Ευρετήριο Άρθρου

 
28. ΠΡΟΦΗΤΟΛΟΓΙΟΝ
 
   Τὸ 2008 μιὰ ὁμάδα βιβλικῶν τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν, συνταξιούχων κι ἐν ἐνεργείᾳ, καθὼς καὶ χαμηλοβαθμίων συνεργατῶν τους, κυρίως γυναικῶν φιλολόγων, ἄκρως ἀπαραιτήτων γι̉ αὐτούς, ἔκαναν ὅλοι μαζὶ μία τρύπα στὸ νερό˙ καὶ μεγάλη τρύπα καὶ βαθειά. τόσοι ποὺ εἶναι, ἔκαναν σὰν τοὺς καβαλάρηδες ἁγίους, οἱ ὁποῖοι βοήθησαν μετὰ ἀπὸ παράκλησί του ἕναν μεθυσμένο καβαλάρη ν̉ ἀνεβῇ στὸ ἄλογό του, ποὺ δὲν μποροῦσε, καὶ εἶχε ῥεζιλευτῆ, καὶ μετὰ τὴν προσευχή του σ̉ ἐκείνους ἀπὸ τὴν πολλὴ ἐκτίναξί του πρὸς τὴ σέλλα ἔπεσε κατὰ γῆς κατακέφαλα ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ τοῦ ἀλόγου, καὶ εἶπε πονεμένος˙ ΄΄Εἴπαμε, ἅγιοι, νὰ μὲ βοηθήσετε, ἀλλ̉ ὄχι κι ὅλοι μαζὶ τόσο δυνατά, καὶ μὲ ῥίξατε κατὰ γῆς κατακέφαλα ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά΄΄. κι ἐκεῖνοι τοὐλάχιστο δὲν ἔκαναν τρύπα στὸ ἔδαφος, ὅπως αὐτοὶ στὸ νερό. καὶ ἡ τρύπα εἶναι ὅτι ἐξέδωσαν ὅλοι μαζὶ ἕνα πλαστὸ ΄΄Προφητολόγιον΄΄ (Ἀθῆναι 2008) μὲ ἐκδότη τὴ Βιβλικὴ Ἑταιρία, ἡ ὁποία βασικὰ εἶναι ἵδρυμα προτεσταντικό˙ ἡ λεγόμενη ΄΄Ἑλληνικὴ Βιβλικὴ Ἑταιρία΄΄ (καὶ οχι ΄΄Ὀρθόδοξη΄΄ ἢ ΄΄Ἐκκλησιαστικὴ΄΄) εἶναι πλοκάμι ἐμπροσθοφυλακὴ καὶ προτεκτορᾶτο τῆς Ἀγγλικανικῆς Βιβλικῆς Ἑταιρίας, ἢ ἀλλιῶς ἡ Ἀγγλικανικὴ Βιβλικὴ Ἑταιρία εἶναι κηδεμόνας ἀφεντικὸ καὶ ἰδιοκτήτης τῆς ΄΄Ἑλληνικῆς Βιβλικῆς Ἑταιρίας΄΄, τὸ δὲ ΄΄Ἑλληνικὴ΄΄ εἶναι παραπλανητικὴ ΄΄στάχτη γιὰ μάτια΄΄, ἡ προβειὰ τοῦ λύκου, καὶ οἱ Ἕλληνες ποὺ τὴν ὑπηρετοῦν εἶναι οἱ ἐντόπιοι σερβιτόροι της. ἔτσι δουλεύουν πάντα οἱ Ἄγγλοι. καὶ λέγοντας ἐδῶ ΄΄προτεσταντικὸ ἵδρυμα΄΄, θέλω νὰ πῶ ἵδρυμα ποὺ δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸ ἐκλογάδιο αὐτὸ τῶν ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἀλλὰ τὸ ἐξέδωσε σὰν κάποια ΄΄στάχτη στὰ μάτια΄΄ τῶν ὀρθοδόξων˙ γι̉ αὐτὸ καὶ τὸ ἐκδοθὲν δὲν εἶναι καθόλου τὸ Προφητολόγιον τῆς ἐκκλησίας. τέτοιο ἄλλωστε ποὺ εἶναι μὲ τέτοιο χαρτὶ καὶ τόσο μικρὰ γράμματα οὔτε γιὰ λειτουργικὴ χρῆσι κάνει οὔτε γιὰ ἰδιωτικὴ κατ̉ οἶκον χρῆσι γιὰ ἕναν ποὺ διαβάζει Π. Διαθήκη καὶ ἀσφαλῶς ἔχει τὸ πλῆρες καὶ συνεχὲς κείμενό της. γιὰ τὸ πραγματικὸ Προφητολόγιον τῆς ἐκκλησίας ἔγραψα λιτὰ τὸ 1985 στ̉ Ἀπομνημονεύματά μου ὅτι τὸ χρησιμοποίησα γιὰ κάποιο εἰδικὸ σκοπό μου. ἔγραψα (§ 229)˙
    «Διάλεξα 11 ἐκλογάδια τῆς Π. Διαθήκης κι ἄρχισα (τὸ 1976) δειγματοληπτικὴ ἐξέτασι μὲ ἀντιπαραβολές, γιὰ νὰ διακρίνω τοὺς τύπους κειμένου καὶ νὰ προσδιορίσω ποιόν θὰ υἱοθετήσω». ἐννοῶ 11 ἀρχαῖα χειρόγραφα.
    Κι ἀργότερα τὸ 1995 στὴν ἐπιστημονικὴ μελέτη μου ΄΄Ἡ παράδοσι τοῦ κειμένου τῆς Ἁγίας Γραφῆς΄΄ (Θεσσαλονίκη 1995), ἐκδεδομένη ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολι Ἐδέσσης ἐπὶ τοῦ μακαριστοῦ ἐπισκόπου Χρυσοστόμου, ποὺ κυκλοφορεῖ καὶ ἀγγλιστὶ σ̉ ὅλη τὴ γῆ, στὴ σελ. 15, ἔγραψα˙
    «Τὸ ἐκλογαδικὸ κείμενο τῆς Βίβλου, παραδεδομένο, ὅπως λέχθηκε, στὸ 10% τῶν χειρογράφων τῆς Π. Διαθήκης καὶ στὸ 39% ἐκείνων τῆς Καινῆς, εἶναι ἐκεῖνο ποὺ δὲν περιέχει ἀκέραια βιβλία, ἀλλὰ ἀνθολογίες περικοπῶν ἀπ̉ αὐτά. οἱ ἀνθολογίες αὐτὲς λέγονται ἐκλογάδια ἀναγνωσματάρια, διότι περιέχουν ἀναγνώσματα τῆς Βίβλου ποὺ διαβάζονται στὴ λατρεία. οἱ ἀνθολογίες αὐτὲς εἶναι τέσσερες˙ Προφητολόγιον, Ψαλτήριον, Εὐαγγέλιον, καὶ Ἀπόστολος.
    1. Τὸ Προφητολόγιον, ἂν καὶ λέγεται ἔτσι, εἶναι ἀνθολογημένο ἀπ̉ ὅλη τὴν Π. Διαθήκη, πλὴν τῶν Ψαλμῶν, κι ὄχι μόνο ἀπὸ τοὺς Προφῆτες. οἱ περισσότερες περικοπές του εἶναι παρμένες ἀπὸ τὰ βιβλία Γένεσις, Ἰώβ, Παροιμίαι, Ἠσαΐας. κάθε ἀνάγνωσμα τοῦ Προφητολογίου εἰσάγεται μὲ τὴ λειτουργικὴ φράσι Γενέσεως (ἢ ἄλλου βιβλίου) τὸ ἀνάγνωσμα, γραμμένη συνήθως μὲ κόκκινη μελάνη. ἡ χρῆσι τοῦ Προφητολογίου ἐγκαταλείφτηκε γύρω στὸ 1200, ἀκριβέστερα τὸ 1204 μὲ τὴν ἔναρξι τῆς φραγκοκρατίας. γι̉ αὐτὸ καὶ δὲν τυπώθηκε ποτὲ σὰ λειτουργικὸ βιβλίο. διαβάζονται ὅμως μέχρι σήμερα, κυρίως κατὰ τὴ μεγάλη τεσσαρακοστὴ καὶ τὴ μεγάλη ἑβδομάδα, λίγες μόνο περικοπὲς προερχόμενες ἀπὸ τὸ Προφητολόγιον καὶ κατεσπαρμένες στὸ Τριῴδιο στὸ Πεντηκοστάριο καὶ στὰ Μηναῖα.
    2. Τὸ Ψαλτήριον εἶναι τὸ μόνο ἐκλογάδιο τὸ ὁποῖο στοὺς ψαλμοὺς συμπίπτει ἀπόλυτα μὲ τὸ συνεχὲς κείμενο, διότι εἶναι ἀκέραιο τὸ βιβλίο τῶν Ψαλμῶν καὶ ὄχι ἀνθολογία. ἀνθολογία εἶναι μόνο γιὰ τὶς ἐννέα ᾠδές. οἱ μικροδιαφορὲς τοῦ Ψαλτηρίου ἀπὸ τὸ μὴ λειτουργικὸ βιβλίο τῶν Ψαλμῶν εἶναι ὅτι αὐτὸ ἐπιγράφεται Ψαλτήριον, διαιρεῖται σὲ 20 καθίσματα, καὶ ἔχει σὰν προσθήκη τὶς ἐννέα ᾠδές, ἐνῷ τὸ ἄλλο ἐπιγράφεται Ψαλμοὶ καὶ δὲν ἔχει τὴ διαίρεσι σὲ καθίσματα οὔτε στὸ τέλος τὶς ᾠδές. οὐσιαστικὴ διαφορὰ δὲν ὑπάρχει καμμία».
    Αὐτὰ ἔγραψα. ἀλλ̉ οἱ βιβλικοὶ τῆς προειρημένης ὁμάδος δὲν διάβασαν νὰ μάθουν τί ἀκριβῶς εἶναι τὸ Προφητολόγιον, καὶ τώρα, τὸ 2008, λένε, ψευδῶς ἢ ἐν ἀγνοίᾳ τους, ὅτι ἐξέδωσαν τὸ Προφητολόγιον. δὲν ξέρουν οὔτε μποροῦν νὰ καταλάβουν, διότι δὲν διερωτήθηκαν ποτέ τους, τί μᾶς χρειάζεται τὸ Προφητολόγιον, ἀφοῦ ἔχουμε τὸ ὅλον τῆς Π. Διαθήκης ἀπὸ πολὺ περισσότερα κι ἀρχαιότερα χειρόγραφα;
    Τὸ ἐκλογαδικὸ κείμενο τοῦ Προφητολογίου ἐλήφθη καὶ ἀποσπάσθηκε ἀπὸ τὸ συνεχὲς καὶ πλῆρες κείμενο τῆς Π. Διαθήκης ἤδη τὸν Γ΄ αἰῶνα, πρὸ τῆς ἐμφανίσεως τῶν Ἑξαπλῶν τοῦ Ὠριγένους, καὶ γι̉ αὐτὸ ἀκριβῶς δημιουργήθηκε μιὰ ἰδιαίτερη καὶ παράλληλη παράδοσι κειμένου (αὐτὴ ποὺ βρίσκεται στὰ ἰδιαίτερά του ἀρχαῖα χειρόγραφα ἀσφαλῶς, καὶ ὄχι ἐκείνη ποὺ πῆραν αὐτοὶ ἀπὸ τὴν ἔντυπη ἔκδοσι τοῦ συνεχοῦς κειμένου ἀπὸ τὸν Α. Rahlfs). κι ἡ ἰδιαίτερη αὐτὴ παράδοσι κειμένου τοῦ Προφητολογίου, ποὺ ἐκτὸς ἀπὸ χειρόγραφη παράδοσι εἶναι καὶ στοματικὴ - φωνητικὴ παράδοσι ἐπ̉ ἐκκλησίας κι ἀποτελεῖ ἔτσι μιὰ ἐγγύησι τῆς ἐκκλησίας, ἔχει μιὰ ἀνεπανάληπτη ἀξία, διότι μᾶς ὑποδεικνύει ποιά εἶναι τὰ ἀποστολικῶς κι ἐκκλησιαστικῶς γνήσια χειρόγραφα τῆς πλήρους Π. Διαθήκης, αὐτὰ ποὺ περιέχουν τὸ προωριγένειο καὶ προεξαπλικὸ κείμενο τῶν Ἑβδομήκοντα, τὸ ὁποῖο δέχεται καὶ χρησιμοποιεῖ ἡ διαχρονικὴ μία ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ ἐκκλησία καὶ τὸ δημοσιεύει φωνητικῶς ἐπ ̉ ἐκκλησίας. αὐτοὶ μ̉ αὐτὸ ποὺ διέπραξαν, ἐκτὸς τοῦ ὅτι δείχνουν ὅτι ἀπὸ τέτοια δὲν ἔχουν ἰδέα καὶ τὴν ἐκκλησία δὲν τὴ λογαριάζουν, ἀλλὰ τὴ γράφουν στὰ τσαρούχια τους, ἐπὶ πλέον πέταξαν τὸ ἐκκλησιαστικῶς παραδιδόμενο βιβλικὸ κείμενο καὶ τὸ ὑποκατέστησαν μὲ φθαρμένο καὶ μὴ παραδιδόμενο κείμενο ἑξαπλικῆς - ὠριγενικῆς προελεύσεως ἢ ἐπιρροῆς, τὸ ὁποῖο ἐκδίδουν οἱ προτεστάντες. καὶ μετέτρεψαν τὸ μαστὸ τῆς ἐκκλησίας σὲ φιάλη μολυσμοῦ˙ ὅσον τὸ ἐπ ̉ αὐτοῖς βέβαια. κι ἔκαναν, ὅπως εἶπα, τὸ λιγώτερο μία τρύπα στὸ νερό.
    Καὶ νἄθελα νὰ τοὺς περάσω ἀπὸ ἕνα τέτοιο τὲστ ἐπιστημοσύνης, γιὰ νὰ δῶ τί ξέρουν καὶ τί δὲν καταλαβαίνουν, δὲν θὰ στέκονταν νὰ τοὺς τὸ κάνω. καὶ …τὄκαναν μόνοι τους οἰκειοθελῶς —καλοσύνη τους—, καὶ ὄχι μόνο μοῦ τὸ πρόσφεραν ἕτοιμο, ἀλλὰ καὶ τὸ δημοσίευσαν, γιὰ νὰ τὸ βλέπῃ ὅλος ὁ κόσμος. καὶ γιὰ νὰ μὴν μποροῦν νὰ τὸ ἀρνηθοῦν, ὅταν ἐγὼ θὰ τὸ χρησιμοποιῶ ὡς τεκμήριο. ἐκπληκτικοὶ ἄνθρωποι.
    Τὸ ἴδιο μ̉ αὐτοὺς ἔκαναν κι ἐκεῖνοι ποὺ πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια ΄΄ἐξέδωσαν΄΄ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο τὸ μικρὸ ἐκλογάδιο τῶν Ἐννέα Ὠιδῶν, τὸ ὁποῖο ἐπισυνάπτεται στὸ Ψαλτήριον, καὶ τὸ ἴδιο τὸ Ψαλτήριον, κι ἔχουν ἰδιαίτερη κι ἐπίσης προεξαπλικὴ παράδοσι κειμένου κι ἐκεῖνα, πολύτιμη κι ἀναντικατάστατη ὡς ὁδηγὸ γιὰ τὴν ἀνίχνευσι τοῦ προεξαπλικοῦ κειμένου στὴ χειρόγραφη παράδοσι τοῦ ὅλου καὶ συνεχοῦς κειμένου τῆς Π. Διαθήκης. ἔτσι σὲ μιὰ στιγμὴ πέταξαν στὰ σκουπίδια τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοσι καὶ γέμισαν - στούπωσαν - μπούκωσαν τὸ κενό της μὲ ὠριγένειο κείμενο τῶν προτεσταντικῶν ἐκδόσεων. καὶ φυσικὰ ἄλλο εἶναι ἡ ἐκκλησία τοῦ 1821 - 2010 διὰ τὴν ἐνεστῶσαν ἀνάγκην νὰ δίνῃ ἄχρι καιροῦ στὸ πλήρωμά της μιὰ προτεσταντικὴ ἔκδοσι τῆς Π. Διαθήκης, ἐπειδὴ ἡ ἴδια λόγῳ φτώχειας καὶ λόγῳ ἀβελτηρίας τῶν πανεπιστημιακῶν βιβλικῶν δὲν ἀξιώθηκε ν̉ ἀποκτήσῃ δική της ἀπὸ χειρογράφων ἔκδοσι τῆς Π. Διαθήκης, κι ἄλλο εἶναι νὰ ἔρχωνται τώρα τέτοιοι ΄΄πανεπιστημιακοὶ΄΄ καὶ νὰ καταστρέφουν τὸ παραδοθὲν ΄΄δεῖγμα΄΄, βάσει τοῦ ὁποίου κάποιοι καλλίτεροι τοῦ μέλλοντος θὰ βροῦν καὶ θὰ ἐκδώσουν γιὰ τὴν ἐκκλησία τὴν ἀνόθευτη Π. Διαθήκη της, ὅπως ἔκανε τὸ 1904 μόνο γιὰ τὴν Κ. Διαθήκη ὁ ἀείμνηστος Β. Ἀντωνιάδης. ἀλλ̉ ἐκεῖνοι τοῦ Ψαλτηρίου, ποὺ ἐφάλσευσαν ἔτσι τὸ Ψαλτήριον καὶ τὰς Ὠιδάς, τὸ ἔκαναν τοὐλάχιστο ἀπὸ ἄγνοια τεμπελιὰ κι ἐμπορικὴ βιασύνη καὶ βουλιμία. δὲν ἐμφοροῦνταν ἀπὸ ΄΄πανεπιστημιακὴ΄΄ ἀλαζονεία κι ἀπὸ κάψα νὰ ἐπιδειχτοῦν γιὰ ΄΄ἐπιστήμονες΄΄ καὶ νὰ εἰσπράξουν ἀμοιβὲς μαγαρίζοντας τὴν ἀποστολικὴ ἱερὰ παρακαταθήκη τῆς ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι τὸ ὁμόλογο τῆς ἀδιακόπου ἀποστολικῆς διαδοχῆς τῶν ἐπισκόπων, ὅπως ἔκαναν αὐτοὶ ἐδῶ οἱ ΄΄πανεπιστημιακοὶ΄΄ τοῦ δῆθεν ΄΄Προφητολογίου΄΄. ἐκεῖνοι οἱ τοῦ Ψαλτηρίου δὲν κορδώνονται καὶ γιὰ μεγάλοι θεολόγαροι.
    Αὐτὸ ποὺ ἐξέδωκαν αὐτοὶ δὲν εἶναι κἂν τὸ Προφητολόγιον οὔτε στὸν ἀριθμὸ τῶν περικοπῶν του οὔτε κυρίως στὸ ἀπὸ 17 αἰῶνες παραδιδόμενο κείμενό του, ὅπου ἀσφαλῶς ἔγκειται ἡ μεγάλη κι ἀνεπανάληπτη ἀξία του. ἡ ὁμάδα τῶν βιβλικῶν, ποὺ διέπραξαν αὐτὸ τὸ ὕπουλο ἀνοσιούργημα εἰς βάρος τῆς ἐκκλησίας εἶναι 11 ἄτομα, ὅσο μιὰ ποδοσφαιρικὴ ὁμάδα. καὶ εἶναι οἱ ἑξῆς, ἄντρες καὶ γυναῖκες˙ Δ. Δόικος, Ν. Παπαδόπουλος, Β. Παπαδοπούλου, Ν. Ὀλυμπίου, Δ. Καϊμάκης, Μ. Κωνσταντίνου, Ν. Μούρτζιος, Ἄ. Κόλτσιου - Νικήτα, Δήμ. Παπαδημητρίου, Κ. Χιωτέλλη, καὶ Εὐσ. Βίττης. τελείως ἀνέλπιστα καὶ ἀπροσδόκητα μᾶς ἀνοίγουν τὸν ἑαυτό τους, γιὰ νὰ δοῦμε κατάπληκτοι τί περιέχουν, δηλαδὴ τί δὲν ξέρουν καὶ οἱ 11 μαζὶ ἀπ̉ αὐτὰ ποὺ ἔπρεπε νὰ ξέρουν. ποιός ξέρει ἀπὸ πότε ἔχουν νὰ διαβάσουν τὸ μάθημά τους. ὁ μακετίστας τοῦ ἐξωφύλλου φαίνεται πολὺ πιὸ διαβασμένος ἀπ̉ αὐτοὺς καὶ τοὺς 11, διότι γράφει τὸν τίτλο Προφητολόγιον μὲ τὴ γραφὴ ἀρχαίου χειρογράφου, ξεσηκωμένη προφανῶς μὲ θαυμαστὴ ἀπομίμησι ἢ καὶ μὲ φωτογράφησι, καὶ μάλιστα μαζὶ μὲ τὶς συνήθεις στοὺς Βυζαντινοὺς τρεῖς τελεῖες . ˙ . δὲν τὸν ἔπαιρναν καλλίτερα γιὰ δάσκαλό τους; μὲ ὅσα κάνουν καὶ γράφουν καὶ οἱ 11 μαζὶ δείχνουν μόνοι τους ὅτι˙
    1. Δὲν ξέρουν τί ἀκριβῶς εἶναι τὸ Προφητολόγιον.
   2. Δὲν ξέρουν οὔτε φαντάζονται τὴ μεγάλη ἀξία του στὴν παράδοσι τοῦ κειμένου τῆς Π. Διαθήκης˙ ὅτι δείχνει κι ἐγγυᾶται τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοσί του τὴ δημοσιευομένη ἐπ̉ ἐκκλησίας στοματικῶς καὶ φωνητικῶς ἀνὰ τοὺς αἰῶνες.
    3. Ὡς ἀρχαῖο βιβλίο παραδεδομένο σὲ ἀρχαῖα χειρόγραφα ἀπὸ τὸν Γ΄ μέχρι τὸ ΙΒ΄ αἰῶνα, ὁπότε τὸ κατήργησαν οἱ παπικοὶ κατὰ τὴ φραγκοκρατία (1204 - 61) κι ἀπὸ τότε ἡ ἐκκλησία δὲν τὸ ξαναχρησιμοποίησε, δὲν τὸ ἀναφέρουν κἂν καὶ δὲν ἔχουν ἀντιληφτῆ οὔτε ἕνας ἀπὸ τοὺς 11 τὴν ἀνεξάρτητη ἀπὸ τ̉ ἄλλα βιβλικὰ χειρόγραφα παράδοσί του, ἡ ὁποία ὑποδεικνύει τὸ αὐθεντικὸ συνεχὲς κείμενο καὶ τὰ γνήσια χειρόγραφά του.
    4. Κυριολεκτικὰ βούτηξαν τὸ κείμενο ποὺ ἀνατυπώνουν (ὄχι ΄΄ἐκδίδουν΄΄ ἀπὸ κάποιο ἕνα τοὐλάχιστο χειρόγραφό του), τὸ βούτηξαν, λέω ἀπὸ τὴν παράδοσι τοῦ συνεχοῦς καὶ ἰδιωτικοῦ κειμένου (ὄχι τοῦ ἐκλογαδικοῦ ποὺ διαβαζόταν ἀδιαλείπτως ἐπ̉ ἐκκλησίας), νομίζοντας οἱ ἴδιοι καὶ παραπλανώντας, θεληματικὰ ἢ ἀθέλητα (μᾶλλον ἀθέλητα ὡς ἀγνοοῦντες), καὶ τὸ χριστιανικὸ λαὸ ὅτι αὐτὸ εἶναι τὸ Προφητολόγιον˙ ποὺ δὲν εἶναι.
    5. Ἀλλὰ κι ἀπὸ τὸ συνεχὲς κείμενο πῆραν ὄχι τὸ τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως, ἀλλὰ τὸ τοῦ Γερμανοῦ Rahlfs (μέσῳ Π. Μπρατσιώτου). δὲν ξέρουν τί τοὺς γίνεται, καθηγηταὶ καὶ ὑποκαθηγηταὶ ὄντες τῆς Π. Διαθήκης στὶς ἐν Ἑλλάδι Θεολογικὲς Σχολές. εἶναι σὰ νὰ ἔκαναν ἀντίγραφα 100 ἀνασκαφικῶν εὑρημάτων μὲ φελιζόλ καὶ στὴ συνέχεια πέταξαν τὰ ἴδια τ̉ αὐθεντικὰ ἀνασκαφικὰ εὑρήματα. τόση χοντροκοπιά, τόση ἔλλειψι ἐπιστημοσύνης. ὁ κάθε Μῆτρος μπορεῖ νὰ φωτοτυπήσῃ καὶ κόψῃ 200 ἢ 500 κομμάτια ἀπὸ τὴν Π. Διαθήκη τοῦ Rahlfs, νὰ τ̉ ἀνακατέψῃ σὰν τράπουλα καὶ νὰ τ̉ ἀνατυπώσῃ ἀναστατικῶς ἢ τυπογραφικῶς. τί χρειάζονταν κοτζὰμ βιβλικοὶ καθηγηταὶ καὶ μάλιστα ἑφτά; δὲν τὸ ἀνέθεταν σ̉ ἕναν κλητῆρα ἢ θυρωρὸ μιᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς; πιὸ ὀλιγοδάπανο θὰ ἦταν τὸ ἔργο, χωρὶς νὰ ὑστερῇ σὲ ποιότητα οὔτε ἕνα κλίκ. ἦταν πολὺ ἄστοχη κίνησι˙ ἐκτὸς βέβαια τοῦ ὅτι εἰσέπραξαν τὶς ἀμοιβὲς ἀπὸ τὴ γενναιόδωρη Βιβλικὴ Ἑταιρία. ἀλλ̉ ὅτι ἔκαναν ἐφφὲ ὡς ΄΄ἐπιστήμονες΄΄ νὰ μὴν εὐελπιστοῦν καθόλου, διότι κάθε εἰδήμων μόνο γέλασε.
    Πέρα ὅμως ἀπὸ τὴν τέτοια εἰσαγωγικὴ καὶ κριτικὴ γκάφα τους κι ἐπίδειξι ἀγνοίας, καὶ στὴ μετάφρασί τους καὶ στὶς ἐξηγητικὲς παρασημειώσεις των δείχνουν πολὺ γουστόζικα καὶ μάλιστα πολὺ ἀποκαλυπτικὰ τί δὲν ξέρουν ἑφτὰ μαζὶ βιβλικοὶ καθηγηταὶ κοτζάμ. σὰ μιὰ ποδοσφαιρικὴ ὁμάδα ποὺ ΄΄τἄφαγε΄΄ καὶ τὰ παραέφαγε.
 
 
    1. Σελίδες 17 - 19 καὶ πάλι 551 (Ἠσ 1,18)˙ Προτιμοῦν ὄχι τὴ γραφὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως κειμένου διαλεχθῶμεν, ποὺ ἔχει τὸ πραγματικὸ Προφητολόγιον, ἀλλὰ τὴ γραφὴ διελεγχθῶμεν τῆς μὴ ἐκκλησιαστικῆς ἀλλ̉ ἑξαπλικῆς παραδόσεως. φυσικὰ αὐτοὶ δὲν ξέρουν οὔτε ἐκκλησιαστικὴ ἀποστολικὴ παράδοσι οὔτε ἑξαπλικὴ ὠριγενικὴ παράδοσι —ἀπ̉ ὅλα τὰ λεγόμενά τους δὲν φαίνονται νὰ τὶς ἔχουν ἀκουστά—, ἀλλ̉ ἁπλῶς στὴν ἔκδοσι τοῦ Rahlfs, βλέπουν τὴ γραφὴ διελεγχθῶμεν, ποὺ εἶναι ὠριγενικὸ ἑξαπλικὸ μετάφρασμα τοῦ πρωτομασοριτικοῦ, καὶ τὴν προτιμοῦν. τὸ Προφητολόγιον δὲν τὸ γνώρισαν˙ δὲν ἔχουν δῆ χειρόγραφό του. νομίζουν μόνον ὅτι αὐτὸ ποὺ βλέπουν στὸ κείμενο τοῦ Rahlfs εἶναι ἢ μπορεῖ νὰ εἶναι …Προφητολόγιον. γι̉ αὐτὸ εἶπα προηγουμένως ὅτι τὸ ἐκδιδόμενον ὡς Προφητολόγιον δὲν εἶναι τὸ Προφητολόγιον. δὲν λέω ποτὲ ὑπερβολές, σὲ τέτοια πράγματα μάλιστα. καὶ προτιμοῦν ἀπὸ τὸν Ralhfs τὴ γραφὴ ποὺ προτιμοῦν, ἐπειδὴ συμφωνεῖ μὲ τὸ μασοριτικὸ ἑβραϊκὸ κείμενο. τί σημιτολόγοι καὶ ἀνατολισταὶ εἶναι! καὶ φαντάζονται —καὶ οἱ 11— ὅτι ἐκδίδουν τὸ Προφητολόγιον. δείχνουν ἔτσι ὅτι δὲν ξέρουν τί εἶναι ἡ κριτικὴ κειμένου καὶ πῶς ἀσκεῖται κι ὅτι δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν τί εἶναι τὸ Προφητολόγιον, οὔτε ξέρουν ποῦ βρίσκεται καὶ τί ῥόλο παίζει στὴν παράδοσι τοῦ κειμένου καὶ στὴν κριτικὴ τοῦ κειμένου. κι ἐπὶ πλέον δὲν καταλαβαίνουν ὅτι καὶ τὸ διαλεχθῶμεν τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως τοῦ πραγματικοῦ Προφητολογίου συμφωνεῖ μὲ τὸ ἑβραϊκό. αὐτὸ θὰ τὸ καταλάβαιναν, ἂν ἤξεραν τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γλῶσσα τῶν Ἑβδομήκοντα. ἐγὼ ὅμως ἀπορῶ πῶς ξαμολήθηκαν καὶ οἱ 11 μαζὶ τόσο ἀφύλακτα σὲ τέτοιον αὐτοδιασυρμό. δὲν ξέρουν οὔτε νὰ κρύψουν τὸ ἐπίπεδό τους;
 
 
    2. Σελ. 65 (Πρμ 4, 6˙ [7!]˙ 8). Ἀνάμεσα στοὺς στίχους, οἱ ὁποῖοι, παρ̉ ὅλο ποὺ εἶναι συναπτοί, στὶς ἔντυπες ἐκδόσεις στιχαριθμοῦνται ὡς 6 καὶ 8, στὸ μασοριτικὸ ἰουδαϊκὸ παρεμβάλλεται ὡς στίχος 7 ἕνα ῥαββινικὸ ἑρμηνευτικὸ σχόλιο περιθωρίου, ποὺ μεταγενεστέρως σφηνώθηκε στὸ κείμενο ἐκεῖνο, καὶ φυσικὰ κληρονομήθηκε στὴν ἀγγλικὴ ἀγγλικανικὴ μετάφρασι καὶ στὶς ἄλλες προτεσταντικές, τὶς ὁποῖες ἐκδίδουν οἱ δικές τους Βιβλικὲς Ἑταιρίες, ποὺ πασχίζουν νὰ διεισδύσουν καὶ στὴν ἐκκλησία. τὸ σχόλιο - γλώσσημα αὐτὸ τὸ μεταφράζουν ΄΄ἐκ τοῦ ἑβραϊκοῦ (= μασοριτικοῦ) θείου ἀρχετύπου΄΄, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ἀγγλικὴ ἀγγλικανικὴ μετάφρασι, οἱ Lowndes - Τυπάλδος - Βάμβας (ἔκδοσι Βιβλικῆς Ἑταιρίας, Ἀθῆναι 1838) ΄΄Ἡ σοφία εἶναι τὸ πρώτιστον˙ ἀπόκτησον σύνεσιν΄΄. ὁ δὲ Βέλλας καὶ οἱ ἁπλουστευταί του (ἔκδοσι Βιβλικῆς Ἑταιρίας, Ἀθήνα 1997) τὸ διαπλάθουν μαζὶ μὲ τὴ Χιωτέλλη ὡς ΄΄Τὸ πρῶτο εἶναι ἡ σοφία˙ ἀπόκτησέ την καὶ πιότερο ἀπὸ καθετὶ ἀπόκτησε τὴ φρόνησι΄΄. οἱ Ἑβδομήκοντα τόσο στὸ συνεχὲς κείμενο ὅσο καὶ στὸ ἐκλογαδικὸ τοῦ Προφητολογίου εἶναι καθαροὶ ἀπ̉ αὐτὸ τὸ ῥαββινικὸ σκουπίδι - γλώσσημα τοῦ μασοριτικοῦ. οἱ προτεστάντες στὶς μεταφράσεις των, ἀφοῦ τὸ ἔχουν, τὸ στιχομετροῦν ὡς στίχο 7. ὅταν ὅμως ἐκδίδουν τοὺς Ο΄, ὅπου τὸ ῥαββινικὸ σκουπίδι εἶναι ἄγνωστο, παραλείπουν στὴ στιχαρίθμησι τὸ νούμερο 7. ἐδῶ τώρα, στὸ δῆθεν ΄΄Προφητολόγιον΄΄, ὅπου καὶ δὲν ὑπάρχει καμμία στιχαρίθμησι, οἱ 11 λεβέντες τῆς ὁμάδος τῶν ἐκδοτῶν ΄΄του΄΄ καρφιτσώνουν ἐντελῶς ξεκάρφωτα μιὰ παρασημείωσι, ποὺ ἔχουν ξεσηκώσει ἀπὸ κάποιο προτεσταντικὸ ἑρμηνευτικὸ ὑπόμνημα στὸ μασοριτικὸ - προτεσταντικὸ κείμενο, ἡ ὁποία λέει˙ ΄΄Ἀπὸ τὰ χειρόγραφα τοῦ ἑλληνικοῦ κειμένου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (μετάφρασι τῶν Ἑβδομήκοντα) λείπει ὁ στίχος 7΄΄. ξένο ταραμᾶ μασᾶνε καὶ τὸν φτύνουν ἐδῶ ἐπάνω στὸ δῆθεν ΄΄Προφητολόγιον΄΄. νομίζουν ὅτι αὐτὸ τὸ φτύσιμο εἶναι γιὰ τὸ ΄΄Προφητολόγιον΄΄ χρήσιμο! κι ὁ ἀναγνώστης ποὺ ἐδῶ δὲν βλέπει καμμία στιχομετρία, ἀπορεῖ˙ ΄΄Ποιός στίχος 7; ἐδῶ δὲν βλέπω κανέναν ἀριθμὸ στίχου!΄΄. ἂν τὴν παρασημείωσι αὐτὴ τὴν καρφίτσωσαν ἐδῶ οἱ χρηματοδότες προτεστάντες τῆς Βιβλικῆς Ἑταιρίας, πρᾶγμα πιθανώτατο, τότε ἐπάνω στὴν ἔκδοσι τοῦ δῆθεν ΄΄Προφητολογίου΄΄ μᾶς καρφιτσώνουν καὶ τὸ διασυρμό του˙ μᾶλλον ἀπὸ ἐκδίκησι πρὸς τοὺς ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι κάνουν δαπανηρὴ τὴν ἀπαιτούμενη ΄΄στάχτη γιὰ τὰ μάτια τους΄΄, ποὺ εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸ τὸ δῆθεν ΄΄Προφητολόγιον΄΄. καὶ οἱ ΄΄δικοί μας΄΄ οἱ 11 ΄΄ἀγρὸν ἀγοράζουν΄΄. τέτοιο κεράτωμα δὲν ἔχω ξαναδῆ. καὶ οἱ ΄΄δικοί μας΄΄ εἶναι τόσο δικοί μας ὅσο ἦταν ὁ Βάμβας, ὁ ὁποῖος ἦταν γενίτσαρος τῶν προτεσταντῶν, ὅπως ἀποκαλύφτηκε μετὰ τὸ θάνατό του˙ ὁπότε οἱ ΄΄δικοί μας΄΄ δὲν ΄΄ἀγοράζουν ἀγρόν΄΄, ἀλλ̉ ὁ ὀρθόδοξος λαὸς ΄΄ἀγρὸν ἀγοράζει΄΄. καὶ οἱ ΄΄δικοί μας΄΄ ἐνεργοῦν ὅ,τι ἐνεργοῦν ἐκ μέρους τῶν προτεσταντῶν συνειδητά˙ ἀκριβέστερα ἐκ μέρους τῆς σκληρότερης ἀρνητικῆς κριτικῆς ἐναντίον τῆς Βίβλου καὶ τῆς παραδόσεως τοῦ κειμένου της. γιατί λ.χ. λὲν ΄΄Ἐδῶ οἱ Ο΄ παραλείπουν τὸ στίχο 7΄΄ καὶ δὲν λὲν ΄΄Ἐδῶ τὸ μασοριτικὸ ἔχει ἕνα ῥαββινικὸ σκουπίδι ἴσα μ̉ ἕνα στίχο΄΄; κι ἀλήθεια τί χρειάζεται μιὰ τέτοια σημείωσι σὲ ἔκδοσι Προφητολογίου; ἢ αὐτὸς ποὺ τοὺς ἐλαύνει δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ ἡσυχάσουν;
 
 
    3. Καὶ στὴ σελίδα 411 (Ὕμνος τῶν τριῶν παίδων, στίχ. 34 ἢ 57) οἱ 11 ὀρθόδοξοι τῆς ὁμάδος ἔχουν μιὰ παρόμοια δοτὴ ἀπὸ τοὺς προτεστάντες χορηγοὺς - καθοδηγητὰς παρασημείωσι, ἡ ὁποία δείχνει τὴν ἴδια πρόθεσι, τὴν ἴδια ἄγνοια, καὶ τὴν ἴδια ἐνδοτικότητα ἔναντι τῶν προτεσταντικῶν ἀφεντικῶν ἢ σύμπλευσι μ̉ ἐκείνους. ἀλλ̉ ἐμένα ἡ παρασημείωσι ἐκείνη δὲν μ̉ ἐνδιαφέρει, ἐπειδὴ ὁ ἐν λόγῳ Ὕμνος δὲν εἶναι μέρος τῆς κανονικῆς Βίβλου, παρὰ ἕνα μεταχριστιανικὸ ἑλληνόγλωσσο ῥαββινικὸ ἀπόκρυφο, ποὺ εἶναι ἀνάπτυγμα τοῦ ψαλμοῦ 148. ἁπλῶς τὴν ἀναφέρω, γιατὶ δείχνει ἐπίσης ἀνάγλυφα τὸ ἐπίπεδο καὶ τὴ νοοτροπία τῶν 11 βιβλικῶν τῆς κρινομένης ὁμάδος.
 
 
    4. Σελ. 55 (Γε 3,15)˙ Ὑποτίθεται ὅτι οἱ 7 ἀπὸ τοὺς 11 ΄΄κριτικοὺς΄΄ ἐκδότες τοῦ ΄΄Προφητολογίου΄΄ (Δόικος, Παπαδόπουλος, Παπαδοπούλου, Ὀλυμπίου, Καϊμάκης, Κωνσταντίνου, Μούρτζιος), ποὺ εἶναι καὶ καθηγηταὶ πανεπιστημίου τῆς Π. Διαθήκης, ΄΄ξέρουν΄΄ καὶ διδάσκουν ἑβραϊκά. στὶς θεολογικὲς σχολὲς σήμερα, στὸ μάθημα τῆς Π. Διαθήκης, διδάσκονται μόνο ἑβραϊκά, δηλαδὴ περίπου 1 ἢ 2 σελίδες τὸ χρόνο ἀπὸ τὸ μασοριτικὸ κείμενο, τὸ ὁποῖο εἶναι πάνω ἀπὸ δέκα φορὲς μεταφρασμένο στὴ νεοελληνικὴ γλῶσσα (μέσῳ τῆς ἀγγλικῆς μεταφράσεώς του) ἀπὸ τὸ 1838. οὐδέποτε διδάσκεται ἑρμηνεία τοῦ κειμένου τῶν Ο΄ οὔτε πιὰ εἰσαγωγὴ (= γραμματολογία) στὴν Π. Διαθήκη. δῆτε τώρα ἕνα αὐτοτὲστ τῆς ἑβραιομαθείας τῶν 7. γιὰ τὸ Γε 3,15 Ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς˙ αὐτός σου τηρήσει κεφαλὴν κλπ., ὅπου πανθομολογουμένως ἡ ἀντωνυμία αὐτὸς ἀναφέρεται στὸ σπέρμα, οἱ 7 ἑβραιολόγοι μασοριτολόγοι σφηνοειδογραφολόγοι ἀνατολισταὶ σημιτολόγοι κλπ. κλπ. ἔχουν μιὰ παρασημείωσι, στὴν ὁποία λένε˙ ΄΄Ἡ ἀρσενικοῦ γένους ἀντωνυμία αὐτὸς ἀναφέρεται στὴν οὐδετέρου γένους λέξι σπέρμα. μὲ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ γένους τῆς ἀντωνυμίας ὑποδηλώνεται ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας…΄΄. δηλαδὴ μ̉ ἕνα ΄΄συντακτικὸ λάθος΄΄ προφητεύουν γιὰ τὸ Χριστὸ … οἱ μεταφρασταὶ τῶν Ἑβδομήκοντα, καὶ ὄχι βέβαια ὁ συγγραφεὺς τῆς Γενέσεως Μωϋσῆς, ὁ ὁποῖος στὸ ἑβραϊκὸ κείμενό του ἔχει τὸ ἀρσενικὸ ζροε (= σπέρμα) καὶ στὴ συνέχεια τὴν ἀναφερόμενη σ̉ αὐτὸ ἀρσενικὴ ἀντωνυμία ευα (= αὐτός). ἡ ἑβραϊκὴ γλῶσσα δὲν ἔχει οὐδέτερο γένος˙ στὴν πολὺ πιστὴ μετάφρασι τῶν Ο΄ οἱ μεταφρασταὶ μεταφράζουν τὴν ἀντωνυμία αὐτός, διατηρώντας τὸ γένος της. σὲ τέτοιες ἀντωνυμίες ἀρκετὲς φορὲς τὸ ἑβραϊκὸ ἀρσενικὸ ἢ θηλυκὸ γένος στοὺς Ο΄ μεταφράζεται πάλι μὲ ἀρσενικὸ ἢ θηλυκό, παρ̉ ὅλο ποὺ ἡ ἑλληνικὴ σύνταξι ἀπαιτεῖ γένος οὐδέτερο. περίφημο τέτοιο χωρίο εἶναι τὸ Ψα 117, 23 Παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη καὶ ἔστι θαυμαστή… ἀντὶ Παρὰ Κυρίου ἐγένετο τοῦτο καὶ ἔστι θαυμαστόν…, τὸ ὁποῖο χρησιμοποιεῖ κι ὁ Χριστὸς στὰ Εὐαγγέλια (Μθ 21, 42˙ Μρ 12, 11). εἴδατε τί ἑβραϊκὰ ξέρουν ὅλοι μαζὶ οἱ ἑβραϊσταὶ σημιτολόγοι κλπ. κλπ. ὅλων τῶν πανεπιστημίων τῆς Ἑλλάδος, συνταξιοῦχοι κι ἐν ἐνεργείᾳ; θὰ πῆτε˙ ΄΄Τώρα σ̉ ἕνα λειτουργικὸ ΄΄Προφητολόγιον΄΄ τί τὴν ἤθελαν μιὰ τέτοια παρατήρησι οἱ 7 ἐπιφανεῖς ἑβραϊσταὶ μασοριτολόγοι κλπ. κλπ. καὶ γιατί πήγαιναν γυρεύοντας;΄΄. ἔλα ντέ! μήπως ξέρω κι ἐγώ; πῶς ἀλλιῶς ὅμως θὰ εἴχαμε ἕνα αὐθεντικὸ κι ἀπὸ τοὺς ἴδιους παραδεκτὸ τὲστ τῆς ἑβραιομαθείας των; μήπως θὰ στέκονταν νὰ τοὺς τεστάρουμε ἐμεῖς; ἂν καὶ τὸ κίνητρό τους, ταυτισμένο μὲ τὸ κακεντρεχὲς κίνητρο τῶν προτεσταντῶν χορηγῶν - ἐργοδοτῶν - ἀφεντικῶν τους ποὺ θέλουν νὰ μᾶς ἐπιβάλουν τὸ ἰουδαϊκὸ μασοριτικὸ - προτεσταντικὸ σκεύασμα μὲ τὴ σφραγῖδα τοῦ ἀμειβομένου ὀρθοδόξου - πανεπιστημιακοῦ ὀνόματός των, εἶναι νὰ διαβάλουν μὲ κάθε τρόπο τὴν ἀξιοπιστία τῆς μεταφράσεως τῶν Ἑβδομήκοντα, τὴν ὁποία χρησιμοποιοῦν καὶ οἱ ἀπόστολοι στὴν Κ. Διαθήκη. καὶ κρύβουν αὐτὴ τὴν εἰρωνικὴ ζαβολιά τους κάτω ἀπὸ τὸ πάλαι γνωστὸ ὡς δῆθεν ὑπερορθόδοξο καββαλιστικὸ καὶ περιττὸ θεολόγημα ὅτι ΄΄Μὲ τὸ ἀρσενικὸ αὐτὸς (οἱ μεταφρασταὶ τῶν Ο΄, καὶ ὄχι ὁ Μωϋσῆς) προφητεύουν τὸν ἐρχόμενο Μεσσία΄΄! κι αὐτοὶ οἱ καημένοι τοὺς ἐξυπηρετοῦν μὲ τὸν πιὸ ἐξευτελιστικὸ γι̉ αὐτοὺς τρόπο. φανταστῆτε τώρα αὐτοὺς τοὺς 7 νὰ ἔχουν γιὰ τὴ Βίβλο ΄΄ἀπόψεις΄΄ βασισμένοι στὰ ἑβραϊκὰ ποὺ ΄΄ξέρουν΄΄ καὶ ΄΄κατέχουν΄΄!
 
 
    5. Σελ. 171 (Ἠσ 29, 17)˙ Οὐκέτι μικρὸν καὶ μετατεθήσεται ὁ Λίβανος ὡς τὸ ὄρος τὸ Χέρμελ, καὶ τὸ Χέρμελ εἰς δρυμὸν λογισθήσεται; Αὐτὸ τὸ ἐδῶ ὄρος Χέρμελ (Κρμλ) ἢ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον μεταγραφόμενο Κάρμηλος (Κρμλ) (Ἰη 19,26˙ Γ΄ Βα 18, 42˙ Β΄ Πα 26, 10˙ Ἆσ 7, 6˙ Ἀμ 1, 2˙ κλπ.) ἀναφέρεται στὴν Π. Διαθήκη πολλὲς φορὲς καὶ εἶναι τὸ ψηλότερο ὄρος τῆς Παλαιστίνης˙ ψηλὸ καὶ κωνοειδές. βρίσκεται στὴν μοναδικὴ καὶ ἀμβλεῖα χερσόνησο τῆς χώρας αὐτῆς, τὴν ὁποία χερσόνησο καὶ καταλαμβάνει ὁλόκληρη. γράφουν γι̉ αὐτὸ οἱ 11 βιβλικοί, ἀπὸ τοὺς ὁποίους οἱ 7, ποὺ εἶναι, ὅπως εἶπα, στὶς θεολογικὲς σχολὲς πάσης Ἑλλάδος καὶ καθηγηταὶ πανεπιστημίου, στὴν παρασημείωσι 44 τῆς σελίδος αὐτῆς˙ «Χέρμελ˙ μεταγραφὴ μὲ ἑλληνικοὺς χαρακτῆρες τῆς ἑβραϊκῆς φράσης ποὺ σημαίνει ΄΄καρποφόρος κῆπος΄΄. ἡ φράσι αὐτὴ εἶναι ὁμόηχη μὲ τὸ ὄνομα τοῦ ὄρους Κάρμηλος καὶ μὲ αὐτὴν τὴ σημασία ἐκλαμβάνεται ἀπὸ τοὺς Ο΄». δὲν ξέρουν τί λένε. ΄΄μεταγραφὴ τῆς ἑβραϊκῆς φράσης ποὺ σημαίνει καρποφόρος κῆπος΄΄! ποιᾶς φράσεως; φράσι εἶναι τὸ Κρμλ; ἕνα κύριο ὄνομα εἶναι δισύλλαβο. καὶ ποῦ στοὺς Ο΄ ἢ στὸ μασοριτικὸ τὸ Κρμλ =Χέρμελ = Κάρμηλος σημαίνει ΄΄καρποφόρος κῆπος΄΄; στὸ μασοριτικὸ ὑπάρχουν 10 λέξεις ποὺ σημαίνουν καρπός, κι ἄλλες 15 ποὺ ἀνὰ 1 ἕως 3 σημαίνουν καρπῶ (2), καρπίζομαι (2), κάρπιμος (2), κάρπωμα (2), κάρπωσις (2), καρποφορῶ (1), καρποφόρος (3), καρπόβρωτος (1), καὶ οὔτε μιὰ ἀπ᾿ αὐτὲς θυμίζει ἔστω καὶ λίγο τὸ ὄνομα Κρμλ - Κάρμηλος. οἱ 11 φωτοτυπικοὶ «ἐκδότες» τοῦ ψεύτικου καὶ πλαστοῦ «Προφητολογίου» δὲν ξέρουν τί λένε. ἀερολογοῦν μόνο γιὰ δημιουργία ἐντυπώσεων. καὶ τὸ Κρμλ στὸ μασοριτικὸ σημαίνει πάντοτε Κάρμηλος˙ ὄνομα ἀγνώστου σημασίας, ὅπως καὶ στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ σ̉ ὅλες τὶς γλῶσσες τὰ πλεῖστα γεωγραφικὰ ὀνόματα. ὁ κῆπος στὴ βιβλικὴ ἑβραϊκή, ὅταν μὲν εἶναι κῆπος λαχάνων κῆπος λαχανείας ἢ καὶ ἀνθόκηπος, ὅπως στὴν περίπτωσι τοῦ βασιλικοῦ νεκροταφείου τῆς Ἰερουσαλήμ, λέγεται γν (γάν) (Δε 11, 10˙ Γ΄ Βα 20, 2˙ Δ΄ Βα 21, 18˙ 21, 26˙ 25, 4˙ κλπ.)˙ καὶ στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ κῆπος σημαίνει τὸ ἴδιο ἀκριβῶς˙ ὅταν δὲ εἶναι περιβόλι δέντρων ἢ δρυμὸς μὲ βράχια πηγὲς ποταμοὺς καὶ ἄγρια ζῷα, λέγεται ιορ (Δε 19, 5˙ Ἰη 17, 15˙ Α΄ Βα 14,25˙ Δ΄ Βα 2, 24˙ Ψα 103, 20), ἐξ οὗ, νομίζω, καὶ τ̉ ὄνομα Ἰορδάνης (Ιρδν) δηλαδὴ ΄΄ποταμὸς μὲ ὄχθες κατάφυτες΄΄, ἢ καὶ μὲ τὴν περσικὴ λέξι πρδσ - πρδ῾ισ - παράδεισος (Ἐκ 2, 5˙ Ἆσ 4, 13˙ Νε 2, 8), λέξι ποὺ οἱ μασορῖτες πῆραν ἀπὸ τοὺς Ο΄ τοὺς ὁποίους ἀναμεταφράζουν πλειστάκις, οἱ δὲ Ο΄ τὴν ἔχουν ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα (Ξενοφῶν, Ἀν. 1,2,7˙ 2,4,14˙ Ἑλλ. 4,1,15˙ Οἰκον. 4,13˙ Κύρ. π. 1,3,14). ὁ Ξενοφῶν εἶναι ἐκεῖνος ποὺ μετὰ τὴν ἐκστρατεία τοῦ Κύρου, στὴν ὁποία συμμετεῖχε, πῆρε τὴ λέξι ἀπὸ τὴν περσικὴ καὶ τὴν εἰσήγαγε στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἔπειτα ὡς ἑλληνικὴ λέξι τῆς κοινῆς χρησιμοποιήθηκε στὴ μετάφρασι τῶν Ο΄, καὶ κατὰ τὰ βυζαντινὰ χρόνια οἱ μασορῖτες ῥαββῖνοι, μασοριτεύοντας τὸ μασοριτικό τους κι ἐπαναμεταφράζοντας ἀπὸ τοὺς Ο΄, ἔβαλαν τὴ λέξι στὸ μασοριτικό τους σκεύασμα. τοῦ ἔβαλαν δὲ ἔτσι κι ἄλλες πολλὲς ἑλληνικὲς λέξεις κυρίως τότε, ὅπως χώρα (αυρ - Οὔρ!) (Γε 11,28˙ 11,31), αἰγίδιον - γίδι (γδι) (Α΄ Βα 10, 3), φορεῖον (απριυν) (Ἆσ 3, 9), κλπ., ἀπὸ τὶς ὁποῖες οἱ μεγαλοφυεῖς Εὐρωπαῖοι ἑβραιολόγοι μασοριτολόγοι ἀνατολισταὶ σημιτολόγοι κλπ. κλπ. συμπεραίνουν γιὰ πολλὰ βιβλία ἢ κομμάτια βιβλίων τῆς Π. Διαθήκης ὅτι γράφτηκαν μετὰ ἀπὸ τότε ποὺ οἱ Ἑβραῖοι ἔμαθαν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα κατὰ τ̉ ἀλεξανδρινὰ χρόνια, καὶ γι̉ αὐτὸ τὰ μεταχρονολογοῦν, μὲ πολλὴ αὐτοπεποίθησι μάλιστα! βάλε τὸν πόλο μάγειρα νὰ σοῦ μαγειρέψῃ σπατά. δὲν πῆραν τὴ λέξι πρδσ - πρδ῾ισ - παράδεισος οἱ Ἑβραῖοι τῆς βαβυλωνίου αἰχμαλωσίας ἀπὸ τὴν περσικὴ γλῶσσα κατ̉ εὐθεῖαν ὅπως σφαλερῶς νομίζεται. στὸ μασοριτικό, στὴν ἐναλλαγὴ τῶν λέξεων γν ιορ πρδσ - πρδ῾ισ, ὑπάρχει πολλὴ σύγχυσι, ἰδίως στὴ Γένεσι (κεφ. 2 - 3), τὴν ὁποία σύγχυσι δημιούργησε κατὰ τὰ βυζαντινὰ καὶ μασοριτικὰ χρόνια ἡ εὐρύτατη καὶ διαθρησκειακὴ χρῆσι τῆς λέξεως παράδεισος˙ ἀλλ̉ ἡ διάκρισι καὶ ὀρθὴ χρῆσι τους φαίνεται στὸ χωρίο τοῦ Ἐκκλησιαστοῦ 2, 5 Ἐποίησά μοι κήπους (γν) καὶ παραδείσους (πρδσ). στὶς σημερινὲς ΄΄κριτικὲς΄΄ ἐκδόσεις τοῦ μασοριτικοῦ σκευάσματος ὑπάρχει ἡ τάσι ν̉ ἀποκαθαίρεται αὐτὸ ἀπὸ τὴ λέξι πρδσ - πρδ῾ισ - παράδεισος, γιὰ νὰ μὴ φαίνεται ὅτι εἶναι ἐπαναμετάφρασμα ἀπὸ τοὺς Ἑβδομήκοντα σὲ πολλὰ σημεῖα του. γιὰ νὰ ἐπανέλθω στὴν ἑβραιομάθεια τῶν ἑφτὰ πανεπιστημιακῶν καθηγητῶν τῆς Π. Διαθήκης, τὸ ὅτι τὸ ὄνομα Κρμλ - Χέρμελ - Κάρμηλος σημαίνει ΄΄κῆπος καρποφόρος΄΄ εἶναι μόνο κοινὴ ἀρλούμπα τους. ἑφτὰ μαζὶ ἑβραιολόγοι ἀνατολισταὶ κλπ. κλπ. μιλοῦν ὡς ἄνθρωποι ποὺ ἑβραϊκὰ δὲν ξέρουν, καὶ λένε γραώδη νυστακτήρια παραμύθια γιὰ παιδάκια ποὺ πρέπει νὰ κοιμηθοῦν˙ καὶ μόνο ἑβραϊκὰ διδάσκουν στὶς θεολογικὲς σχολὲς καὶ οἱ ἑφτά. γιὰ νὰ δώσω μιὰ κάποια ἐξήγησι μιᾶς τόσο χοντροκομμένης ἀρλούμπας των, ὑποθέτω ὅτι, καθὼς κάποιος ἀπ̉ αὐτοὺς ἀπὸ κάποιον ξένον ἀντέγραφε σημείωσι σχετικὴ μὲ τὸν Κάρμηλο, σὲ μιὰ στιγμὴ ποὺ δὲν ἔβλεπε τὸ βιβλίο, ἴσως γιὰ νὰ ῥουφήξῃ τὸ καϊμάκι τοῦ καφέ του, πρὶν μαραθοῦν οἱ φοῦσκες του, κάποιο φύσημα γύρισε ἕνα φύλλο του ἢ καὶ πολλά, κι αὐτός, ὅταν ξανακύτταξε τὸ βιβλίο, αὐτὸ βρισκόταν ἀνοιχτὸ σ̉ ἄλλη σελίδα μὲ ταυτοθέσια σημείωσι, κι ὁ καημένος συνέχισε ν̉ ἀντιγράφῃ ἀπὸ κεῖ. πῶς ὅμως δὲν τὸν προφύλαξε ἀπὸ μιὰ τέτοια χοντράδα ἡ ἑβραιομάθειά του ἢ ἡ ἑβραιομάθεια τῶν ἄλλων ἓξ συνυπευθύνων κι ἀλληλεγγύων ἑβραιολόγων μασοριτολόγων κλπ. κλπ.; μυστήριο ἀνεξήγητο καὶ δυσεξιχνίαστο. καὶ τί τὶς ἤθελαν τέτοιες φιγουρατζήδικες σημειώσεις σ̉ ἕνα ΄΄Προφητολόγιον΄΄ ἄνθρωποι ποὺ περπατοῦν ξυπόλυτοι στ̉ ἀγκάθια; ἐν τάξει, νὰ κάνῃ κανεὶς φιγοῦρες ἐπιστημοσύνης, ἀλλὰ νὰ ἔχῃ καὶ κάποια γεῦσι ἐπιστήμης. καὶ βάλε κάτι τέτοιους νὰ σοῦ μαγειρέψουν ΄΄ἀπόψεις΄΄ γιὰ τὴ Βίβλο˙ γιὰ τὴ φιλολογικὴ ἑνότητα τῶν βιβλίων της! νὰ μὴν πῶ τώρα καμμιὰ χωριάτικη παροιμία.
 
 
    6. Σελ. 353 (Ἰν 1,3)˙ Ἀνέστη Ἰωνᾶς τοῦ φυγεῖν εἰς Θαρσίς (Τρσις). Γράφουν στὴν παρασημείωσί τους οἱ 7 ἑβραιολόγοι σημιτολόγοι κλπ. κλπ. καὶ οἱ λοιποὶ 4 ὑφιστάμενοι ΄΄ἐπιστημονικοὶ΄΄ συνεργάτες των˙ «Θαρσίς˙ ὄνομα περιοχῆς ποὺ ταυτίζεται ἴσως μὲ τὴ φοινικικὴ ἀποικία Τ ά ρ τ ε σ ο ς στὴν Ἱσπανία΄΄˙ τὸ ὑπογραμμίζουν κιόλας μὲ ἀραιογραφία τὸ Τ ά ρ τ ε σ ο ς! ὅτι βέβαια ἡ πόλι Ταρτησσὸς ἦταν ἀποικία τῶν Φοινίκων στὴν Πορτογαλία, στὴν ἐπὶ τοῦ Ἀτλαντικοῦ παραλία ἔξω ἀπὸ τὰς Ἡρακλείους Στήλας (Γιβραλτάρ), ὅτι ἡ περιοχή της Ταρτησσὶς χώρα ἦταν περίφημη γιὰ τὸ χρυσὸ τὸν ἄργυρο τὸν ἤλεκτρο τὰ πετράδια καὶ τ̉ ἄλλα πολύτιμα ὀρυκτά της, καὶ γιὰ τοὺς Ταρτησσίους, καὶ γιὰ τὰς Ταρτησσίας γαλᾶς (= νυφίτσες), καὶ γιὰ τὴν Ταρτησσίαν μύραιναν μαρτυροῦνται πολλὰ στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γραμματεία (Ἡρόδοτος 1,163,1-2˙ 4,152,2˙ 4,192,3. Ἀριστοφάνης, Βάτρ., 475. Στράβων 1,2,26˙ 3,2,11-12. Ψευδαριστοτέλης, Θαυμ., 135), κι ὅτι αὐτὴ ἡ Ταρτησσὸς εἶναι ἡ λεγόμενη στὴ Βίβλο ἑβραϊστὶ Ταρσις ἢ κατὰ τοὺς Ο΄ Θαρσίς, κι ὅτι οἱ μασορῖτες οἱ ταργουμισταὶ οἱ ταλμουδισταὶ καὶ οἱ Ἰουδαῖοι ῥαββῖνοι τὴ μπέρδευαν μὲ τὴν ἐπίσης πλούσια σὲ πολύτιμα ὀρυκτὰ Τοπὰζ Τωπὰζ Ὠφὰζ Μωφὰζ Σωφὰζ Σωφὰρ Σωφίρ Ὠφὶρ Σουφὶρ Σωφιρὰ Σεφάρ, ἡ ὁποία βρισκόταν πρὸς ἀνατολὰς σὲ κάποια παραλία ἐπὶ τῆς Ἐρυθρᾶς τοῦ Ἰνδικοῦ ὠκεανοῦ, κι ὅτι γι̉ αὐτὸ οἱ Ἑβραῖοι τὴν Ταρτησσὸν ἢ Ταρσὶς - Θαρσὶς καὶ ὅλη τὴν Ἱσπανία καὶ Πορτογαλία τὴ λὲν μέχρι σήμερα Σεφάρ, κι ὅτι οἱ Ἑβραῖοι ποὺ τὸ 1492, ἕνα μῆνα πρὶν φύγῃ ὁ Κολόμβος γιὰ τὴν Ἀμερική, ἐκδιώχθηκαν ἀπὸ τὴν Ἱσπανία ὡς σύμμαχοι τῶν μωαμεθανῶν Ἀράβων κατακτητῶν τῶν νοτίων ἐπαρχιῶν της καὶ κατέφυγαν μαζὶ μὲ τοὺς Ἄραβες στὴ μωαμεθανικὴ - ὀθωμανικὴ Τουρκία, καὶ κατοίκησαν στὴ Θεσσαλονίκη, καὶ γι̉ αὐτὸ μέχρι σήμερα λέγονται Σεφαρδίμ, εἶναι πράγματα γνωστὰ σὲ κάθε ἐπιστήμονα, ἀκόμη καὶ μέσο. οἱ 7 ὅμως ἐπιφανεῖς ἑβραιολόγοι ἀνατολισταὶ κλπ. κλπ. καὶ οἱ λοιποὶ 4 ΄΄ἐπιστημονικοὶ΄΄ συνεργάτες των δὲν φαίνονται νὰ ἔχουν ἰδέα ἀπ̉ αὐτὰ —τὄκαναν κι αὐτὸ τὸ θάμα—, καὶ γι̉ αὐτὸ γράφουν ΄΄Ταυτίζεται ἴσως μὲ τὴ φοινικικὴ ἀποικία Τ ά ρ τ ε σ ο ς!΄΄. σὰ νὰ λὲς ΄΄Ὁ Θουκυδίδης ἦταν ἴσως Ἀθηναῖος΄΄. κι αὐτοὶ οἱ παμπόνηροι καταραμένοι ξένοι —πανάθεμά τους— γιατί ἔχουν τὴν πονηριὰ νὰ μὴν ἔχουν στὴ γραφή τους ἧτα καὶ τόνους, καὶ παραπλανοῦν ἔτσι τοὺς ἐπιφανεῖς δικούς μας, ὅταν οἱ καημένοι ἀντιγράφουν τὸ Ταρτησσὸς - Tartessos ὡς Τ ά ρ τ ε σ ο ς; ποιά σκοτεινὴ δύναμι τῆς Φραγκίας τοὺς βάζει νὰ παραπλανοῦν ἔτσι μὲ τέτοια τεχνάσματα καὶ νὰ ῥεζιλεύουν τοὺς δικούς μας ὀρθοδόξους ἐπιφανεῖς;
 
 
    7. Σελ. 248 - 9 (Πρμ 21,16)˙
        Ἀνὴρ πλανώμενος ἐξ ὁδοῦ δικαιοσύνης
        ἐν συναγωγῇ γιγάντων ἀναπαύσεται.
μεταφράζω˙
        Ἄντρας ποὺ ἔχασε τὸ δρόμο τῆς δικαιοσύνης
        ἀράζει σὲ σπεῖρα ἀπὸ μαχαιροβγάλτες.
    Μὲ εἰδικὴ ἔρευνά μου σ̉ ὅλη τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γραμματεία καὶ στοὺς ἑλληνιστικοὺς αὐτογράφους ἰδιωτικοὺς παπύρους διαπίστωσα ὅτι τὸ γίγαντες σημαίνει ΄΄ἔνοπλοι΄΄. δὲν θὰ δώσω ἐδῶ ὅλη τὴν ἔρευνά μου, ἐπιφυλασσόμενος νὰ τὴν ἐκθέσω ἐν καιρῷ. στὴν ἀρχὴ λέγονταν γίγαντες οἱ πολεμισταί, οἱ στρατιῶτες. ἔπειτα κατὰ τὰ ἑλληνιστικὰ χρόνια, ὅταν ἔγινε καὶ ἡ μετάφρασι τῶν Ο΄, λέγονταν ἔτσι καὶ οἱ μαχαιροβγάλτες, οἱ ἐγκληματίες τοῦ ὑποκόσμου. ἤδη πρὶν ἀπὸ τὰ ἑλληνιστικὰ χρόνια ἕνας σημασιολογικὸς κλάδος τῆς λέξεως σήμαινε τοὺς μεγαλοσώμους καὶ ῥωμαλέους ἄντρες, ἐπειδὴ διακλαδώθηκε στὰ χρόνια ποὺ ἡ σωματικὴ ῥώμη ἦταν πλεονέκτημα τοῦ πολεμιστοῦ - στρατιώτου ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ˙ βίη Διομήδεος (Ε 381) ἢ βίη Ἡρακληείη (Β 658) ὅπως λέει τοὺς πολεμιστὰς κι ὁ Ὅμηρος στὴν Ἰλιάδα. ὁ στρατιώτης ἔπρεπε νὰ εἶναι ΄΄ἀρκούδα΄΄, Γολιάθ. καὶ μὲ τὸ γλωσσικὸ φαινόμενο τῆς ὑπαλλαγῆς ἡ σημασία τοῦ γίγας μεταπήδησε ἀπὸ τὸν ἔνοπλο στρατιώτη στὸ ῥωμαλέο καὶ μεγαλόσωμο ἄντρα, ὅπως καὶ τ̉ ὄνομα καλαμάριον (= κάλαμος) μεταπήδησε ἀπὸ τὴν πέννα στὸ μελανοδοχεῖο. ἀπ̉ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸ σημασιολογικὸ κλάδο τῆς λέξεως κατάγεται ἡ σημερινὴ νεοελληνικὴ σημασία τοῦ γίγας. στὸν καιρὸ τῶν Ο΄ ὅμως ἡ πιὸ διαδεδομένη σημασία ἦταν ἡ τοῦ ἐνόπλου εἴτε στρατιώτου - πολεμιστοῦ εἴτε κι ἐγκληματίου - μαχαιροβγάλτου. γι̉ αὐτὸ ἤδη κατὰ τὴν προκλασσικὴ ἐποχὴ γίνεται διάκρισι τιτανομαχίας καὶ γιγαντομαχίας˙ τὸ πρῶτο εἶναι φανταστικὴ μάχη μεταξὺ ἑλληνικῶν θεῶν καὶ πελασγικῶν - κρητομινωϊκῶν τιτάνων (= προελληνικῶν θεῶν), τὸ δεύτερο εἶναι πραγματικὴ μάχη μεταξὺ τῶν ἑκατέρωθεν στρατευμάτων.
    Κι ἔκανα αὐτὴ τὴν ἔρευνα, ἀκριβῶς ἐπειδὴ στὴν Π. Διαθήκη κατὰ τοὺς Ο΄ ἡ λέξι γίγας - γίγαντες συναντᾶται 35 φορές, καὶ σὲ πολλοὺς ἀνοήτους δημιούργησε τὴν ἐντύπωσι ὅτι σὲ 35 τοὐλάχιστο σημεῖα της ἡ Π. Διαθήκη λέει παραμύθια καὶ ΄΄ἄρα εἶναι μυθολογία΄΄. καὶ πάντοτε ἀνεξαιρέτως τὸ γίγας παρερμηνεύεται φρικτά, ἀκόμη κι ἀπὸ ἀρχαίους πατέρες τῆς ἐκκλησίας, κυρίως δὲ ἀπὸ μυθομανεῖς συντάκτες ἀποκρύφων βιβλίων, ἢ νόθων κομματιῶν χωμένων στὴν Π. Διαθήκη, καὶ σ̉ αὐτὰ τὰ νόθα κομμάτια ὀφείλονται διάφορες σημερινὲς φλυαρίες, ὅπως ἡ φλυαρία τοῦ Μιλτ. Κωνσταντίνου σὲ εἰδικὴ φυλλάδα του, ἐκδεδομένη μάλιστα ἀπὸ τὴν Ἀποστολικὴ Διακονία («Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη — Μυθολογία τῶν Ἑβραίων ἢ Βίβλος τῆς Ἐκκλησίας;», Ἀθήνα 2003), ὅπου ὁ ἐν λόγῳ ἑβραιολόγος μασοριτολόγος ἀνατολιστὴς σφηνοειδογραφολόγος σημιτολόγος κλπ. κλπ. λέει ὅτι «Ναὶ ἡ Π. Διαθήκη εἶναι καὶ τὰ δυό»˙ εἶναι βέβαια μυθολογία, ἀλλὰ δὲν πειράζει˙ καλὰ καὶ διδακτικὰ παραμύθια λέει, ὄχι κακὰ καὶ βλαβερά, ὁπότε ἡ ἁγία μας ἐκκλησία δὲν χάνει καθόλου τὴν τιμή της, ποὺ χρησιμοποιεῖ μιὰ τέτοια ψυχωφέλιμη μυθολογία γιὰ Βίβλο της»! ἀπὸ 28 ἐτῶν, ποὺ μ̉ ἀπασχόλησε τὸ θέμα τῶν βιβλικῶν γιγάντων, ὅπως καὶ πολλὰ ἄλλα παρόμοια, εἶχα ἀηδιάσει ἀπ̉ ὅλους τοὺς ἑρμηνευτάς. κι αὐτὸ ὑπῆρξε τὸ ἰσχυρὸ καὶ ἀσίγαστο κίνητρό μου γι̉ αὐτὴ τὴν ἔρευνα, ἡ ὁποία καὶ καρποφόρησε.
    Ἐντυπωσιαζόμουν ἀπὸ 16 ἐτῶν ἀπ̉ ὅλα τὰ βιβλικὰ χωρία, ὅπου ἀναφέρονται γίγαςγίγαντες, κυρίως δὲ ἀπὸ τὸ Ἀρ 13, 33 - 34 ὅπου ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυὴ καὶ οἱ ἄλλοι ψυχωμένοι κατάσκοποι, ποὺ ἔστειλε ὁ Μωϋσῆς στὴ Γῆ Χαναάν, ὅταν ἐπέστρεψαν, ἀφοῦ ἀνέφεραν ὅτι πράγματι ἡ Παλαιστίνη ῥέει γάλα καὶ μέλι, στὸ τέλος πρόσθεσαν˙ Πᾶς ὁ λαός, ὃν ἑωράκαμεν ἐν αὐτῇ (τῇ γῇ), ἄνδρες ὑπερμήκεις (= πανύψηλοι)˙ καὶ ἐκεῖ ἑωράκαμεν τοὺς γίγαντας καὶ ἦμεν ἐνώπιον αὐτῶν ὡσεὶ ἀκρίδες˙ ἀλλὰ καὶ οὕτως ἦμεν ἐνώπιον αὐτῶν. καὶ ἀπὸ τὰ ψαλμικὰ
    18,6˙ Καὶ ὁ ἥλιος ὡς νυμφίος ἐκπορευόμενος ἐκ παστοῦ αὐτοῦ
              ἀγαλλιάσεται ὡς γίγας δραμεῖν τὴν ὁδὸν αὐτοῦ.
καὶ
    32,16˙ Καὶ γίγας οὐ σωθήσεται ἐν πλήθει ἰσχύος αὐτοῦ.
στὸ πρῶτο ὁ ψαλμῳδὸς ὑπογραμμίζει τὴν πρωτοφανῆ αὐτοπεποίθησι τοῦ νιόπαντρου γαμπροῦ, ποὺ μόλις ἔχει διακορεύσει τὴν κοπέλλα του καὶ βγαίνει ἀπὸ τὴν κρεβατοκάμαρά του ψυχωμένος˙ καὶ μ̉ αὐτόν, καθὼς καὶ μὲ τὸν ἔνοπλο (γίγαντα), παρομοιάζει τὸν ἥλιο ποὺ τρέχει ἀκλόνητος τὴν τροχιά του. στὸ δεύτερο τονίζει ὅτι ὁ Κύριος ὡς σωτήρας τοῦ Ἰσραὴλ εἶναι κατὰ τὴν ἐπέλασί του τόσο φοβερός, ποὺ ἀπ̉ αὐτὸν δὲν γλυτώνει οὔτε ἐμπειροπόλεμος κι ἀντρειωμένος γίγας.
    Ἤδη αὐτὰ τὰ χωρία μοῦ ἄνοιξαν τὰ μάτια γιὰ πρώτη φορά, καθὼς οὔτε γιὰ μιὰ στιγμὴ στὴ ζωή μου δὲν ἀμφέβαλα ὅτι ἡ Βίβλος δὲν ἔχει οὔτε ἴχνος μύθου ἢ ψεύδους, ὅπως φλυαροῦν ἄτομα σὰν τὸν Κωνσταντίνου, κι ὅτι στὴ Βίβλο τὴν ἀλήθεια τὴ βρίσκει κανεὶς τόσο ἀτόφια ὅσο δὲν ἀνευρίσκεται πουθενὰ ἀλλοῦ. ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα δὲν μοῦ ἔμενε παρὰ νὰ ψάξω. τί φιλόλογος ἤμουν; γιατί ὁ θεὸς ἐπέτρεψε νὰ γεννηθῶ καὶ νὰ γίνω φιλόλογος; εἶχα δὲ ἀπὸ φοιτητὴς (1959 - 63) πάντοτε ὑπ̉ ὄψι μου τὸ ἑρμηνευτικὸ δόγμα ποὺ διατύπωσαν οἱ δυὸ μεγαλείτεροι φιλόλογοι τῶν αἰώνων, ὁ ὁμηριστὴς τοῦ Β΄ π.Χ. αἰῶνος Ἀλεξανδρινὸς Ἀρίσταρχος ὁ Σαμόθρᾳξ ποὺ δογμάτισε τὸ Ὅμηρον ἐξ Ὁμήρου σαφηνίζειν, κι ὁ βιβλικὸς τοῦ Δ΄ μ.Χ. αἰῶνος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ποὺ δογμάτισε τὸ Τὰς Γραφὰς διὰ τῶν Γραφῶν ἑρμηνεύειν. μετὰ ἀπ̉ αὐτὸ πρόσεξα ὅτι ἤδη στοὺς Ἰουδαίους ἑλληνογλώσσους μεταφραστὰς τῆς Π. Διαθήκης Ἀκύλα καὶ Σύμμαχο τοῦ Β΄ καὶ Γ΄ μ.Χ. αἰῶνος ἡ λέξι γίγας - γίγαντες (στὸ μασοριτικὸ βραχυγραφοῦνται ἄλλοτε νπλ - νπλιμ κι ἄλλοτε νιπλ - νιπλιμ, ὅπως καὶ πολλὲς ἄλλες λέξεις βραχυγραφοῦνται μὲ δυὸ καὶ τρεῖς ἀκόμη βραχυγραφίες, ὅπως κι ἐμεῖς ἄλλοτε γράφουμε Θεσσ/νίκη κι ἄλλοτε Θεσ/κη), μεταφράζεται ἀπὸ μὲν τὸν Ἀκύλα ἄλλοτε οἱ δυνατοὶ κι ἄλλοτε οἱ ἐπιπίπτοντες, ἀπὸ δὲ τὸ Σύμμαχο οἱ βίαιοι. παράβαλε τὰ βίη Διομήδεος καὶ βίη Ἡρακληείη. ὁ δὲ ἀνώνυμος ἑλληνόγλωσσος Ἰουδαῖος τοῦ ΙΕ΄ αἰῶνος, ποὺ ἔκανε τὴν ἀλλόκοτη μαρκιανὴ μετάφρασι τοῦ μασοριτικοῦ, στοὺς μὲν Ἀριθμοὺς (13,34) μεταγράφει τὴν ἑβραϊκὴ λέξι νπλιμ ἀμετάφραστη νεφίλιοι (= νεφιλίμ), στὶς δὲ Παροιμίες (21,16) τὴ μεταφράζει τεθνηκότες, ὅπως ἔχουν ἀντιστοίχως καὶ οἱ πέντε μητρικὲς εὐρωπαϊκὲς μεταφράσεις τοῦ IF΄ αἰῶνος ἀπὸ τὸ μασοριτικό. οἱ μεταφράσεις γερμανικὴ γαλλικὴ ἱσπανικὴ καὶ ἰακωβιανὴ - ἀγγλικὴ ἔχουν γίγαντες στοὺς Ἀριθμοὺς καὶ νεκροὶ στὶς Παροιμίες, καὶ μόνο ἡ ἰταλικὴ ἔχει καὶ στὰ δυὸ γίγαντες˙ ἡ δὲ πρόσφατη ὀξφορδιανὴ ἀγγλικὴ τοῦ 1946 ἔχει στοὺς Ἀριθμοὺς τὸ ἀμετάφραστο νπλιμ - nephilim καὶ στὶς Παροιμίες νεκροί.
    Ὕστερα ἀνάμεσα στὶς πολλὲς ἄλλες ἐπιστημονικὲς ἔρευνές μου ἐπιδόθηκα καὶ σ̉ αὐτὴ γιὰ τὴ λέξι γίγας, καὶ ὥρμησα σ̉ ὅλη τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γραμματεία.
    Ἀσφαλῶς τὴν ἀδυναμία τῶν ἑφτὰ ἐν λόγῳ κορυφαίων ἑβραιολόγων μασοριτολόγων κλπ. κλπ. νὰ καταλάβουν ἔστω κι ἐλάχιστα τὰ βιβλικὰ χωρία μὲ γίγαντες δὲν τοὺς τὴν καταλογίζω γιὰ παράπτωμα, ἐπειδὴ αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ ὑπερβαίνει τὶς δυνατότητές των τόσο τὶς φυσικὲς ὅσο καὶ τὶς μαθησιακές. ἀκόμη κι ὁ Gesenius, ὁ κατὰ τὴ γνώμη μου μεγαλείτερος ἑβραιολόγος τῶν νεωτέρων χρόνων, παρ̉ ὅλο ποὺ στὴ λέξι νπλ (= γίγας) ἀφιερώνει ἕνα πελώριο λῆμμα (τετράστηλο), δὲν κατώρθωσε ἐν τέλει νὰ καταλάβῃ τὴ λέξι αὐτή. καὶ θὰ τὴν ἀπαιτοῦσα ἀπ̉ αὐτούς; ἡ σφαλερὴ ἑρμηνεία τοῦ Gesenius ἐδῶ κι 160 χρόνια εἶναι περασμένη σ̉ ὅλα τὰ προτεσταντικὰ καὶ παπικὰ ἑρμηνευτικὰ ὑπομνήματα καί γε στὰ ΄΄ὀρθόδοξα΄΄. ἡ ἐδῶ στὸ δῆθεν ΄΄Προφητολόγιον΄΄ ΄΄μετάφρασι΄΄ τῶν ἐν λόγῳ κορυφαίων ἑβραιολόγων μασοριτολόγων κλπ. κλπ., εἶναι οὐσιαστικὰ παρμένη ἀπὸ τὴ μετάφρασί τους (Βέλλα καὶ ἁπλουστευτῶν του) … τοῦ μασοριτικοῦ (Ἀθήνα 1997), ἤτοι τοῦ Lowndes - Τυπάλδου - Βάμβα, ἤτοι τῆς ἀγγλικῆς - ἀγγλικανικῆς μεταφράσεως˙ σὰ νὰ βάζῃς δίπλα στὸ κείμενο τοῦ Θουκυδίδου μιὰ μετάφρασι τοῦ Ξενοφῶντος. ἡ μετάφρασί τους στὸ δῆθεν ΄΄Προφητολόγιον΄΄ εἶναι ἕνα πολὺ μακρινὸ καὶ ἔμμεσο καὶ πολυμεταβρασμένο ἀπόβρασμα ἀπὸ τὸ σκουπιδαριὸ ποὺ δρομολόγησε ἄθελά του ὁ Gesenius. μεταφράζουν τοὺς γίγαντας ΄΄νεκρούς΄΄˙ ὅπως περίπου οἱ περὶ τὸν Βάμβαν μεταφράζουν ΄΄τεθανατωμένους΄΄. μεταφράζουν λοιπὸν ἐδῶ στὸ δῆθεν ΄΄Προφητολόγιόν΄΄ τους ἀπὸ τὴν ἀγγλικὴ μᾶλλον μετάφρασι ἢ ἔστω ἀπ̉ ὁποιαδήποτε εὐρωπαϊκὴ μετάφρασι˙
    Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεστρατίζει ἀπὸ τὸν δρόμο τὸν σωστὸ
    θὰ καταλήξῃ στῶν νεκρῶν τὸν κόσμο.
μπορεῖ νὰ μὴν τοὺς καταλογίζω καμμιὰ εὐθύνη, σ̉ ἕνα ἑρμηνευτικὸ ζήτημα τόσο δύσκολο, ἀλλ̉ ἡ ποιότητά τους βέβαια ἔτσι κι ἀλλιῶς φαίνεται.
 
    8. Σελ. 629 (Γ΄ Βα 18,19)˙ Τοὺς προφήτας τῆς αἰσχύνης τετρακοσίους καὶ πεντήκοντα καὶ τοὺς προφήτας τῶν ἀλσῶν τετρακοσίους…
μεταφράζω˙ ΄΄Τοὺς μάντεις τοῦ αἴσχους, ποὺ ἦταν τετρακόσιοι πενήντα, καὶ τοὺς μάντεις τῶν ἀλσῶν, ποὺ ἦταν τετρακόσιοι΄΄.
οἱ 7 ἑβραιολόγοι σημιτολόγοι κλπ. κλπ. καὶ οἱ 4 συνεργάτες των μεταφράζουν˙ ΄΄Οἱ τετρακόσιοι πενήντα προφῆτες τοῦ Βάαλ καὶ οἱ τετρακόσιοι προφῆτες τῆς Ἀσερά΄΄.
    ΄΄Μεταφράζουν΄΄ τὰ εὔκολα σὲ δύσκολα, γιὰ νὰ παραστήσουν τοὺς σοφούς. καὶ πρῶτα πρῶτα τὸ μεταφραζόμενο κείμενο τῶν Ο΄ δὲν περιέχει τὰ κύρια ὀνόματα Βάαλ καὶ Ἀσερά. αὐτοὶ τὰ βάζουν, ἐπειδὴ τὰ ἔχει τὸ μασοριτικὸ σκεύασμα, δηλαδὴ γι̉ αὐτοὺς ἡ ἀγγλικὴ μετάφρασι. αὐτὸ εἶναι δεύτερη καὶ χειρότερη πλαστογραφία. δὲν φτάνει ποὺ ὑποκατέστησαν τὸ αὐθεντικὸ χειρογραφικὸ κείμενο τοῦ πραγματικοῦ Προφητολογίου μὲ κείμενο τοῦ Rahlfs, ἐπὶ πλέον στὴ μετάφρασί τους ὑποκαθιστοῦν καὶ τοὺς Ο΄ μὲ τὴν ἀγγλικὴ μετάφρασι τοῦ μασοριτικοῦ. καὶ γιατί τὸ κάνουν αὐτό; διότι γιὰ ἑβραιολόγους ἀνατολιστὰς κλπ. κλπ. αὐτὸ εἶναι πιὸ φακιρικὸ καὶ φιγουρᾶτο, σὰν τὰ μυστηριώδη ΄΄Ἄμπρα κατάμπρα΄΄ καὶ ΄΄Φόκος μόκος παπαρόκος΄΄, συνήθη ὑποκατάστατα τῆς σοφίας. χωρὶς αὐτὰ τὰ ΄΄΄Παπαρόκος΄΄ δὲν διαπρέπουν. τέλος στὸ μασοριτικὸ τὸ ασρε, ἢ μὲ τὰ νεοεβραϊκὰ πρόσθετα φωνήεντα τῶν βυζαντινῶν χρόνων ασερα, δὲν θὰ πῇ τίποτε ἄλλο παρὰ ἄλσος, ὅπως ἀκριβῶς μεταφράζεται στοὺς Ο΄ 28 φορές (Ἔξ 34, 13˙ Δε 16, 21˙ Κρ 3, 7˙ Α΄ Βα 7, 3˙ Δ΄ Βα 17, 10˙ Β΄ Πα 19, 3˙ κλπ.). ἀλλὰ πῶς ἀλλιῶς οἱ 7 ἑβραιολόγοι μασοριτολόγοι κλπ. κλπ. θὰ παρίσταναν τοὺς σοφούς;
    Ἔχει ὅμως ἡ πλαστογραφία αὐτὴ καὶ κάτι τὸ βαθύτερο. μάντεις τῆς αἰσχύνης, δηλαδὴ τοῦ ΄΄αἴσχους΄΄, τῆς ντροπῆς, λέγονται πολλὲς φορὲς στὴν Π. Διαθήκη οἱ εἰδωλολάτρες ἱερεῖς, ποὺ ἦταν θηλυπρεπεῖς κίναιδοι τῶν ναῶν - τελεστηρίων - κιναιδαριῶν τοῦ τελεστικοῦ κι ὀργιαστικοῦ κιναιδισμοῦ, τὰ δὲ κιναιδιάτικα πόρνητρα, ποὺ εἰσέπρατταν, ἦταν ἀκριβῶς τὸ βακούφικο εἰσόδημα αὐτῶν τῶν ΄΄ναῶν΄΄. γι̉ αὐτὸ κι ὁ Μωϋσῆς προληπτικῶς ἀπαγορεύει μὲ ποινὴ θανάτου στοὺς Ἰσραηλῖτες τοὺς τέτοιους βρόμικους θεσμούς (Δε 23, 18 - 19). τοὺς κιναίδους αὐτοὺς ἡ Π. Διαθήκη τοὺς ἀναφέρει σὲ πολλὰ χωρία της καὶ τοὺς λέει τελεσφόρους (= ἀποφέροντας τέλη, κιναιδιάτικες εἰσπράξεις), τελισκομένους, τετελεσμένους, καὶ κύνας (= σκύλους). ὑπῆρχαν δὲ καὶ ἄλλοι ναοὶ - τελεστήρια - πορνεῖα ποὺ εἶχαν πόρνες. ἀπὸ τότε ἔμειναν μέχρι σήμερα ἀπὸ τὴν παρόμοια ἀρχαία ἑλληνικὴ πραγματικότητα καὶ θρησκεία στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα οἱ λέξεις ὁ ἱερόδουλος καὶ ἡ ἱερόδουλος. αὐτὰ τὰ βρόμικα καὶ ψυχανώμαλα εἰδωλολατρικὰ ἱερατεῖα στὴν Παλαιστίνη ἔπειθαν τοὺς ὀπαδοὺς τῆς θρησκείας των νὰ καῖνε ζωντανὰ τὰ κάτω τῶν 12 ἐτῶν παιδιά τους στὴν πυρὰ (= θυσιαστήριο ἀνθρωποθυσιῶν) τοῦ θεοῦ Βάαλ Μολὸχ ἢ Μολόχ. γι̉ αὐτὸ κι ὁ προφήτης Ἠλίας, στὸ γνωστὸ κι ἐδῶ ἐν λόγῳ περιστατικὸ κατὰ τὸ ὁποῖο ἔβαλε μ̉ αὐτοὺς τοὺς κιναίδους στοίχημα τὸ κεφάλι του ἢ τὰ κεφάλια τους, καὶ τὸ κέρδησε, ἔσφαξε τοὺς 850 κιναίδους ποὺ ἀναφέρονται στὸ ἐν λόγῳ χωρίο. καὶ ἡ λέξι ἄλσος, ἐνῷ κατ̉ ἀρχὴν σημαίνει δασύλλιο ἢ ὡραῖο τοπίο μὲ συστάδα δέντρων, ἔπειτα, ἐπειδὴ τὰ μοναστήρια αὐτῶν τῶν κιναίδων ἦταν κτισμένα σὲ τέτοια τοπία - δασύλλια, σημαίνει τὸν τέτοιο ναὸ - τελεστήριο - πορνεῖο πορνῶν ἢ κιναίδων, κι ἐν τέλει σημαίνει μόνο τὸ πορνοτελεστήριο καὶ χωρὶς δέντρα γύρω του.
    Ὑπάρχει τώρα τελευταία τάσι προτεσταντῶν, κυρίως Ἄγγλων ἀγγλικανῶν, νὰ κόβουν ἢ νὰ τροποποιοῦν ὅλα τὰ χωρία τῆς Βίβλου, ὅπου ἀναφέρονται καὶ καταδικάζονται ἡ πορνεία ἡ μοιχεία κι ὁ κιναιδισμός, γιὰ νὰ μὴ θίγωνται οἱ τέτοιοι. κι ἔχει γίνει κιόλας στὴν Ἀγγλία μιὰ τέτοια λογοκριμένη καὶ πλαστογραφημένη ἔκδοσι τῆς Βίβλου. ἡ τάσι αὐτὴ ἡ κιναιδικὴ ἢ κιναιδόφιλη καὶ πορνόφιλη χρόνο μὲ τὸ χρόνο ἐξαπλώνεται. αὐτὴ εἶναι ἡ χρηστολογία καὶ εὐλογία (= ἠπιολογία καὶ καλολογία) δι̉ ἧς οἱ τοιοῦτοι ἐξαπατῶσι τὰς καρδίας τῶν ἀκάκων (= τῶν ἀφελῶν), ὅπως γράφει κι ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Ῥω 16, 18)˙ ἡ λελέδικη τρυφερούλικη κιναιδικὴ νοοτροπία καὶ γλῶσσα τοῦ κρυμμένου καὶ ὕπουλου αἴσχους καὶ τῆς ἐξαπατήσεως τῶν ἀφελῶν. αὐτὴ τὴν τάσι ἐκπροσωπεῖ καὶ ἡ ἐδῶ παραποιημένη μετάφρασι, ἐπειδὴ τὸ χωρίο αὐτὸ καὶ ἡ ὅλη περικοπὴ εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἐξιστόρησι τοῦ πῶς ὁ προφήτης Ἠλίας ἔσφαξε τοὺς 850 βρομοκιναίδους ἱερεῖς τῶν εἰδώλων ποὺ βρόμιζαν τὸν Ἰσραὴλ καὶ ἔκαιγαν τὰ νήπιά τους. ἔτσι μ̉ αὐτὴ τὴ λογοκρισία καὶ τροποποίησι, καθὼς δὲν φαίνεται καθόλου πιὰ γιατί τοὺς ἔσφαξε, μένει μόνο ἡ σφαγὴ σὰν ἀδικαιολόγητη πρᾶξι ΄΄θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ΄΄, κι ὁ Ἠλίας φαίνεται σὰ μανιακὸς δολοφόνος. ἐνῷ τὸ περιστατικὸ ἦταν δίκη ἐνώπιον τοῦ εἰδωλολατροῦντος βασιλέως Ἀχαάβ, ποὺ ἀρχικὰ εὐνοοῦσε τοὺς παιδοκτόνους βρομοκιναίδους καὶ ἦταν διώκτης τοῦ Ἠλία. σ̉ αὐτὴ τὴν τροποποίησι τῆς Βίβλου, ὅπως ἔγραψα σὲ προηγούμενες μελέτες (Μελέτες 2, 7 καὶ 3, 10, σελ. 179 καὶ 273 - 4), βασιζόμενος κι ὁ δάσκαλος τῶν 7 ἐν λόγῳ ἑβραιολόγων σημιτολόγων κλπ. κλπ. Ἀγουρίδης βγάζει τὸν προφήτη Ἠλία καὶ τὸ Μωϋσῆ καὶ τὸ Σαμουὴλ καὶ τὸν Ἰοὺ ΄΄φλογεροὺς δολοφόνους΄΄. πρόκειται γιὰ κίνημα ἐκπορευόμενο ἀπὸ τὸ λεγόμενο ΄΄Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν΄΄ κι ἀπὸ τὶς Βιβλικὲς Ἑταιρίες, τὸ ὁποῖο ἀνοργάνωτο κίνημα ἔχει σκοπὸ νὰ παραποιήσῃ τὴ Βίβλο, νὰ ἐξαφανίσῃ τὴ γνήσια καὶ ἀρχαία Βίβλο, ποὺ παραδίδεται στ̉ ἀρχαῖα χειρόγραφα, καὶ νὰ τροποποιήσῃ τὴ Χριστιανικὴ πίστι. τὸ ἐπιχείρησαν αὐτὸ καὶ ἀρχαῖα νικολαϊτικὰ κινήματα τοῦ Β΄ καὶ Γ΄ αἰῶνος, γιὰ τὰ ὁποῖα γράφουν οἱ Εἰρηναῖος, Ἱππόλυτος, Ἐπιφάνιος, καὶ Θεοδώρητος, ποὺ ἔζησαν ἀπὸ τὸ Β΄ μέχρι τὸν Ε΄ αἰῶνα.
 
 
    9. Σελ. 427 (Ζα 14,8)˙ Τὸ ἥμισυ αὐτοῦ εἰς τὴν Θάλασσαν τὴν Πρώτην καὶ τὸ ἥμισυ αὐτοῦ εἰς τὴν Θάλασσαν τὴν Ἐσχάτην.
    Οἱ 11 μεταφράζουν˙ ΄΄Τὰ μισὰ ἀπ̉ αὐτὰ θὰ χύνωνται στὴ Νεκρὰ Θάλασσα καὶ τ̉ ἄλλα μισὰ στὴ Μεσόγειο΄΄.
    Μπορεῖ νὰ ἐννοοῦνται αὐτὲς οἱ θάλασσες, ἀλλὰ τὸ κείμενο δὲν ἔχει τὰ ὀνόματα ΄΄Νεκρὰ Θάλασσα΄΄ καὶ ΄΄Μεσόγειος΄΄. στὴ μετάφρασι τὰ κύρια ὀνόματα πρέπει νὰ διατηροῦνται ὅπως εἶναι. εἶναι αὐθαίρετη ἀνεύθυνη κι ἀνακριβὴς τσαπατσουλιὰ ἡ ἐπεισαγωγὴ σημερινῶν κυρίων ὀνομάτων σὲ κείμενο ἐποχῆς κατὰ τὴν ὁποία δὲν ὑπῆρχαν. δὲν μπορεῖς νὰ μεταφράζῃς Ἡρόδοτο καὶ νὰ λὲς Κωνσταντινούπολι καὶ Θεσσαλονίκη, ἐπειδὴ ὁ Ἡρόδοτος ὀνομάζει τὰ μέρη αὐτὰ ὅπως τὰ ὀνομάζει (4,87,2˙ 7,121,1). δὲν μπορεῖς νὰ λὲς οὔτε Γιάννης ὁ βαπτιστής, καὶ εὐαγγελιστὴς Γιάννης.
 
 
    10. Σελ. 485 (Ἰε 2, 10)˙ Διέλθετε εἰς Νήσους Χεττιὶμ καὶ ἴδετε, καὶ εἰς Κηδὰρ ἀποστείλατε…
    Οἱ 11 μεταφράζουν˙ ΄΄Πηγαίνετε νὰ δῆτε στὶς χῶρες τῆς Δύσης, στείλτε ἀνθρώπους νὰ παρατηρήσουν στὶς ἐρήμους τῆς Ἀνατολῆς΄΄.
    Ἀπὸ τὴν πολλή τους φόρα νὰ φτιάχνουν τέτοιες αὐθαίρετες ἀνεύθυνες καὶ τσαπατσούλικες μεταφράσεις - ἑρμηνεῖες, σὰν τὴν προηγούμενη, ἐδῶ κάνουν καὶ χοντρὸ λάθος. ἐδῶ Νῆσοι Χεττιὶμ εἶναι ἡ Κύπρος, καὶ Κηδὰρ εἶναι ἡ Ἰορδανία. καὶ δὲν εἶναι ΄΄Δύσι΄΄ ἡ Κύπρος. δὲν ἔχουν καταλάβει ὅτι τὰ κύρια ὀνόματα δὲν μεταφράζονται, οὔτε, ὅταν εἶναι γεωγραφικά, ἀντικαθίστανται μ̉ ἐκεῖνα ποὺ ἐμφανίζονται στοὺς ἴδιους τόπους μετὰ 1000 ἢ 2000 χρόνια. δὲν μπορεῖς τὴν Μέμφιν τοῦ Ἡροδότου (2,2,5) νὰ τὴ μεταφράζῃς Κάιρο. εἶναι φαιδρότης˙ εἶναι σὰ νὰ λὲς ὅτι ὁ Κολόμβος εἶπε στὴν Ἰσαβέλλα ΄΄Δός μου καράβια, νὰ πάω ν̉ ἀνακαλύψω τὴν Ἀμερική΄΄.
 
 
    11. Σελ. 615 (Γε 21,6)˙ Εἶπε δὲ Σάρρα (γεννήσασα τὸν Ἰσαάκ)˙ Γέλωτά μοι ἐποίησε Κύριος˙ ὃς γὰρ ἂν ἀκούσῃ, συγχαρεῖταί μοι.
    Μεταφράζω˙ ΄΄Εἶχε πῆ δὲ ἡ Σάρρα (ὅταν εἶχε γεννήσει τὸν Ἰσαάκ)˙ Ὁ Κύριος μοῦ χάρισε χαρά˙ γιατὶ ὅποιος τὸ ἀκούσῃ (ὅτι γέννησα), θὰ μὲ συγχαρῇ.
    Οἱ 11 μεταφράζουν˙ ΄΄Ἡ Σάρρα ὅμως σκεφτόταν˙ Μὲ γελοιοποίησε ὁ Κύριος, γιατὶ ὅποιος τ̉ ἀκούσῃ αὐτά, θὰ γελάσῃ μαζί μου΄΄.
    Δὲν χρειάζεται κανένα σχόλιο ἐπὶ τῆς οὐσίας. ἐπὶ τῶν διαδικαστικῶν μόνο θὰ σχολιάσω. ἕντεκα μαζὶ ΄΄εἰδικοὶ ἐπιστήμονες΄΄ σκάρωσαν αὐτὴ τὴ γελοία μετάφρασι, ἀπὸ τοὺς ὁποίους οἱ ἑφτὰ εἶναι οἱ τῶν θεολογικῶν σχολῶν πάσης Ἑλλάδος καθηγηταὶ πανεπιστημίου ἑβραιολόγοι μασοριτολόγοι ἀνατολισταὶ σημιτολόγοι σφηνοειδογραφολόγοι κλπ. κλπ.. καταλαβαίνετε τὸ ἐπίπεδο τῶν ἐν Ἑλλάδι βιβλικῶν ὅλων.
    Τί συμβαίνει ὅμως μ̉ αὐτὴν ἐδῶ συγκεκριμένα τὴ γκάφα τους; συμβαίνει κάτι τὸ ἐκπληκτικὰ γελοῖο.
    Στὴ βιβλικὴ ἑβραϊκὴ γλῶσσα ὁ γέλως, δηλαδὴ τὸ γέλοιο, τόσο ὡς ΄΄χαρὰ΄΄ ὅσο κι ὡς ΄΄περίγελως΄΄, λέγεται σαὰκ καὶ στὸ μασοριτικὸ βραχυγραφεῖται σ῾q (Ἰε 31(48),26˙ 39˙ Θρ 3,14)˙ ἄλλες φορὲς ὅμως κατὰ τὴ συνήθεια τῶν μασοριτῶν ῥαββίνων βραχυγραφεῖται καὶ σ῾υq (Πρμ 10,23˙ Ἐκ 2,2˙ 10,19˙ Ἰε 20,7). εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι καὶ στὸ ἴδιο βιβλίο, ἐδῶ στὸν Ἰερεμία, βραχυγραφεῖται καὶ μὲ τοὺς δύο τρόπους. αὐτὸ συμβαίνει μὲ πολλὲς βιβλικὲς ἑβραϊκὲς λέξεις˙ ὑπάρχουν μάλιστα καὶ μερικὲς ποὺ βραχυγραφοῦνται καὶ μὲ τρεῖς τρόπους˙ ὅπως εἶπα, ἔτσι κι ἐμεῖς σήμερα γράφουμε καὶ Θεσσαλονίκη καὶ Θεσσ/νίκη καὶ Θεσ/νίκη καὶ Θεσ/κη. καὶ εἶναι τὸ σ῾q (= γέλως, χαρὰ) γένους ἀρσενικοῦ στὴν ἑβραϊκή. τὸ ὄνομα Ἰσαὰκ βραχυγραφεῖται I ῾q (Γε 17, 19˙ 21, 3˙ 22, 2˙ 27, 1). εἶναι σύνθετο ἀπὸ τὸ ισ (= ἔστι, ὢν) καὶ τὸ σαὰκ (= γέλως, χαρά). αὐτὸ τὸ ισ (=ἔστι, ὢν) εἶναι σπάνιο καὶ χρησιμοποιεῖται ὡς ῥῆμα μόνο τριτοπρόσωπο, ὅπως στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ τὸ ἔστι μοι (= ἔχω). χρησιμοποιεῖται δὲ σὲ τέτοιες συντάξεις καὶ σὲ τέτοια σύνθετα, ποὺ εἶναι βολικὸ νὰ ἐννοῆται καὶ μεταφράζεται κι ὡς μετοχὴ ὤν. ἔτσι λ. χ. συναντᾶται στὶς φράσεις εἰ ἔχετε (= ἔστι) τῇ ψυχῇ ὑμῶν (Γε 23,8), ὅπου ἀντὶ τοῦ ἔχετε τὸ ἑβραϊκὸ ἔχει ἔστι (= ισ), καὶ εἰ ἔστι Κύριος (Κρ 6,13), ὅπου στὸ ἑβραϊκὸ τὸ ἔστι γράφεται ισ. αὐτὸ τὸ Ισ ὡς πρῶτο συνθετικὸ κυρίου ὀνόματος συναπαρτίζει καὶ τὸ ὄνομα Ἰσραὴλ (μασοριτικὴ βραχυγραφία Ισραλ, Γε 32,28˙ Β΄ Βα 10,15), ὅπως ἐξηγεῖται καὶ στὴ Γένεσι (32,28), ὅπου λέγεται˙ Ἰσραὴλ ἔσται τὸ ὄνομά σου, ὅτι ἐνίσχυσας μετὰ θεοῦ˙ δηλαδὴ Ἰσραὴλ σημαίνει ἔστι ἰσχυρὸς θεῷ (= ΄΄αὐτὸς ποὺ μπορεῖ ν̉ ἀντιμετωπίσῃ τὸ θεό΄΄) ἢ ὁ ὢν ἰσχυρὸς θεῷ. στὸ ὄνομα Ἰσ σαὰκ ( I ῾ q ) ἡ διφθογγία σσ, ποὺ προφερόταν τσ, γράφεται μὲ τὸ διφθογγικὸ γράμμα τοῦ ἑβραϊκοῦ ἀλφαβήτου (= τσ, τσάδε). αὐτὸ γινόταν καὶ στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ γραφή, ὅταν εἴχαμε πάρει ἀπὸ τοὺς Φοίνικες τὸ ἑβραϊκὸ ἀλφάβητο μὲ τὰ 20 μονοφθογγικὰ γράμματα καὶ τὰ 2 διφθογγικὰ μονογράμματα (ξ τσ). ὅπως ἔχω ἀποδείξει μὲ πολλὰ τεκμήρια τὸ 1988 στὸ σύγγραμμά μου ΄΄Τὸ ἀλφάβητο΄΄ (§§ 2, 449 - 473 = σελ. 454 - 9˙ καὶ σελ. 468 ὅπου ἡ φωτογραφία τῆς ἀρχαϊκῆς ἀργυρῆς ἐπιγραφῆς τῆς Ἐφέσου τοῦ F΄ π.Χ. αἰῶνος), τὸ γράμμα τσάδε, ποὺ γράφεται στὶς ἀρχαϊκὲς ἰσραηλιτικὲς ἐπιγραφὲς καὶ στὶς ἀρχαϊκὲς ἑλληνικὲς , προφερόταν τσ καὶ τζ, καί, ὅταν στὴν ἑλληνικὴ ἀποσύρθηκε κατὰ τὸν F΄ π.Χ. αἰῶνα, ἀντικαταστάθηκε μὲ δύο σσ ἢ δύο ττ (θάλαα - θάλασσα - θάλαττα). στὴν ἀρχαϊκὴ ἐπιγραφὴ τῆς Ἐφέσου ἀνευρίσκεται ἡ λέξι τεσσαράκοντα γραμμένη ὡς τεαράκοντα. τὰ δύο σσ, ὅπως ἀποδεικνύω στὴ συνέχεια μὲ ἄφθονα τεκμήρια, προφέρονταν τόσο στὴν ἑλληνικὴ ὅσο καὶ στὴν ἑβραϊκὴ ὡς τσ. κι αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ στ̉ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ κείμενα οὐδέποτε βρίσκουμε τσ˙ διότι αὐτὸ γράφεται ἢ σσ ττ. στὴ δὲ ἑβραϊκὴ τὸ τσ, ὅπως καὶ στὴν ἀρχαϊκὴ ἑλληνικὴ μέχρι τὸν F΄ π.Χ. αἰῶνα, γραφόταν μὲ τὸ διφθογγικὸ μονόγραμμα . τὸ ὄνομα λοιπὸν Ἰσσαὰκ γραφόταν στὸ ἑβραϊκὸ κείμενο Ia ῾υ q καὶ βραχυγραφεῖται στὸ μασοριτικὸ Ιq . καὶ σήμερα ἀκόμη ἀπὸ τοὺς Ἰσραηλινοὺς προφέρεται J ιτζάκ. σημαίνει δὲ τὸ Ἰσαὰκ (Ισ σ῾ q - I ῾ q) ΄΄ὁ ὢν χαρά΄΄, ΄΄ὁ ὢν γέλως΄΄. ὅτι δὲ ἐδῶ τὸ γέλως ἐννοεῖται ὡς γέλοιο καὶ χαρὰ καὶ ὄχι ὡς περίγελως, φαίνεται ἀναντίρρητα ἀπὸ τὸ ῥῆμα συγχαρεῖται στὴν αἰτιολογικὴ τῆς ὀνοματοδοσίας φράσι τῆς Σάρρας Ὃς γὰρ ἂν ἀκούσῃ (ὅτι ἐγέννησα), συγχαρεῖταί μοι. συνεπῶς ἡ ἐξεταζόμενη ἐδῶ μετάφρασι τῶν 11 εἶναι γελοία.
    Πῶς ὅμως κατάφεραν οἱ 11 νὰ διατυπώσουν τὴ γελοία μετάφρασί τους; τὸ περιεργότερο καὶ γελοιότερο εἶναι ὅτι, γιὰ νὰ φτάσουν σ̉ αὐτὴ τὴ γελοία μετάφρασί τους, δὲν μετέφρασαν οὔτε τὸ μασοριτικὸ κείμενο, ποὺ δὲν μποροῦν βέβαια νὰ τὸ μεταφράσουν, οὔτε καμμιὰ ἀπὸ τὶς πέντε μητρικὲς προτεσταντικὲς εὐρωπαϊκὲς μεταφράσεις τοῦ μασοριτικοῦ, γερμανικὴ γαλλικὴ ἱσπανικὴ ἰταλικὴ ἀγγλική, τὶς ὁποῖες συνήθως μεταφράζουν ὡς ΄΄θεῖον ἀρχέτυπον΄΄ (συνηθέστερα τὴν ἀγγλική), ἀλλὰ μετέφρασαν τὴν καθαρευουσιάνικη ἑλληνικὴ μετάφρασι τοῦ Τυπάλδου, δηλαδὴ τῶν Lowndes - Τυπάλδου - Βάμβα. ὁ Τυπάλδος λοιπὸν μεταφράζει˙
    ΄΄Καὶ εἶπεν ἡ Σάρρα˙ Ὁ θεὸς μὲ ἔκαμε νὰ γελῶ˙ ὅστις ἀκούσῃ, θέλει γελᾷ μετ̉ ἐμοῦ΄΄.
    Αὐτὸ τὸ ΄΄μετ̉ ἐμοῦ΄΄ ὁ Τυπάλδος βέβαια τὸ ἐννοεῖ ὡς ΄΄μαζὶ μ̉ ἐμένα΄΄, αὐτοὶ ὅμως οἱ λεβέντες τὸ κατάλαβαν ὡς ΄΄μ̉ ἐμένα΄΄. καὶ στὴ σημερινὴ δημοτικὴ ἑλληνικὴ ποὺ μιλοῦμε, ΄΄γελοῦν μ̉ ἐμένα΄΄ σημαίνει βέβαια ΄΄γελοῦν εἰς βάρος μου΄΄. οὔτε καθαρεύουσα τῶν χρόνων μας μποροῦν νὰ καταλάβουν καὶ νὰ μεταφράσουν —νὰ μὴ βασκαθοῦν— οἱ 7 ὑπέροχοι Ἕλληνες καθηγηταὶ πανεπιστημίου καὶ οἱ λοιποὶ 4 ἐπιστημονικοὶ συνεργάτες των μαζί.
    Καὶ πρῶτα μὲν ἔβαλαν τὴ γελοία αὐτὴ μετάφρασί τους στὴ μετάφρασι τοῦ μασοριτικοῦ ΄΄θείου ἀρχετύπου΄΄ ποὺ ἐξέδωσε ἡ Βιβλικὴ Ἑταιρία τὸ 1997. δὲν νομίζω ὅτι τὸ στραβοπάτημα εἶναι τοῦ Βέλλα, τὸν ὁποῖο ἁπλούστευσαν, διότι ὁ Βέλλας καταλάβαινε καὶ χρησιμοποιοῦσε τὴν καθαρεύουσα. πιστεύω ὅτι εἶναι τῶν ἁπλουστευτῶν του Ἠ. Οἰκονόμου, Ν. Παπαδοπούλου, Π. Σιμωτᾶ, Β. Τσάκωνα, Μ. Κωνσταντίνου, καὶ Κ. Χιωτέλλη. κι ἀπὸ κεῖ, ἐνῷ ἐκείνη εἶναι μετάφρασι τοῦ μασοριτικοῦ, ἔμμεση μάλιστα καὶ στραβοκαμωμένη, οἱ 7 + 4 ἐπιφανεῖς ἑβραιολόγοι μασοριτολόγοι κλπ. κλπ. τὴ μετέφεραν στὸ ἐκ τῶν Ἑβδομήκοντα καὶ κατὰ τοὺς Ἑβδομήκοντα ΄΄Προφητολόγιον΄΄. ἕνα σωστὸ πρᾶγμα δὲν μποροῦν νὰ κάνουν αὐτοὶ οἱ κορυφαῖοι βιβλικοὶ πάσης Ἑλλάδος ὅλοι μαζὶ σὲ κοινὴ προσπάθεια.
 
 
    Στὴν ἀρχὴ τοῦ δῆθεν ΄΄Προφητολογίου΄΄ ὑπάρχει μιὰ περιττὴ καὶ περιττολόγος Εἰσαγωγή, ποὺ τὴν ὑπογράφει ἕνας ἀπὸ τοὺς 11 καὶ τοὺς 7, ὁ ὁποῖος ὅμως μέσα στὸ κείμενό της, λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν ὑπογραφὴ μάλιστα, ἀναφέρεται σὲ τρίτο πρόσωπο, ὅπως καὶ οἱ λοιποί! ἡ Εἰσαγωγὴ αὐτὴ εἶναι χρήσιμη μόνο γιὰ νὰ βεβαιώσῃ ὅτι ὅλοι τους δὲν ξέρουν τί εἶναι τὸ Προφητολόγιον. στὸ τέλος (σ. 660) δὲν ὑπάρχει κανένας πίνακας, οὔτε κἂν πίνακας περιεχομένων. αὐτὸ δείχνει πόσο λογαριάζει ἡ ἐκδότρια Βιβλικὴ Ἑταιρία αὐτὸ τὸ ἔργο τους, τὸ ὁποῖο δὲν ἐνδιαφέρει τοὺς προτεστάντες καθόλου. ἡ Βιβλικὴ Ἑταιρία φαίνεται ὅτι θέλει νὰ τὸ ξεφορτωθῇ μὲ τὸν ἁπλούστερο γρηγορώτερο κι ὀλιγοδαπανώτερο τρόπο. ἡ βούλησί της εἶναι νὰ παραμείνῃ καὶ στὴν ἐκκλησία μας ὡς Π. Διαθήκη μόνο ἡ ἰουδαϊκὴ μασοριτικὴ ῥαββινικὴ καὶ προτεσταντικὴ ΄΄Π. Διαθήκη΄΄, στὴν ὁποία εἶναι ἐθισμένοι αὐτοί. χρειάζεται ὅμως γιὰ τὸ προπαιδευτικὸ αὐτὸ τοῦ προσηλυτισμοῦ της ἔργο ὡς σφραγῖδες τὰ ἀμειβόμενα ὀνόματα ὀρθοδόξων καθηγητῶν πανεπιστημίου - κορυφαίων βιβλικῶν, τοὺς ὁποίους δὲν φαίνεται νὰ ἐκτιμάῃ κιόλας. τὴ μετάφρασι πάντες οἱ προτεστάντες ἐκτιμοῦν, τοὺς μεταφραστὰς οὐδείς. τοὺς θέλουν μόνο ὡς ἄτομα ποὺ μετὰ μιὰ γενεὰ θὰ φαίνωνται μόνο σὰ σφραγῖδες ἀποδοχῆς, ἐνῷ κανεὶς δὲν θὰ ξέρῃ ἂν ἦταν καὶ κάτι. κι ἀμφιβάλλω ἂν γι̉ αὐτὸ τὸ πολύτιμο γιὰ τοὺς προτεστάντες κελεπούρι οἱ προτεστάντες πληρώνουν πολὺ περισσότερα ἀπὸ τριάκοντα χιλιάρικα.
    Διάλεξα νὰ ἐξετάσω 11 μόνο λάθη τῆς ἐκδόσεως αὐτοῦ τοῦ δῆθεν ΄΄Προφητολογίου΄΄, ἰσάριθμα μὲ τοὺς 11 ἐπιφανεῖς ἑβραιολόγους μασοριτολόγους ἀνατολιστὰς σημιτολόγους κλπ. κλπ. καὶ τοὺς διακεκριμένους ἐπιστημονικοὺς συνεργάτες των, ποὺ τὰ διέπραξαν, καὶ ἀφιερωμένα ἀνὰ ἕνα στὸν καθένα. τόσο χοντρὰ λάθη μέτρησα περίπου 140, ἄλλα δὲ ὄχι τόσο χοντρὰ περίπου τετραπλάσια. δὲν τὰ ἐξήτασα ὅλα, διότι δὲν ἔκρινα ὅτι πρέπει νὰ χαραμίσω γι̉ αὐτοὺς τὸν ἀνάλογο χρόνο καὶ χῶρο καὶ δαπάνη. δὲν τὰ σημειώνω δὲ οὔτε σὲ ἁπλῆ κατάστασι, γιὰ νὰ μὴν τὰ διορθώσουν. τοὺς θέλω ἀδιόρθωτους. ἂν τὰ διώρθωναν ὅλα βάσει τῶν παρατηρήσεών μου, μετὰ τὴ διωθρωμένη ἔκδοσί τους θὰ φαινόμασταν αὐτοὶ σωστοὶ κι ἐγὼ ψεύτης καὶ συκοφάντης. ἂν διορθώσουν τὸ δῆθεν ΄΄Προφητολόγιόν΄΄ τους βάσει τῶν 11 παρατηρήσεών μου, τότε πρῶτα μὲν θὰ ἐπισημάνω πανηγυρικῶς τὴ συμμόρφωσί τους σὲ ἄλλη εἰδικὴ μελέτη μου, ἔπειτα δὲ θὰ ἐξετάσω ἄλλα 11 λάθη τους, καὶ οὕτω καθ̉ ἑξῆς, ὅσο θὰ ζῶ κι ὅσο θὰ ζοῦν ἐκεῖνοι στοὺς ὁποίους θ̉ ἀναθέσω τὴ συνέχισι αὐτοῦ τοῦ ἔργου μὲ ἐντολὴ νὰ ἐνεργοῦν ὅπως ἐνήργησα. ἔτσι πρέπει ν̉ ἀντιμετωπίζωνται καὶ οἱ προτεστάντες χορηγοὶ καὶ οἱ ὀρθόδοξοι ποὺ τοὺς προσφέρουν τὴν ἄκυρη σφραγῖδα τους. γιὰ νὰ ξέρουν οἱ προτεστάντες ὅτι ἄνθρακες ὁ θησαυρὸς τῶν σφραγίδων ποὺ ἀγόρασαν.
    Γιὰ ὅσους θέλουν καὶ μποροῦν νὰ ἐκδώσουν τὸ πραγματικὸ Προφητολόγιον λέω ὅτι ὑπάρχουν πολλὰ χειρόγραφά του, περίπου 200 κι ἀρχαιότερα τοῦ 1204, πολλὰ δὲ ἀπ̉ αὐτὰ βρίσκονται στὶς μονὲς Λαύρας καὶ Βατοπεδίου καὶ στὴν Ἐθνικὴ Βιβλιοθήκη Ἀθηνῶν.
 
 
 
 
Προφητολόγιον τοῦ ΙΑ’ αἰῶνος (χειρόγραφο Βατοπεδινὸ 626, τοῦ ΙΑ’ αἰῶνος, φ. 29)
 
 
Μελέτες 8 (2010)