πόσο διάβασε τὴ Βίβλο ὁ βιβλικὸς Ἀγουρίδης καὶ πόσο ξέρει νὰ κινῆται ἀνάμεσα στὶς σελίδες της. ἀνθολογῶ ἀπὸ τὸ βιβλίο του κομμάτια ἐνδεικτικὰ τῶν φυσικῶν κι ἐπικτήτων προσόντων του.
   13. Τὴν ἐγκύκλιο μόρφωσί του μᾶς τὴ δείχνει, ὅταν γράφῃ (σ.204) τὸ ἀμίμητο ἐκεῖνο, ὅτι, ὅταν συντάχθηκε τὸ Δευτερονόμιο καὶ δρομολογήθηκε, ἔτσι κατὰ τὴν «ἄποψί του» ἡ σύνταξι τῆς Π. Διαθήκης, κατὰ τὴν «ἄποψί του» ἐπὶ Ἰωσίου (Ζ’ π.Χ. αἰ.), τὸ γεγονὸς ὅτι «γιὰ πρώτη φορά», ὅπως τὸ τονίζει, μιὰ προϋπάρχουσα «θρησκεία» γίνεται διδαχὴ μιᾶς Βίβλου, εἶναι, λέει, ἕνα «πολὺ σημαντικὸ γεγονὸς στὴν ἱστορία τῆς θρησκείας στὸ Δυτικὸ Ἡμισφαίριο»! ἐννοεῖ τὸ δικό μας ἡμισφαίριο ποὺ ἔγραψε μακραίωνα ἱστορία˙ τὸ ἀνατολικό. καὶ φυσικὰ δὲν ξέρει ὅτι, ἂν τὸ Δευτερονόμιο γράφτηκε τὸν Ζ’ π.Χ. αἰῶνα, ὅπως εἶναι ἡ «ἄποψί του», τότε τὴν πρωτιὰ ἔχει ἡ πολὺ ἀρχαιότερη Θεογονία τοῦ Ἡσιόδου. ἔπρεπε νὰ τὸ ξέρῃ, διότι ἔβγαλε γυμνάσιο˙ δὲν εἶναι Κογκολέζος συλλέκτης καρπῶν. ἀλλὰ τί ζητᾶτε ἀπὸ ἕνα ἄτομο ποὺ δὲν ξέρει σὲ ποιό ἡμισφαίριο τῆς γῆς βρίσκεται; προφανῶς ὁ Ἀμερικανός, ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ ὁποίου ξεσηκώνει, ἄκριτα καὶ χωρὶς παραπομπή, τὸ ὑλικό του ὁ Ἀγουρίδης, ἔλεγε περίπου «τὸ ἄλλο ἡμισφαίριο» ἢ «τὸ ἀπὸ κεῖθε ἡμισφαίριο», κι ὁ Ἀγουρίδης ἐπεξήγησε˙ «τὸ Δυτικό». καὶ εἴδατε τί φανατικὸς ποὺ εἶναι ὑπὲρ τῆς Βίβλου; μέχρι καὶ μεροληψία κάνει εἰς βάρος τοῦ Ἡσιόδου, γιὰ νὰ τῆς δώσῃ τὴν πρωτιά. εἴπαμε, Σάββα, νὰ εἶσαι βιβλικός, ἀλλ̉ ὄχι καὶ νὰ κάνῃς στὴ Βίβλο ῥουσφέτια!
   14. Γράφει ὁ Ἀγουρίδης (σ.271)˙ «Εἶναι φανερὸ…πὼς ὁ Δευτεροησαΐας γύρω στὸ 540 – 583 π.Χ. στηρίζει τὴν αἰσιοδοξία του…». θεέ μου! δὲν ξέρει ὅτι τὶς πρὸ Χριστοῦ χρονολογίες, τὶς τρέχουμε καὶ τὶς γράφουμε ἀνάστροφα˙ αὐτὴ ἐδῶ λ.χ. «583 - 540 π.Χ.». καὶ «βάλε τὸ Σάββα μάγειρα, νὰ σοῦ μαγειρέψῃ ἀπόψεις γιὰ Δευτεροησαΐα»! δὲν συμβουλεύτηκε τὸν Καϊμάκη τοὐλάχιστο! ἐκτὸς ἂν αὐτὴ εἰδικὰ τὴ «χρονολογία του» ὁ Ἀγουρίδης τὴν ἔβγαλε ἀπὸ τὸ μυαλό του μὲ τὴν ὄπισθεν˙ ὅπως καὶ τὰ νεογνὰ ἔρχονται καμμιὰ φορὰ μὲ τὴν ὄπισθεν, καὶ φέρνουν τοὺς μαιευτῆρες σὲ ἀμηχανία.
   15. Τάδε λέγει Σάββας ὁ Ἀγουρίδης (σ.324)˙ «Ἡ ἑορτὴ τῆς Σκηνοπηγίας ἦταν ἀρχικὰ γιὰ Χαναναίους καὶ Ἑβραίους». ψέμματα λοιπὸν λέει ἡ Βίβλος, ποὺ λέει ὅτι ἦταν μόνο τῶν Ἑβραίων˙ ἀπατεώνας κι ὁ Μωϋσῆς ποὺ γράφει ὅτι αὐτὸς τὴ θέσπισε καὶ μόνο γιὰ τοὺς Ἑβραίους. ῥωτᾶτε ποῦ βρίσκει ὁ Ἀγουρίδης τὸ «γιὰ Χαναναίους»; εἴπαμε˙ στὸ ἀρχεῖο κειμένων ποὺ ἔχει μέσα στὴ φαντασία του˙ λέει ὅ,τι τοῦ καπνίσει. θὰ πῆτε˙ Μὰ ὁ Ἀγουρίδης δέχεται ὅτι δὲν ἔγραψε τὸ Νόμο ὁ Μωϋσῆς. τὸ ἔχει διαβάσει σὲ πολλὲς φυλλάδες - πατσιαβοῦρες καὶ μάλιστα καὶ σὲ φανταστικὲς ἱερογλυφικὲς ἐπιγραφές. ναί, ἀλλὰ προηγουμένως (σ.63) δέχεται τὴν ὕπαρξι καὶ κάποια δρᾶσι τοῦ Μωϋσῆ. πότε τὸν δέχεται λοιπὸν καὶ πότε δὲν τὸν δέχεται; νὰ σᾶς πῶ˙ ἂν προσέξετε λίγο τὴ φυλλάδα του, θὰ καταλάβετε. ὅταν εἶναι νὰ τὸν δεχτῇ ὡς συντάκτη τοῦ Νόμου ἢ ὡς ποιοῦντα σημεῖα, δὲν τὸν δέχεται˙ ὅταν εἶναι νὰ τὸν βγάλῃ δολοφόνο σὰν τὸν Ἠλία καὶ τὸ Σαμουήλ, ἢ στριμμένο, τὸν δέχεται. δὲν ἀστειεύομαι. προσέξτε, καὶ θὰ τὸ διαπιστώσετε. μόνον ὁ Ἀγουρίδης μπορεῖ νὰ κάνῃ σπουδαῖα πράγματα καὶ νὰ παρακολουθῇ καὶ σχολιάζῃ τοὺς ἄλλους ἀφ̉ ὑψηλοῦ καὶ μὲ εἰρωνεία, οὐδέποτε ὁ Μωϋσῆς ἢ κάποιος προφήτης ἢ κάποιος ἀπόστολος. ὁ Μωϋσῆς, οἱ προφῆτες, ὁ Χριστός, κι οἱ ἀπόστολοι, ὅλοι τους «μονήρεις» καὶ sui generis, κάνουν μόνο δολοφονίες, ψευδοπροφητεῖες, ἀπάτες, ζαβολιές, καλπουζανιές, καὶ ζευζεκιές, πράγματα ποὺ ὁ Ἀγουρίδης, ὁ νορμὰλ αὐτὸς ἄνθρωπος, δὲν τὰ κάνει ποτὲ μὰ ποτέ. δὲν μποροῦν ἐκεῖνοι νὰ εἶναι σὰν τὸν Ἀγουρίδη, οὔτε ὁ Ἀγουρίδης κατεβαίνει ποτὲ στὸ χαμηλό τους ἐπίπεδο. εἶναι προσωπικὸ ἰδίωμα τοῦ Ἀγουρίδου καὶ τῶν ὁμοίων του αὐτό. παρατηρήστε το μὲς στὰ γραπτὰ τοῦ Ἀγουρίδου καὶ τῶν ἄλλων, καὶ θὰ τὸ διαπιστώσετε. γι̉ αὐτὸ σᾶς λέω, τὸ ἄτομο αὐτὸ εἶναι ἀνεπανάληπτο. ἀντιπροσωπευτικὸ δεῖγμα τοῦ εἴδους του. κι αὐτὸς καὶ οἱ ὅμοιοί του εἶναι παιδιὰ ποὺ μεγάλωσαν ὑπὸ εἰδικὴ ἀγωγή. αὐτὸ γιὰ νὰ παρακολουθῆτε μὲς στὰ γραπτά τους καὶ τὴν ἀγωγή τους καὶ τὸ ἦθος τους. μετριόφρονα πνεύματα καὶ νορμὰλ χαρακτῆρες, ψυχολογικὰ δηλαδὴ ἀκέραια ἄτομα κι ἀχτύπητα˙ ὄχι σὰν τὰ ψυχικῶς ἐγωπαθῆ κι ἀρρωστημένα βιβλικὰ πρόσωπα.
   16. Ἡ λατινικὴ φράσι vaticinium ex eventu –καὶ ποιός ἀπόφοιτος γυμνασίου δὲν τὴν ξέρει αὐτὴ τὴ φράσι! – θὰ πῇ «μαντεία μετὰ τὴν ἔκβασι», δηλαδὴ «προφητεία μετὰ τὰ γεγονότα ποὺ προφητεύονται»˙ νὰ γράφῃ δηλαδὴ κανεὶς τὸ ἔτος 2000 καὶ νὰ προφητεύῃ γεγονότα ποὺ ἔγιναν τὸ 1900, προσποιούμενος ὅτι ζῇ καὶ γράφει τὸ 1800 γιὰ ὅσα «θὰ» γίνουν τὸ 1900. δῆτε τώρα τί θὰ πῇ vaticinium ex eventu κατὰ τὸν Ἀγουρίδη. Σοφία! Πρόσσχωμεν! λαλεῖ κι ἐξηγεῖ ὁ Ἀγουρίδης (σ.366)˙ «Ἡ λογικὴ εἶναι ἡ ἑξῆς: Ἀφοῦ ἤξερε τόσο καλὰ τί ἔγινε πρὶν ἀπὸ μᾶς, σίγουρα ξέρει τὸ ἴδιο καλὰ κι αὐτὰ ποὺ θὰ γίνουν στὰ χρόνια μας καὶ στὸ μέλλον. ἡ μέθοδος αὐτὴ καλεῖται vaticinium ex eventu». εἰλικρινὰ σᾶς λέω, ἔτσι «καταλαβαίνει» ὁ Ἀγουρίδης αὐτὴ τὴ φράσι κι ἔτσι γράφει στὴ σελίδα του 366. ἂν δὲν μὲ πιστεύετε, ἀνοίξτε καὶ διαβάστε. μὲ τὸν ἴδιο τρόπο μάλιστα «καταλαβαίνει» αὐτὴ τὴ φράσι καὶ στὴν ἑρμηνεία του στὴν Ἀποκάλυψι τρεῖς φορὲς τοὐλάχιστο.
   17. Ξέρετε τὸ ζῷο λεόπαρδις; τὸ ἀνακάλυψε ὁ Ἀγουρίδης (σ.372). φυσικὰ τὸ βιβλικὸ κείμενο λέει πάρδαλις, ὅπως καὶ ὅλα τ̉ ἀρχαῖα κείμενα ποὺ τὸ ἀναφέρουν, καὶ τὸ βοήθημα, ἀπ̉ ὅπου ξεσηκώνει τὸ ξένο ὑλικὸ χωρὶς παραπομπὴ ὁ Ἀγουρίδης, ἐξηγοῦσε λεόπαρδος. ὁ Σάββας πῆρε τὴ μισὴ λέξι ἀπὸ τὸ βοήθημα καὶ τὴ μισὴ ἀπὸ τὸ ἀρχαῖο παράθεμα (Δα 7,6), τὸ χτύπησε στὸ μίξερ Πληκάξξυ Γισυβίκου (= πηδηχτὴ λῆψι καὶ ἀσυνεχὲς ξεσήκωμα ξένου ὑλικοῦ γιὰ σύνθεσι βιβλίου - κουρελοῦς), καὶ – ὢ τοῦ θαύματος! – ἔβγαλε λεόπαρδις, ὅπως κάθε ὁμότεχνός του βγάζει κουνέλι ἀπὸ τὸ καπέλλο καὶ περιστέρι ἀπὸ τὸ μαντήλι. εἴδατε; κι ἐκεῖνοι ζῷα βγάζουν, ὅπως ὁ Ἀγουρίδης.
Δὲν ἐξήτασα τὶς «θεμελιώδεις» μπαροῦφες τοῦ Ἀγουρίδου γιὰ τὴν Π. Διαθήκη καὶ γιὰ τὴ «θρησκεία» τοῦ Ἰσραήλ, ποὺ ὅλες τὶς παίρνει φυσικὰ ἀπὸ βιβλία ἄλλων – στὴ ζωή του ὅλη μόνο αὐτὸ κάνει –, καὶ ἄρα ἡ κριτική μου θ̉ ἀπευθυνόταν σ̉ ἐκείνους, πρᾶγμα ποὺ δὲν ἦταν σκοπός μου. ἂν ἤθελα νὰ κριτικάρω τὶς μπαροῦφες ἐκεῖνες, θὰ τὶς ἔπαιρνα μία μία ἀπὸ τὰ βιβλία ἐκείνων ποὺ τὶς διατύπωσαν, καὶ ὄχι φυσικὰ ἀπὸ τὰ τσιμπολογήματα τοῦ Ἀγουρίδου, στὰ ὁποῖα τὶς ἔχει κουρελιασμένες καὶ παραποιμένες, ἀφοῦ δὲν τὶς καταλαβαίνει καὶ πολύ. ἔμεινα στὶς αὐθεντικές του μπαροῦφες καὶ ἀρλοῦμπες, γιὰ νὰ παρακολουθήσετε τὸ νοητικὸ καὶ μορφωτικό του ἐπίπεδο καί γε τὸ ἦθος του, ποὺ εἶναι ὑπέροχα˙ δὲν ἐνδιαφέρθηκα γιὰ τὶς «ἀπόψεις του» τὶς δανεισμένες. ἐνδιαφέρθηκα γιὰ μερικὰ ἀντιπροσωπευτικὰ δείγματα τοῦ ἐπιπέδου του καὶ τῆς ποιότητός του, ποὺ εἶναι ὑπέροχα. γιὰ τὰ μεγέθη του. γιὰ νὰ σᾶς παρουσιάσω τὸ ἄτομο ποὺ ἀνέλαβε νὰ μᾶς διαφωτίσῃ καὶ νὰ μᾶς χειραγωγήσῃ στὰ τῆς Βίβλου. σκουντουφλάει λιγάκι βέβαια, ἀλλὰ δὲν παραιτεῖται ἀπὸ τὴν προσπάθεια. κάνει ὅ,τι μπορεῖ, γιὰ ν̉ ἀξιοποιήσῃ τὸ ταλέντο του.
Μελέτες 3 (2008)